Verhalen uit het land Yhts: De koninklijke proeven

6.Audities

Het weer was er de voorbije dagen niet beter op geworden en Yths bleef gedurende de hele dag gehuld in een grijs, grauw avondschemer. De wolken vulden zich om het uur met nieuwe regen en als ze even uitstel gaven, was het de gure wind die de staatsstandbeelden bijna van hun sokkels afblies.

Robert trok de kraag van zijn kanariegele regenjas nog wat hoger op en sloeg zijn sjaal, die ondertussen al de halve Repelsteenlaan had schoongeveegd, een extra maal om zijn hals. Nu sleepte hij tenminste niet meer over de grond.

De grote deuren van de troonzaal waren resoluut gesloten en de twee verkleumde butlers Edgard en Eugène vatten post aan weerskanten van deze ingang. Robert wachtte tot ze de deur voor hem geopend hadden en strompelde toen naar binnen. Nadat hij een vrouw in een veel te wijde hoepeljurk ontweken had, baande hij zich een weg naar het kleine podium. Het was drukkend warm binnen en de ademhaling van alle aanwezigen had zich gecondenseerd op de grote ramen. Steeds meer leden van de Hoofse Functionele Burgerij stroomden binnen en zochten een plekje zo ver mogelijk van de deur. Door de kieren glipten scherpe vlagen wind naar binnen die pijpen van maatpakken en zomen van avondjurken deden opwaaien.

Madam Haclaire zat op een glimmende, zilveren stoel langs de raadgever en had haar meest strenge blik opgezet, die Siel haar blijkbaar had aangeleerd. De temposneller was te diep verzonken in zijn tijdschema's om Roberts aankomst op te merken en dus zette hij zich maar onuitgenodigd neer langs de lege troon.

Toen Siel er van overtuigd was dat 'wie nu niet kwam wel nooit zou komen', schraapte hij zijn keel. Het geroezemoes verstomde. 'Geachte aanwezigen, welke potentiële oplossingen hebt u meegebracht?'

Aarzelend gingen enkele handen de hoogte in. Arnold Demeulenmeester, bekend als de koninklijke postbode, nam als eerste het woord. 'Mijn neef Gerold heeft een buurvrouw en de dochter van die haar zus zou een man kennen wiens vaders schoonbroer denkt dat zijn tantes nieuwe man wel een mogelijke koningskandidaat is. Alleen heb ik van de achterkleindochter van de moeder van de bakker gehoord dat haar ooms achterachternicht, wiens vriendin de tweede vrouw is van deze man, zegt dat hij blind is, vormt dat een probleem?'

De raadgever, die kop noch staart van het verhaal had kunnen maken, knikte. 'We houden deze man achter de hand, iemand een andere kandidaat?'

Loriana, de secretaresse van de koninklijke rechter, vatte haar verhaal aan.

'Emandine Kruises, de dochter van baron Schieppensteen heeft ongetwijfeld de capaciteiten om de koning voor een onbepaalde tijd te vervangen.'

De temposneller wimpelde dit idee onmiddellijk af.

'Emandine is een vrouw, en we zoeken zeer zeker een man. Heeft ze nog broers?'

'Zeven zussen en één broer meneer, maar die is priester geworden.'

Zo volgden er nog enkele mogelijke vervangers, zo was er bijvoorbeeld Pavo, een faun uit de verste hoeken van Bladerbos, en Karl, de pratende eend uit het Gifgasmoeras. Zo ging het wel even door tot Siel er genoeg van had. 'Omdat we zo onmogelijk kunnen oordelen over de kwaliteit en kwantiteit van hen, gaan we koningsverkiezingen organiseren.' Hij pauzeerde even om de reactie van het publiek te polsen. Allen staarden ze hem verbaasd aan.

'Morgen bij het opgaan van de zon, vinden de eerste audities plaats. Elke man die denkt dat hij waardig is, zal aan een aantal beproevingen onderworpen worden om daaruit de beste te selecteren. Tot dan stel ik Dirrek Waldeman en de twee ministers van het rampenplan aan om de koningstaken onder u allen te verdelen.'

'En,' voegde de temposneller er nog snel aan toe, 'de zon komt op om half zes, men zegge het voort!'

De hele Hoofse Functionele Burgerij bleef nog enkele luttele seconden als bevroren staan, waarschijnlijk om het vertrek naar de koude buitenwereld nog even uit te stellen. Maar daarna vertrok iedereen toch langzaam naar huis, richting de kille wind die alsmaar harder tegen de huizen begon te blazen.

