Bu sefer doğum sırasında karışan bir bebek yok.
Bir kızın ailesini kaybettikten sonra kurduğu yeni ailesini okuyacaksınız.
Duru 18 yaşında ailesini kaybetmiş bir kız. Amcasının zoru ile evlenmek zorunda.
Yamaç ise oğlu doğduğunda terk edilmiş , çocu...
Uzun bir aradan sonra özel bölüm ile geldim ve hepinizi çooook özledim
Bölümü okurken bol bol yorum yaparsanız sevinirim.
İyi okumalar ❤️
•
•
Okurken yaş hesaplamakla uğraşmayın diye buraya karakterlerin kaç yaşında olduğunu yazdım.
DURU 27 YAŞINDA
YAMAÇ 32 YAŞINDA
BATI 12 YAŞINDA
ALYA 15 YAŞINDA
KUZEY 5 YAŞINDA
DEMİR VE DAĞHAN 2 YAŞINDALAR
ULUHAN AİLESİ ❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
Geçen yıllar zamanımdan azaltmış olsa da bana birçok şeyi de katmıştı. Her anımı güzel anılarla dolduracak kadar olgunlaşmış ve sevdiklerime odaklanmıştım. Mutsuzluğa her zaman açık olsam da sevdiğim insanlar yanımda olduğu sürece hiçbir şey önemli değildi. Mutlulukta mutsuzlukta beraberdi.
Yıllar bana anne olmayı öğretse de hala öğrenecek birçok şeyim olduğunun kanıtı hemen yanımda elimi tutarak hiçbir suçu yokmuş gibi yürümeye devam eden küçük oğlumdu. Artık eskisi kadar küçük olmasa da benim için hala öyleydi. Ona kızdığımın farkında olsa da umurunda değil gibiydi ve bu beni daha çok sinirlendiriyordu. Yüzüme bakması için elini hafifçe çekiştirsem de pek oralı olmamıştı ve en sonunda ''Kuzey.'' demek zorunda kalmıştım.
''Efendim anne.'' derken babasının birer kopyası olan gözleri ile yüzüme bakıyordu ve ona olan tüm sinirimde böylece azalıyordu ama hiçbir şey demezsem aynı şekilde davranmaya devam edeceğini de biliyordum. Batı benim ilk göz ağrımdı ve onunla birlikte büyüyerek bir çocuğa nasıl davranmam gerektiğini öğrenmiştim. Yamaç ise bu süreçte en büyük destekçimdi.
''Kavga etmemen gerektiğini seni her anaokuluna bıraktığımda söylüyorum . Senin hakkında şikayet duymak istemediğimi de biliyorsun.'' dediğimde kaşlarını çatarak yüzüme baktı ardından da elimi bıraktı. Sanırım Kuzey'ın en kötü huyu ona bir şey söylendiği an çekip gitmeye çalışmasaydı. Bu huyu ile bizi fazlasıyla zorluyordu. Gitmesine engel olmak için bileğini sertçe tutmak dışında bir çarem yoktu. Bileğini sertçe kavrasam bile canını yakmıyordum. Güç kullanmıyordum.
''Dışarıdayken elimi bırakmaman gerektiğini sana söyledim Kuzey ve şuan anneni daha çok sinirlendiriyorsun.'' dediğimde oflayarak elimde taşıdığım beslenme çantasını alarak kendi taşımaya başladı.
