Kuş Üzümü |2min|

𝐅-𝟏.𝟒

"Hoş gelmiş dünyalar güzeli, bir tanecik sevgili."

Kapının böyle bir giriş cümlesi ve güler yüz ile açılması ile günün vermiş olduğu yorgunluk bir anda kaybolup yerini mutluluğa bırakırken, çok eksik kalmamak gerek diyerek yüzümdeki ifadeyi yumuşattım.

"Hoş buldumm."

Evet, benden çıkabilecek en güzel söz sonunu uzatılmış klasik bir cümle olurdu zaten. Neyse ki beni her hâlim ile seven bu adamdı karşımda duran.

İçeri geçmiş dışarıdaki soğuk havaya tezat gelen sıcak sayesinde anlık olarak algılarım kapanmış öylece kalakalmıştım. Tabii çok geçmeden tobarladım.

"Ani hava değişimine hiç alışamayacak gibi duruyorsun."

"Öyle gibi duruyor..."

Dedikten sonra çevremde dolanan kollarla beni kendine iyice çekmişti.

"Bence her saniye yanında olup böyle sana sarılmalıyım. Soğuk işlemez, sıcak bırakmaz. Böylelikle bu sorunu kökten çözmüş oluruz."

Söyledikleri her ne kadar olanaksız olsa da çok farklı işleyen mantığım ile cevap verdim.

"Çok iyi fikir, Minho. Burnumda tütersin işin sonunda da."

Hafifçe ayrıldıktan sonra "son söylediğin biraz garip kaçmadı mı sence de? Hani hep yanı başında olacağım ya..."

"Yoo, neden kaçsın ki? Birbirine olan aşk ve tutkuları yüzünden yanıp tutuşan iki beden kıvılcım olur yanar gider. Böylelikle burnumda tütersin işte..."

"Seung, bak cümlenin başı aşırı doğruydu ama sonrasında yine yaptın yapacağını."

Demesi ile gülmüş sonra da yanağına minik bir öpücük kondurmuştum.

"Eh, alıştın ne de olsa artık."

Dedikten sonra o da gülmüş "alıştım." dedi.

Sonrasında ise elimden tutarak beni mutfağa doğru sürükledi.

Ben yemek yiyeceğimiz için geldiğimizi düşünürken, yemeğe dair hiçbir şey olmaması ile Minho'ya dönmüştüm.

"Hadi yine beraber hazırlayalım. Tüm aşkımızı yemeklere katalım, tutkumuz ile yakalım kavralım ve pişirelim şu yemekleri. Burnumuzda da güzel kokuları tütsün."

Bizim olayımız bu işte. Ben şakaları yaparım, Minho ise daha sonra işine yaradığında kendine göre uyarlar. Neyiz biz best çift falan mı?

"Yapalım şu işi."

Dedikten sonra el sıkışmış ben önce hemen banyoya yönelmiş yapmam gerekenleri yapmış, kıyafetlerimi değiştirmiştim. Tekrar mutfağa geldiğimde ise hemen işe koyulmuştuk.

"Şefim, hemen önünüzdeki tuzu rica edebilir miyim acaba?"

Çarpık bir gülümseme ve cevap.

"Edebilirsiniz şefim."

Dedikten sonra da tuzluğu elime tutuşturdu.

İşe kendimi kaptırmış yemeğimi güzelce yapıyordum ki gözüm aniden Minho'ya kayıverdi.

Gördüğüm manzara karşısında ise gülümsemeden edemedim.

"Yemeğinizle ilgilenmeniz gerekmiyor mu acaba?"

"Sizinle ilgilenmek daha cazip gelmişti."

Konuşurken takındığı o çapkın ifade daha güldürürken bunu sürdürmeye karar verdim.

"Karnınızın aç kalmasını istemezsiniz diye düşünüyorum."

"Siz o zaman da yanımda olacaksanız umrumda değil açıkçası."

Kafamı aşağı eğmiş gülümserken tekrar konuşmaya başladım.

"Çok aşıksın."

Bunu söylerken kafamı tekrar yavaşça yukarı doğru kaldırmıştım.

"Sana, çok aşığım."

İlk kelimeyi o kadar bastırarak söylemişti ki güveni oluşturan kişi tam karşımda duruyormuş gibi hissettirdi.

"Ve ben de sana, çok aşığım."

Aynı onun gibi bastırarak söylediğim ile adımlarını bana doğru atmaya başlamıştı.

Bir eli belime diğeri ise yanağıma tutunurken dudaklarını dudaklarıma bastırmış tam anlamıyla yanmayı körüklemeye başlamıştı.

Bir süre sonra ayrıldıktan sonra aramızdaki mesafeyi açmadan konuşmaya başladı.

"Yemekler yanacak."

"Yanmazlar."

"Ya yanarlarsa?"

"Bizden farkları ne ki? Bir şey olmaz."

"Aç kalmak istemezsin."

Demesiyle gülümsemem büyümüş sonrasında ise cevap vermiştim.

"Sen yanımdasın ya işte, karnım umrumda değil."

Dediğim gibi o da büyükçe gülümsemiş ve dudaklarımızı tekrardan birleştirmişti.

_________________________

Mutfakta başlayan güzel hikayemiz yine mutfakta son buldu. Çok güzel oldu çocuklarım.

Bir hikaye sonu daha. Acı verici ama son demeyelim buna. Başka bir hikayede daha buluşalım. 'Rüyanın Böylesine' de bekleniyorsunuz.

Kendime reklam da yaptığıma göre görüşmek üzere kucak dolusu sevgilerle.♡

2MİN ÇOK GÜZEL.