|DÜZENLENDİ|
İyi okumalar ❤️
•
•
•
DURU ULUHAN'DAN
Ailemin ölümünden sonra canımın bu kadar acıyacağını hayatımın hiçbir zaman diliminde hayal etmemiştim.
Okyanusun dibinde alev alev yanıyormuş gibi hissediyordum. Ateşi söndürmesi gereken su söndürmüyor aksine beni daha çok yakıyordu.
Çocuklarla birlikte kendim de kaçmalıydım ama korkudan heykel gibi durmuş hareket edememiştim. Kollarımı karnıma sarmış ve ağlamıştım. Çabalamamıştım ki, suçluydum işte ama Yamaç öyle olmadığını söylüyordu. Korktuğum için bir şey yapamamamdan dolayı beni suçlamıyordu. Aslında kendimden başka kimse beni suçlamıyordu. Bende kendimi suçlamalı mıydım? Bilmiyorum ki, kendimi karmakarışık hissediyorum.
Başını elimin üstüne yaslayarak uyuya kalmış olan Yamaç'ın yüzünü izlerken istemsizce gülümsedim. Onun gibi birinin karşıma çıkması için ne yaptığımı düşünüyordum ama cevabı bulamıyordum. Onu gerçekten çok seviyordum. Birlikte vakit geçirdikçe aramızdaki bağın daha fazla sağlamlaştığını hissediyordum ama ilişkimizde hala zamana ihtiyacımız olduğumuz çok belirgindi.
Bebeğimiz...
O bizim en büyük sınavımızdı. Acısının hiçbir zaman geçmeyeceğini biliyordum, alışacaktık.
Acıya alışana kadar nasıl dayanacaktım?
Yamaç benim için dayanıyordu, kendi acısını gözlerinde görsem bile benimle ilgileniyordu. Benim acıya alışmama yardım etmeye çalışıyordu. Ona kim yardım ediyordu? Kimse.
Bencillik yapmak istemiyordum, ikimizin de birbirimize ihtiyacı vardı.
Yataktan tek başıma kalkamayacağımı bildiğimden uykusunu bölmek istemesem de yavaşça omzunu dürttüm. Uykusundan anında uyanırken suçlu bir çocuk gibi bakışlarımı kaçırdım.
Sırtını sandalyeye yaslayarak saçlarını karıştırdı ve uykudan yeni uyandığı için pürüzlü çıkan sesiyle "İyi misin? Bir şey mi oldu?" diye sordu.
"Lavaboya gitmem gerek."
Hemşire geceye doğru serumumu çıkardığından dolayı rahattım. Yamaç ayağa kalktı ve dikkatli bir şekilde beni kucağına aldı.
Beni odanın küçük banyosuna getirdiğinde "Ben seni çağırırım." dedim.
"Bir şey olursa seslen hemen kapının yanında olacağım."
Banyoda işlerimi hallettikten sonra titreyen ellerimi yıkamaya başladım. Doktor kanamam olmasının normal olduğunu söylemişti. Bu durum regli gibi değil ki , canımdan kopan canın varlığıydı. Sakin olamıyordum. Ellerimi kuraladıktan sonra "Yamaç!"diye seslendim. Yamaç yanıma gelene kadar başımı kaldırmadım çünkü yüzümdeki darp izlerini görmek istemiyordum.
Yamaç'ın ellerini belimde hissettiğimde hızla arkamı döndüm ve başımı omzuna yasladım. Elleri omuzlarıma tırmandığında "Yavaş ol, ani hareketler yapmamalısın. Kanaman ne durumda? Doktoru çağırayım mı?"diye sordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YENİDEN | TAMAMLANDI |
Teen FictionBu sefer doğum sırasında karışan bir bebek yok. Bir kızın ailesini kaybettikten sonra kurduğu yeni ailesini okuyacaksınız. Duru 18 yaşında ailesini kaybetmiş bir kız. Amcasının zoru ile evlenmek zorunda. Yamaç ise oğlu doğduğunda terk edilmiş , çocu...
