Destiny

Chapter 20

"Μπορώ να την δω;" ρωτάει με αγωνία

"Σε λιγάκι, να ολοκληρώσουμε τις εξετάσεις και μετά"

"Εντάξει"

"Είναι πολύ καλό που αντιδράσατε γρήγορα, θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνο"

"Спасибо" την ευχαριστώ και φεύγει

Πηγαίνω και κάθομαι δίπλα της. Φαίνεται ακόμα αγχωμένη, αλλά όχι όπως πριν

"Γιατί φοβάται τα νοσοκομεία;" ρωτάω για να την κάνω να ξεχαστεί

"Δεν τα φοβάται. Απλά δεν θέλει να βρίσκεται εδώ. Ούτε κι εγώ είναι η αλήθεια"

"Γιατί;" ρωτάω ξανά και με κοιτάζει

"Η μητέρα μας πέθανε από καρδιά όταν εγώ ήμουν περίπου στην ηλικία της Αναστασίας, εκείνη ήταν πολύ μικρή, αλλά ήμασταν μόνες στο σπιτι. Κάλεσα ασθενοφόρο και μας πήραν μαζί της. Το να περιμένουμε σε μια αίθουσα αναμονής για ώρες και στο τέλος να μας ανακοινώσουν ότι πέθανε δεν ξεχνιέται" μιλάει χαμηλόφωνα, λες κι αν τα πει δυνατά θα το ζήσει ξανά από την αρχή

"Θα μιλήσω με την Όλγα για να πάρει εξιτήριο σήμερα" σχολιάζω και σηκώνομαι

Βαλέρια

Φεύγει και τον κοιτάζω, δεν ξέρω αν εκανα καλά που του μίλησα, μήπως του έδωσα πολλές πληροφορίες που δεν έπρεπε;

Ξεφυσάω και σηκώνομαι να περπατήσω, δεν μπορώ να το σκεφτώ τώρα αυτό, με νοιάζει μόνο η αδερφή μου

Κάθομαι ξανά στη θέση μου και κοιτάζω γύρω μου

Με άφησε μόνη;

Δεν θα έκανα τίποτα, αλλά δεν το περίμενα κιόλας

Λίγα λεπτα μετά τον βλέπω να επιστρέφει και κάθεται ξανά δίπλα μου

"Θα πρέπει να μείνει τουλάχιστον για το βράδυ"

"Εντάξει, ένα βράδυ είναι"

"Πήγαινε να την δεις. Τελείωσαν με τις εξετάσεις" λέει και αμέσως σηκώνομαι

"Θα έρθεις;" ρωτάω και γνέφει

Μπαίνω στο δωμάτιο της και την βλέπω να κάθεται στο κρεβάτι

Φαίνεται πολύ καλύτερα, δεν είναι χλωμή πλέον

"Νιώθεις καλύτερα;"

"Ναι πολύ. Μου μίλησε και η γιατρός, αλλά δεν κατάλαβα και πολλά"

"Ξεκουράσου για τώρα" επεμβαίνει ο Κριστόφ "Αύριο που θα πάμε σπιτι θα τα πούμε"

"Εντάξει" λέει εκείνη χαμογελώντας αχνά

~~~

Την επόμενη μέρα η Αναστασία πήρε πρωί πρωί εξιτήριο και επιστρέψαμε σπιτι

Της εξηγήσαμε τι συμβαίνει και ποια πράγματα θα πρέπει να αλλάξουν από δω και πέρα και παρόλο που τρομοκρατήθηκε στην αρχη τώρα είναι πιο ήρεμη

"Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και θα ξαπλώσω λίγο"

"Χρειάζεσαι βοήθεια;" ρωτάω αμέσως

"Μην κανείς σαν υστερική. Δεν θέλω να μου φέρεσαι σαν μωρό " λέει στα ελληνικά και γνέφω ηττημένη

Δίκιο έχει, δεν είναι κανένα παιδάκι

"Πήγαινε κι εσυ να ξεκουραστείς λίγο, είσαι άυπνη από χθες" λέει εκείνος και ξεκινάει να ανεβαίνει επάνω

"Κριστόφ;" τον σταματάω και με κοιτάζει "Να μιλήσουμε λίγο;" μου κάνει νόημα να πάμε στο γραφείο του κάτω ορόφου και τον ακολουθώ

Κάθομαι στην πολυθρόνα απέναντι του και με κοιτάζει περιμένοντας να ξεκινήσω

"Σε ευχαριστώ" λεω απλά και γελάει

"Κόντεψες να δαγκώσεις την γλώσσα σου" σχολιάζει και γελάω κι εγώ μαζί του

"Αλήθεια ευχαριστώ. Αν δεν είχες επιμείνει να έρθει γιατρός και να πάμε στο νοσοκομείο δεν ξέρω τι θα είχε γίνει"

"Τίποτα δεν θα είχε γίνει"

"Όπως και να χει σε ευχαριστώ"

"Παρακαλώ" λέει και τον κοιτάζω αμίλητη "Είναι και κάτι άλλο;"

"Ναι, για αυτή την δεξίωση που μου είχες πει. Κανόνισε την, δεν θα κάνω τίποτα"

"Είχες σκοπό να κάνεις;"

"Είχα, αλλά δεν θα κάνω. Θα είμαι όπως θέλεις, ως γυναίκα σου"

"Εντάξει" απαντάει

Ανεβαίνω πάνω και πέφτω στο κρεβάτι μου εξαντλημένη

Έκανα το σωστό;

Αυτή η δεξιωση ήταν η μόνη ευκαιρία που είχα για να προσπαθήσω να ξεφύγω

Γιατί νιώθω σωστά όμως; Γιατί νιώθω ότι δεν πρέπει να το κάνω τώρα;

Δεν πρέπει γιατί βοήθησε την Αναστασία, γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να πάθει

Είναι το σωστό

______________________________________________________________________________________

Η Αναστασία είναι καλά
Η Βαλέρια ανοίχτηκε στον Κριστόφ και έκανε ένα βήμα πίσω, είναι πολύ μπερδεμένη όμως
Μήπως αυτό χρειαζόταν για να έρθουν κοντά;

Αυτά

Show some love & τα λέμε στο επόμενο