Robert besloot dat hij deze nacht maar beter in het paleis kon overnachten vermits hij het weer niet kon vertrouwen met zijn lekkend dak. Vermoeid slenterde hij naar de eetzaal waar een gastmaal voor de leden van de raad was klaargemaakt. Alle vijf schepten ze hun bord rijkelijk vol en genoten van het geruststellende geluid van vorken en messen. Tijdens het eten overliep Dirrek Waldeman nog eens de te nemen stappen van hun klinkerplan en raakte in een hevige discussie met Siel Eggers over de eerste fase. De temposneller voerde een gesprek met Madam Haclaire over de grootte en leesbaarheid van een wandklok, terwijl Robert bijna weggleed in zijn trui. Nog voor het dessert nam de slaap bezit van hem en lag hij uitgeteld met zijn hoofd in het midden van zijn half opgegeten aardappelpuree. Even later werd hij door Eugène en Edgard in zijn bed gelegd en sliep daar moeiteloos in verder. Pas de volgende morgen zou hij merken wat er gebeurd was als hij stukjes aangekoekte aardappel van zijn gezicht moest peuteren.

De man had groezelig grijs haar dat platgedrukt werd door de kroon van massief goud. Hij keek met zijn donkere ogen stuurs voor zich uit. Diepe rimpels tekenden zijn voorhoofd, afgesloten door borstelige wenkbrauwen die elkaar boven zijn neus bijna ontmoetten. Talrijke medailles pronkten op zijn overjas en zijn onvervalste waardigheid steeg van zijn vaalgrijze foto af. Robert tuurde naar de schilderijen van de vroegere koningen. Ze droegen allemaal dezelfde kroon die blijkbaar van generatie op generatie werd doorgegeven. Momenteel stond deze op het nachttafeltje naast het ziekenbed van de huidige koning. Robert rukte zijn blik los van de vorsten die hem steeds bedreigender begonnen aan te staren en controleerde nog eens of alles in de zaal in orde was.

Siel had besloten dat de audities in de troonzaal zouden plaatsvinden met enkel de leden van de raad als jury en hij vond het enorm belangrijk dat de zaal formeel, streng en waardig oogde. Vandaar dat hij drie grote houten platen tegen de wand had laten plaatsen om de foto's van vervlogen glorie op te hangen met daaronder een volgens hem beknopte tekst over de heerser zelf. Maar Robert had het lezen van die biografieën al snel opgegeven toen hij zichzelf erop betrapte dat hij na drie regels de draad al kwijt was. Ook beval de raadgever alle gordijnen te sluiten voor strikte privacy en een paarse loper uit te rollen tot aan het podium. Rood vond hij namelijk te hoogachtend en paars was meer zijn kleur. De hal werd ingericht als een wachtkamer voor de eerst volgende kandidaten en buiten werden hekken geplaatst om lange wachtrijen op orde te houden. Enkele butlers stonden al klaar om de jongemannen één voor één uitgebreid te keuren voordat ze hun entree mochten maken.

De avond ervoor was het tumult voor de eerste maal losgebroken toen kranten en belmannen om het luidst het nieuws van de daken schreeuwden. Maar het verhaal verspreidde zich vooral als een lopend vuurtje dankzij de kwetterende buurvrouwen die van huis tot huis gingen met 'heb je dit al gehoord?'. Directeurs en leerkrachten vielen laat in de avond huizen van schoolkinderen binnen om de jeugd op de hoogte te stellen van de catastrofe omtrent de koning. Leerlingen hingen het dan weer aan de grote klok omdat ze het eerder spannend dan erg vonden. Tegen middernacht wist bijna iedereen het en zij die het niet wisten wilden het gewoon niet weten.

Toen ook het verhaal over de audities de ronde deed, ontstond er pas echt wat commotie. Vrouwen die dachten dat hun man ook maar ergens enigszins in uitblonk, stuurden hem naar het paleis, zich verheugend op de rol van pretentieuze koningin. Mannen die 'wedden dat ik verder geraak dan jij' speelden met hun kameraden spoedden zich naar het kasteel en knapen dit als de unieke kans beschouwden om het meisje van hun dromen aan de haak te slaan, waren ook van de partij. De kleermakers en herenkledingwinkels besloten om hun zaak voor éénmaal 's nachts te openen en deden daarmee gouden zaken, iedere keer als er iemand binnenviel voor een deftig pak. Kappers kapten meer haar dan ooit te voren en schoenmakers blonken schoenen op tot ze zelf zwart zagen van het schoensmeer. Tot slot riskeerde niemand het om te laat te komen met als gevolg dat ruim twee uur op voorhand de rij al tot ver voorbij de wachthekken reikte.