Sa buhay ay may iba't-ibang alon. Mayroong hahampasin ka sa lakas at aanurin ka sa pampang at mayroon ding alon na kalmado lamang at habang buhay mong maaalala.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
After picking-up a stone, I gently opened the door and to my surprise, walang tao. Hindi nagalaw ang mga mahahalagang gamit ko. I checked everything and I reported everything to the landlord.
"Nako, buti na lamang talaga at walang nawala. Salamat pa rin sa Dios!" Sabi ng landlady na si ate Stella.
"I-double lock mo sa loob ha. Nai-report ko na sa Barangay at roronda raw mamaya ang mga tanod kaya makakatulog ka pa rin ng maayos," bilin ni ate Stella.
Eventually, hindi ako nakatulog ng ayos. Instead of thinking about my safety, mas inisip ko kung bakit ganoon kabait bigla si mama sa'kin gayo'ng dati ay halos isuka na niya ako at kasuklaman. I didn't regret leaving at hindi ko rin inasahan na pati si kuya Gabi ay babait sa'kin.
Before I leave the apartment, I realized that my bike is missing. Mas mahal pa 'yon sa tuition ko per sem! Hindi pwedeng mawala 'yon! Kaya pala hindi nawala ang laptop ko at iba pang mahahalagang gamit dahil ang gravel bike ko ang kinuha. It's worth 57k. Hindi iyon mapupulot at basta-basta pwedeng kitain sa isang araw!
Out of frustration, I write a written report and I also attached some pictures. Kahit pala nasa loob na ng bahay nakukuha pa rin.
"Ate, Stella you know how important that bike is. Ayon ang pinaka-means ko ng transportation kaya sana ay mahanap," sabi ko habang nasa Barangay kami to report what happened.
The barangay officials in our area assumed na maibabalik kahit alam kong mababa ang percentage na maibalik.
With a broken heart I wished that I can still find my bike. My precious bike.
Commute. I am not fan of commuting. I rarely ride a jeepney or other local transportation vehicle. Kapag kayang bike-in ay nagba-bike ako.
For the first time in my third year life, muntik na akong ma-late. Wala na nga akong pera, nawala pa ang bike ko.
After our first subject, I took the courage to stand in-front of my classmates and ask for help.
"Guys, before we leave this classroom, spare me at least two minutes," sabi ko and I got everyone's attention.
"Last night, someone trespassed inside my apartment and they took my gravel bike," sabi ko kaya nagulat ang lahat. "You know how much I love my bike, guys. First year pa lang tayo gamit ko na iyon... kaya I am asking for your help. I sent pictures of my bike with different angles on our group chat," sabi ko pa and they took the phone out and look at our gc.
"Kapag nahanap or alam niyo kung nasaan, I'm willing to pay five thousand pesos," sabi ko kahit masasaid ako kapag nagkataon.
"Sige, sasabihan ka namin," sabi nina Maricar habang ang iba ko namang mga kaklase ay sumang-ayon din.
To me, it's not just about the price of my bike kundi dahil sa pinagsamahan at memories namin ng bike na iyon. Kapag malungkot ako, nagba-bike ako. Kapag masaya ako, nagba-bike rin ako. Kahit ano'ng emosyon ang dinadala ko, bike ko lang ang kasama ko kaya hindi ko kayang isipin na nanakaw ito sa'kin.
I looked at everyone's face again. Some of them felt sorry for me, especially, Tephen. Alam niya kung gaano kaimportante ang bike na iyon sa'kin. He witnessed my love for that bike. Saksi siya kung paano ko linisin at alagaan ang bike na iyon. Saksi rin siya sa ilang masasayang pidal ng buhay ko kasama ang bike na iyon.
Dahil dalawa lang ang subject namin ay inabala ko ang sarili ko sa pag-scroll at pag-post sa mga online groups sa FaceBook and I even saw some similar bike na ibibenta online pero hindi naman iyon ang bike ko.
I went home with a broken heart. Parang nawawalan na'ko ng gana. And just as I thought na hindi na maibabalik ang bike ko ay nakita ko si Tephen na itinutulak ang bike ko pababa sa pick-up niya.
My tears began to fall as I walked towards my beloved bicycle.
"Saan mo nahanap?" I asked him while checking on my bike. Baka may nabago or tinanggal. Buti na lang at wala.
"Someone tried to sell your bike online and my cousin, who happened to be a police agent helped me. I sent him all the details and pictures you sent in our gc. My cousin transacted with the culprit and on-the-spot he captured the person who stole it," aniya.
"Salamat ng malaki, Tephen!" Sabi ko dahil two hours pa lang ang nakakalipas ay naka-action na siya agad.
"I want my reward," sabi niya kaya agad akong pumasok sa loob ng bahay para kumuha ng pera at iniabot ko iyon sa kanya at napangiwi siya.
"I don't need the money. I want your hug," aniya na ikinagulat ko.
"P-pero.." hindi ko na tinapos ang sasabihin ko dahil kumpara sa hug ay mas malaki ang mawawala sa'kin kapag hinayaan kong lamunin ako ng pride ko.
Itinabi ko muna ang bisikleta ko at hinayaan ko siyang yakapin ako. Tuloy ay napapikit ako sa higpit ng yakap niya sa'kin. It's as if he longed for it for so long. Sa mainit na yakap niya ay nakalimutan ko saglit ang lahat, pati na rin ang mga ginawa niya sa'kin. I hugged him back. Because of what I did, lalo lang lumalim ang yakap niya at hinalikan niya pa ako sa leeg.
He gently removed his hands off of me. Ganoon din ang ginawa ko.
"I miss you, Gian," aniya kaya naghurumentado ang puso ko. Hindi ko lamang ipinakita ang epekto noon sa'kin dahil ayokong mawala na naman ako sa track. Baka makalimutan ko na naman lahat. Baka makuha na naman niya ako.
"As much as I want you back, I also want to give you some time to think for yourself. Babalik ako, Gian. I will win you back. Ikaw lang ang mahal ko, Gian," sabi pa niya and my heart pounded so quickly.
"Matagal na tayong tapos, Tephen. Naka-move on na'ko," sabi ko naman.
"I didn't ask if you're still into me. I'm going to win you back and you can't do anything about it," sabi pa niya and he tapped my shoulder.
"Mag-iingat ka parati rito. Salamat sa yakap," aniya sa wikang tagalog. "Make sure to lock the door from inside and eat healthy food," aniya bago siya tuluyang umalis.
What are you doing to me, Tephen? Bakit mo pinapatibok ng ganito ang puso ko?
