Destiny

Chapter 23

Βγαίνω στο σαλόνι και κοιτάζω την Αναστασία που είναι ξανά με ένα τετράδιο ατο χέρι και ζωγραφίζει

Δεν με έχει δει κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω μια μάτια στο σκίτσο της

Σηκώνει το κεφάλι της και την κοιτάζω με απορία

"Αυτό είναι..;"

"Ο Ναός του Χυμένου Αίματος" ολοκληρώνει την σκέψεις μου

"Που το είδες αυτό;"

"Την πρώτη μέρα κάναμε βόλτα με την Βάλια και περάσαμε από κει. Μου άρεσε πολύ"

"Έχεις ταλέντο" σχολιάζω και γελάει

Την αφήνω μόνη να συνεχίσει και στέλνω ένα μήνυμα στο Λεβ

~~~
Βαλέρια

Δυο μέρες έχουν περάσει από τότε που τα βρήκαμε με τον Κριστόφ και μπορώ να πω ότι είμαι πιο ήρεμη

Μπορώ μέχρι και στο ίδιο τραπέζι να καθίσω μαζί του, χωρίς να μου κόβεται η όρεξη

Αυτό συμβαίνει και τώρα, τρώμε οι τρεις μας και ακούμε την Αναστασία να μας λέει τα νέα της για το σχολείο

"Για έλα μαζί μου μικρή" της λέει μόλις τελειώνει με το φαγητό της

"Που;" ρωτάει εκείνη

"Έλα και θα δεις"

"Κι εγώ θα έρθω" λέω και σηκώνομαι να τους ακολουθήσω

Ανοίγει μια πόρτα δίπλα στην κουζίνα και κατεβαίνουμε τα σκαλάκια που υπάρχουν εκεί

Είναι σκοτεινά και δεν βλέπω κάποιο φως

"Πρέπει να ανησυχώ που μας πας σε ένα σκοτεινό υπόγειο;" ρωτάω μεταξύ σοβαρού κι αστείου

"Έτσι κι αλλιώς εσένα δεν σε κάλεσε κανείς" με ειρωνεύεται πριν ανοίξει την πόρτα μπροστά του

Ο χώρος μέσα είναι σε λευκούς τόνους και παντού υπάρχουν καβαλέτα. Η μια πλευρά του δωματίου καλύπτεται από ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο με όλα τα είδη ζωγραφικης που μπορεί να φανταστεί κάποιος

Το δωμάτιο συμπληρώνει ένα ξύλινο ψηλό σκαμπό, όπως και μια πολυθρόνα

"Τι είναι εδώ;" ρωτάει η Αναστασία περίεργη

"Εδώ είναι το ατελιέ σου, για να ζωγραφίζεις χωρίς να σε ενοχλεί κανείς. Αν το θέλεις βέβαια"

"Αληθεια;" ρωτάει με το χαμόγελο να μην κρύβεται κι εκείνος γνέφει

"Σου αρέσει;"

"Είναι τέλειο" λέει και τον πλησιάζει "Ευχαριστώ" λέει και χώνεται στην αγκαλιά του

Τον βλέπω που για μια στιγμή διατάζει, αλλά στο τέλος τυλίγει τα χέρια του γύρω της και την εξαφανίζει ανάμεσα στους μυς του

Γαμώτο, έχει αρχίσει να δένεται μαζί του κι αυτό μόνο καλό δεν είναι

Δεν σκέφτομαι να προσπαθήσω ξανά να φύγω, αλλά και πάλι, δεν ξέρω αν είναι κάποιος που θα ήθελα να έχει η Αναστασία τόσο κοντά της και να γίνει πρότυπο για εκείνη

Τι περίμενα βέβαια;

Μένουμε στο ίδιο σπιτι και προβλέπεται να συνεχιστεί για πολύ ακόμα αυτό, πως να μην δεθεί;

"Βάλια" μου φωνάζει η μικρή και την κοιτάζω "Σου μιλάω"

"Συγνώμη αφαιρέθηκα"  απαντάω χαμογελώντας

"Είσαι εντάξει;" ρωτάει στα ελληνικά και γνέφω. Με κοιτάζει δύσπιστα, αλλά δεν το συνεχίζει "Σου αρέσει;" ρωτάει και δείχνει τον χώρο που της ανήκει πλέον

"Είναι πολύ όμορφος" απαντάω

"Εντάξει φύγετε τώρα, θέλω να ζωγραφίσω" λέει και μας γυρνάει την πλάτη ψαχουλεύοντας τα πινέλα και τις μπογιές

"Και νόμιζα ότι δεν σου μοιάζει σε τίποτα τελικά" σχολιάζει μόλις μας κλείσει την πόρτα στα μούτρα η μικρή

"Το λες σαν να είναι κακό να έχει κάτι από μένα"

"Στον χαρακτήρα προτιμώ να μην έχει, δεν θα μπορούσα να σας ανεχτώ και τις δυο. Στην εμφάνιση σίγουρα μου αρέσεις περισσότερο εσυ"

"Πρόσεχε Ιβάνοβ, θα νομίζω ότι μου κανείς κοπλιμέντα"

"Γιατί απαγορεύεται να κάνω κοπλιμέντα στην γυναίκα μου;" λέει και γελάω

"Δεν είναι κανένας μπροστά, μπορείς να κόψεις το θέατρο" απαντάω και με κοιτάζει ανέκφραστος

"Δεν είναι όλα θέατρο για μένα" σχολιάζει και ξεκινάει να ανεβαίνει τις σκάλες

"Τι πάει να πει αυτό;" φωνάζω

"Είσαι μια πολύ εντυπωσιακή γυναίκα Βαλέρια, σίγουρα του γούστου μου και δεν θα με χάλαγε καθόλου να σε πηδήξω"

Με κοιτάζει για μια στιγμή σαν να περιμένει απάντηση και όταν δεν αντιδράω φεύγει και με αφήνει μόνη στις σκάλες να κοιτάζω την κλειστή πόρτα

Τι ήταν αυτό τώρα;

______________________________________________________________________________________

Η συμφωνία έκλεισε, είναι πραγματική κι από τις δυο πλευρές; Μήπως τελικά έχει δίκιο η Αμαρυλλίς;
Ο Κριστόφ έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις του, πως θα ανταποκριθεί η Βαλέρια;

Αυτά

Show some love & τα λέμε στο επόμενο