Verhalen uit het land Yhts: De koninklijke proeven

7. De kandidaten

Robert wierp een blik door het raam en bespeurde de bonte massa mannen die tegen elkaar stonden te drommen. Hij spiedde in het rond op zoek naar een bekende maar de zwakke eerste zonnestralen boden te weinig licht. Hij vroeg zich af wie er nu al blaren had door de ongedragen schoenen waarin hij zich vandaag gewaagd had en wie er nu al spijt had dat hij zich niet nog eens had omgedraaid in zijn bed. Hij was er alleszins één van. Moeizaam wreef hij in zijn ogen om de wallen eronder weg te vegen en geeuwde luid. Hij staarde enkele luttele seconden naar de neuzen van zijn schoenen. Voor één keer had hij zijn gele laarzen mogen ruilen voor wat keuriger schoeisel en ook de rest van zijn outfit had een drastische verandering meegemaakt. Het strakke grijze maatpak spande om zijn schouders en de vlinderdas sneed in zijn hals. Maar het ergste was de nepsnor die de temposneller hem had opgeplakt om zogenaamd zijn aanzien te vergroten. Het enige resultaat van dat haargroeisel was dat het hem voortdurend zorgen baarde of het wel zou blijven hangen.

De aanrader van de snor droeg zelf een strakke zwarte zonnebril die fel afstak tegen zijn blonde haar en een pak dat een bijzonder ingewikkeld motief bezat. Hij had het tot de laatste knoop dichtgeknoopt en de mouwen op een onbeschaafde manier opgerold. Madam Haclaire was gegaan voor een klassieke zwarte jurk en een immense hoed die een schaduw over haar gelaat wierp. Siel droeg onder zijn cape een nachtblauwe overjas met opstaande kraag en blinkende manchetknopen. Dirrek Waldeman tenslotte had zichzelf in een witte mantel geperst zodat hij een extreme gelijkenis vertoonde met een zwangere ijsbeer. Robert had wijselijk gezwegen toen Dirrek zijn mening had gevraagd over zijn outfit.

Robert ging als laatste zitten langs de andere leden van de raad die al geruime tijd op hem wachtten. Toen hij eindelijk ook aanwezig was, legde Siel nog even de werking van het beoordelingsformulier uit. 'Iedere kandidaat moet voor zijn binnenkomst zijn naam, leeftijd en capaciteiten op dit papier schrijven. Hij stelt zich dan even voor en na een kort overleg met jullie duid ik dan aan of hij wel of niet geslaagd is. Daarna tekenen we allemaal dit formulier af en wordt het overhandigd aan de eigenaar.'

De temposneller kuchte. 'Om een fatsoenlijke volledige handtekening te zetten kost het me zeker vijf minuten, Sielie, en dat is serieus tijdverlies.'

De raadgever trok afkeurend zijn wenkbrauwen op. 'Ten eerste wil ik niet aangesproken worden met de kinderlijk bijnaam Sielie, mijn oma durft het zelfs niet me zo te noemen, en ten tweede, zet er dan een kleine paraaf onder in plaats van er een inkleurplaat van te maken.'

Voordat de temposneller hiertegen in beroep kon gaan, klapte Dirrek in zijn handen zodat de eerste kandidaat binnen kon komen. Het was meteen een vreselijke teleurstelling. Een kleine zenuwachtige rosharige jongeman trippelde op de witte loper naar hen toe, gaf zijn blad af en begon met zich voor te stellen. En daar begon de ellende al. De jongen stotterde ontzettend en deed er, tot groot genoegen van de temposneller, een halve minuut over om zijn naam te zeggen. Toen het er meer op leek dat hij elk woord zou spellen, liet Madam Haclaire hem de inleiding over zichzelf overslaan en direct to the point te komen. 'Wwwel, euh... ikkk heheb een ggg...gggggoeddd gggehhhhheuggen en...'

Dirrek sloeg zijn ogen ten hemel. Nadat de jongen zo'n 17 keer de letter k van kennis had gezegd, verloor hij zijn geduld. 'Bedankt, maar ik vrees ervoor dat u hier niet op uw plaats bent. Een koning moet ook redevoeringen kunnen geven en als elk woord meer als tien dezelfde medeklinkers telt is dat enorm vermoeiend om naar te luisteren en verliest het zijn essentie. Tot ziens.'

De knaap knikte triestig en slenterde met zijn blad terug naar buiten. Zijn opvolgers waren al even mistroostig: een doofstomme centaur, een mislukte sirene die vervoerd moest worden in een te grote vissenkom, een failliete bankdirecteur genaamd Johannes Veelmunt, een undercover heks, een meerman die op krukken liep, een hoogbejaarde Boze Wolf die altijd honger had, treurige teddybeer met nog slechts één oog, een als ridder verkleed als trol, een zwaar verkouden landbouwer, een agressieve muis, een met 18 vrouwen getrouwde verver en een nietsnut met een te grote zonnebril. Robert keek zijn ogen uit naar de vreemde individuen die de zaal met hun eigen specifieke loopje betraden en uitgebreid begonnen te raaskallen over hun al dan niet boeiende bestaan.