Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

6.Bölüm - Doktor Olmak- ( Part 1 )

Öncelikle, kavga sahnesinden sonra hepimiz gibi benim de pek kendimde olduğum söylenemez O yüzden bu bölümü ne kadar hakkıyla yazabilirim bilmiyorum, ve cümleten hepinizin affına sığınaraktan başlıyorum..

Multimedyadaki müzikle okumanızı tavsiye ederim.

8. Bölüm

"Hayatımın iki yarısı vardı benim. Bir futbol maçı gibi, 2 devresi vardı. Hayatımın 1. devresinde ailem sandığım o insanların gözüne girebilmek için. En ufak sevgi kırıntısı görebilmek için, bir kere bile babasının gururla baktığı oğlu olabilmek için istedim doktor olmayı. Çabalamam da çalışmam da sırf bu yüzdendi. Doktor olmam da bu yüzdendi...

Doktor oldum, oldum olmasına ama bir şeyi anlamam çok uzun sürdü. Doktor olmak, sadece doktor olmak demek değildi. Doktor olmak, her zaman doktor olmak demekti..

Hayatımın 2. devresine girdiğimde anladım bunu. Önce bir ameliyathane kapısında, daha dakikalar önce kardeşinin ameliyatına giren bir abi olduğumda. Herkesin bana meraklı gözlerle bakıp ne olduğunu sorduğunda anladım.. İki kelimeyi bir araya getiremeyişimde. Ve hiç kimsenin beni teselli etmeyişinde...

Sonra bir ameliyathane odasında, o masada babasını bırakmış bir oğul olduğumda anladım. Kabullenmem gereken hatalarım olduğunda, Elime babamın kanı bulaştığında.. Ve en çok da, en çok da o gün anladım. Kardeşimin gözlerindeki nefreti gördüğümde.. Bana söylediği, aklımda yankılanan o cümlede anladım.

Doktor olduğunuzda, Sadece doktor olurdunuz, bir abi, bir oğul , bir eş değil. Sadece bir doktor.. Duyguları olmayan, ağlamayan, üzülmeyen, vicdan azabı çekmeyen bir robot olmalıydınız bazen doktor olduğunuzda. Çünkü Doktor olmak benim için sadece tek bir cümleye sığabilirdi.

"Doktor olmak, benim görünmek için girdiğim, ama asla görünmediğim o yolun ta kendisiydi.."

...................................

İki kardeşin kavga etmelerinin üzerinden 1 hafta gecmişti. İkisi de birbiriyle konuşmaktan kaçınıyordu. Veysel abisine olan öfkesini ve kırgınlığını içinde bitiremiyordu bir türlü, düşündükçe daha fazla öfkeleniyordu. Bazen babasının mezarına giderken uzaktan abisinin orada olduğunu görüyor, ve ona görünmeden uzaklaşıyordu ordan. Sadece annesiyle konuşuyordu. Gerçi annesi de her lafı aynı yere bağlıyor, "Abinle barışın artık oğlum, yetmedi mi bu küslük?" diyordu. "Ben zaten kocamı kaybettim, sizden başka kimim kaldı ki ?" diyordu. Ama Veysel her seferinde geçiştiriyordu Annesini..

Kenan cephesine gelecek olursak 1 hafta boyunca her uykusundan sıçrayarak uyanmıştı. Kendini suçluyordu meydana gelen her şey için. Babasını o gun ciddiye almamıştı, bunun da diğerleri gibi önemsiz bir şey olduğunu düşünmüştü. Ve bu ona nefes dahi aldırmıyordu. Hastaneden ona verilen Ölüm izninin bitmesine az kalmıştı, ama artık kararı kesindi. Bundan sonra ne yapacağını bilmese de bu mesleği hakkıyla yapamadığı da kesindi. Babasını iyileştirmeyi başaramamıştı. Babasının hasta olduğunu anlamamıştı..

"Oğlum, nereye gidiyorsun, kahvaltı etseydin?" dedi Döndü. O da evlatlarından farklı sayılmazdı. Ama yine de bir anneydi, ve babalarının yokluğunda çocuklarına hem anne, hem baba olmak zorundaydı. Çocuklarını bir arada tutmak zorundaydı.

"Yok anne ya, biraz işim var benim. Atıştırırım bir şeyler." dedi Kenan ruhsuz bir şekilde. Evden çıktığında kendini her zaman gittiği o yerde bulmuştu. Babasının mezarında ...

"Ben geldim, yine.." dedi biraz önceki ruhsuz tonda. "Doktor oğlun, işe yaramadı bu sefer. Gururlandıramadı seni. Beceremedi. "dedi gözlerinden yaşlar süzülmeye başlamışken. "Beni affettin mi baba? hakkını helal ettin mi bana ? Seni dinlemedim, önemsemedim ben, hepsi benim yüzümden değil mi ? " dedi çatallaşan sesiyle. "Benim yüzümden öldün değil mi ? Veysel haklıydı belki de.. Her şeyin sorumlusu benim.." dedi tahtadan çakılmış mezar taşına elini sürerken.. "Beni affeder misin bilmiyorum, ama ben kendimi asla affetmeyeceğim galiba.. Sadece... Neyse boşver." dedi Kenan her zaman olduğu gibi hissettiklerini içine gömmeyi tercih etmişti.