Sa buhay ay may iba't-ibang alon. Mayroong hahampasin ka sa lakas at aanurin ka sa pampang at mayroon ding alon na kalmado lamang at habang buhay mong maaalala.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
There's something about Tephen that I cannot explain, but I need to be prepared and must not let my guard down. I know he's a threat. Academically and emotionally.
Academically kasi magaling naman talaga siya. Gifted. He can defeat me without even trying. Emotionally, kasi I really find his presence calming and I hated the fact that I got swayed the last time we talked.
"Customer is always right," sabi ni Melanie.
"Gagawin ko?" Sabi ng kaklase namin na kagrupo niya sa Marketing.
Ang dami pa nilang pinag-usapan pero hindi ko na lang pinansin. Hindi ako interesado.
Focus ako sa pagre-review dahil midterms na namin next week.
Bahay, library at bench ng campus ang naging tambayan ko ngayong sem. Naibig din akong magsulat ng tula kapag walang-wala akong magawa at kapag hindi pumapasok sa isip ko ang mga inaaral ko. Kapag naman weekend ay tumatambay ako malapit na dagat sa amin at hinahayaan ko ang sarili kong hampasin ng alon.
"Friend, wala ka bang nagugustuhan sa klase natin?" Tanong ni Melanie randomly.
"Wala," I answered.
"Ano pa nga bang in-expect ko sa'yo?" Panunuya niya.
I did not get her point. Sobrang random.
The following day, lunod na lunod kami sa midterm exam. I made sure na wala akong nakaligtaan at lahat ay maitatama ko kaya naman nang lumabas na ang results ay laking pasasalamat ko dahil perfect score ako sa lahat ng subjects. Minor at major.
"Let's give Mister Belen a big warm of applause. He got the perfect score!100/100!" Masayang sabi ng professor namin sa management na last subject na rin namin.
"How did you to that?" Tanong ni Melanie at nang iba ko pang mga kaklase. Samantala, I got a thumbs-up and a smile from Tephen na may ilang mga perfect scores din. Kami lagi ang magkasunod.
Going home, I did not expect na makakasabay ko si Tephen. He's also riding his road bike.
Imbes na pansinin ko siya ay kumalma lang ako at dumiretso ako papunta malapit na dagat. He's following me hanggang sa tabing dagat. We both sat there and the moment I closed my eyes, I heard him. He's calling my name.
"Gian," aniya.
"Hmm?" I answered at ibinukas ko na ang aking mga mata.
"Gusto mo?" Tanong niya habang iniaabot sa'kin ang ube flavored na hopia.
I did not hesitate at kumuha ako kaagad ng isa. Nawala ata ang pride ko dahil sa pagkain.
"Salamat!" Iyon ang sinabi ko at nginuya ko ang bigay niya. It's actually my favorite.
"Wala 'yon. Congrats pala! You aced our exams!" Aniya.
"You too," casual kong sagot at kumuha ako ng inumin sa loob ng bag ko at iniabot ko iyon sa kanya pagkatapos. Nakakahiya naman kasi na binigyan na niya ako ng hopia tapos hindi ko pa siya papainumin man lang in return.
"Lagi ka rito, 'no?" Tanong niya at tumango ako bilang tugon.
"Masarap ang hangin dito tsaka tahimik kaya hindi kita masisisi," sabi pa niya at tumawa.
His chuckles. His manly scent na may pagkaamoy baby at same time tickles something in me.
"I need to go," sabi ko at akmang tatayo na ako nang bigla niyang hinawakan ang right forearm ko.
"Mamaya ka na umalis. Tambay pa tayo," aniya at tila malungkot ang boses niya. His convincing tone got me kaya umupo na lang ako at inalis ko ang kamay niya mula sa pagkakahawak sa'kin.
Ilang minutong katahimikan.
"Ayos ka lang ba?" I asked him kahit hindi ako ang tipo ng tao na mahilig mangamusta ng ibang tao. Si Melanie at ibang kaibigan lang namin.
"Actually, I am not. I am exhausted," aniya. I didn't expect him to show his fragile side to me.
Hindi ako marunong mag-comfort kaya I just sit there and caress his back gently.
"You know, I am a top student too. People expect a lot from me. I am tangled with their expectations. Ever since I was a child, people have had their eyes on me. It's as if they're waiting for a perfect chance to see me crawl and laugh at me, with my failures. I don't have a comfort friend. I don't have someone to vent these pain and agonies. Kaya sorry, ha. Nadadamay pa kita," aniya and I was really shocked. Medyo similar pala kami. Him, being pressured sa mga tao sa paligid niya habang ako, pressured dahil sa family ko.
"Look at the sea," utos ko kay Tephen na ginawa naman niya.
"Alam mo ba kung bakit ako nandito?" Umiling siya.
"Kumakalma ang isip ko rito. Para rin kasing alon ang bawat problema, it'll eventually pass. Hindi ito mananatili lang," sabi ko at iyon na ata ang pinakamahabang mga salita na nasabi ko sa kanya.
"Tama ka nga," sabi niya.
After that calm afternoon, I realized something. Tephen is a person that I can entrust myself with.
