Kısa bir öpücüğün ardından dudaklarımdan ayrılmış yalnızca gözlerimin içine bakıyordu.
Açıkçası o anlığına ne düşünmem gerektiği, ya da düşünmem gerekiyor muydu; nasıl bir tepki vermem gerekiyordu hiçbir şey bilmiyordum.
Ne sözel ne de ifadesel bir cevap verebildiğimde yavaşça aramızdaki mesafeyi açmış, bakışları da fazlasıyla değişmişti.
"O kadar hazırladık, yiyelim o zaman."
Söylediğine karşılık olarak şaşkınlığımın son zirvesini yaşarken yalnızca 'ciddi misin?' bakışı atmış öylece duruyordum.
O ise dediğini yapmak amaçlı, sanki birkaç dakika öncesinde hiçbir şey yaşanmamış gibi tabakları masaya diziyordu.
Şaşkınlığı bir kenara bırakıp sonunda konuşmaya karar verdiğimde derin bir nefes alıp söze girdim hemen.
"Cidden sanki hiç öpüşmemiş gibi davranıp öylece yemek yiyeceğimizi mı söylüyorsun bana?"
Bakışları tekrardan beni bulduğunda rahat bir yüz ifadesiyle "pek hoşuna gitmemiş gibiydi. Boşvermek daha mantıklı geldi."
Adımlarımı ona doğru ilerlettiğimde hafifçe şaşkınlığa büründüğünü fark ettim.
Aramızda birkaç adımlık mesafe bırakırken konuşmaya başladım.
"Boşvermek kolay yani?"
Tamamen gözlerimin içine kitlenmiş şekilde "pek olmasa da mantıklı."
Gözlerimi devirdikten sonra "mantık nerede tam olarak? Mantıklı bir karar verdim demen için yemek yiyelim demek yerine hislerimi sorman falan gerekmez miydi?"
"Yaşadığın şoktan sonra mantıklı bir cevap verebilecek miydin?"
Gelen soruyla biraz düşünmem gerektiği kanaatine varmış zihnimin bir köşesine çekilmiştim.
Ben düşünürken gelen ses ile yine dikkatim ona çevrilmişti.
"Fazla heyecan içerisinde mantıklı düşünemediğini fark etmem çok zor olmadı. Fakat mantıklı düşüneceğin zamanı bekleyip seni öyle öpmek gibi bir girişimde bulunmak istemedim. Öyle bir şeye kalkıştığım takdirde sonu gelmez bir yolculuğa çıkma olasılığım çok yüksekti."
"Mantığımın yerine oturması için de kanı beynine sıçratmayı tercih ettin yani?"
Kafasını aşağı yukarı sallerken aynı zamanda da "öyle yaptım." dedi.
Kısa süreli bir düşünme aşamasına daha geçiş yaptıktan sonra o anlığına ihtiyaç duymadığım mantığı bir yana bırakarak istediğim o hareketi gerçekleştirdim.
Birkaç adım ileride bulunan adamı kendime doğru çekerek bu defa dudaklarına kapanan ben oldum.
Aradan geçen birkaç dakikalık süre sonrasında ayrılmış nefes bile zor alırken konuşmaya çalıştım.
"Kanı beynime sıçratmayı tercih ettiğin için teşekkür ederim. Yanlış bir eylemde bulunup kesinlikle pişman olacaktım."
Söylediklerim üzerine gülümseyip "ne demek, üzerime düşeni yaptım." dedi ve sonrasında tamamen ayrıldık.
"Artık sanırım yemek yiyebiliriz?"
Gelen soruyla güldükten sonra "yiyebiliriz." dedim ve tezgahta kalan tabakları da masaya koymaya başladık.
Yemek yerken aniden aklıma gelen soru ile de hemen dile getirmeyi tercih ettim.
"Dersi neden evinde yapmamızı istedin? Pek gerekli bir sebep göremedim şu ana kadar."
Yüzünde oluşan o sevimli gülümsemeyi bana sunduktan sonra, elindeki çatalı bırakarak gözlerini gözlerime doğru konumlandırdı ve konuşmaya başladı.
"Tam üç yıl önce kendime bir söz vermiştim. Gerçek aşkı bulana kadar büyük bir sabır ile bekleyeceğim dedim.
Ve karşıma çıkan o kişinin benim gerçeğim olduğunu anladığım gibi ise kimsenin adımlamasına izin vermediğim bu mutfakta kendimi adadığım yemekleri, birlikte yapacağız ve onu ilk olarak bu mutfakta öpeceğim dedim.
Yemek beni ben yapan bir bileşen Seungmin ve ben, en çok senle yemek yaparken kendim gibi hissettim. Bu mutfak, kendi benliğimle girebildiğim tek yer ve ben burada tamamen kendimken duygularımı tamamıyla açık etmek istedim."
Kısa bir soru üzerine böylesine uzun yıllara yığılmış cevap beklemediğim için şaşırmış ve bir o kadar da duyguların bu derece açık edilmesi sebebiyle heyecanlanmış hissetmiştim.
Güzelce gülümseyip minik masada tam karşımda oturan adamın elini uzatmasını işaret ederek konuşmaya başladım.
"Biz kesinlikle birbirimizin en gerçeğiyiz Minho."
________________________
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
