Tek Bölümlük VeyKen Hikayeleri

3.Bölüm : GÜVEN BANA Part 1

108 .Bölüm Alternatif Versiyon ( Part1 )

Ne söyleyeceğini bilemez bazen insan, kelimeler anlamını yitirir, konuşsan konuşaman sussan susaman... Bazen bir bakış, bazen tek bir kelime hatırlatır sana eksikliğini, mahçubiyetini...

Hastane bahçesinde bandolar eşliğinde karşılanmıştı Veysel. Herkesin hastane bahçeşine toplaşmış olması onu duygulandırmıştı. Birilerinin ona değer verdiğini bilmek güzeldi.. Mutluydu evet, ama buruktu da, yaralıydı da aynı zamanda... tüm güzel dilekleri hiç de içten olmayan ama içten görünmesini istediği ruhsuz gülümsemeleriyle kabul etti. Abisinin omzuna dokunmasıyla derin bir nefes aldı . Evine gitmek istiyordu, çocuklarını özlemişti . '' Eve gidelim mi artık? çocuklarımı özledim ben'' dedi yine aynı ruhsuzlukla. Cemile sadece kafa sallamış, abisi sandalyesini itip arabanın yanına gelince durdu. Kapıyı açtıktan sonra iyice yaklaştırdı sandalyeyi arabaya. Veysel'in mahçubiyetini tarif etmeye cümleleri yetmezdi şu an, zaten birilerine muhtaç olmak zorken henüz yaşayacaklarını bilmeden kendisine sevecen bir şekilde ''Gel abicim'' diyen abisinin boynuna doladı kollarından birini. Abisinin onu nazikçe oturduğu sandalyeden kaldırışını izledi boş bakışlarla.. Arabaya yavaşça yerleştirilişini...

En son bu arabaya bindiklerinde beraber pek de hoş bir yere gitmemelerine rağmen hoş olan bir yolculukları olmuştu. Veysel'in bir çok şeyi anlamlandırdığı o yolculuk düştü aklının bir köşesine.. Diğer zamanlar gibi o da geçmişte kalmış bir anıydı sadece..

Ne Veysel eski Veyseldi, ne de artık yaşayacağı şeyler güzel olacaktı . Bundan sonra birilerine muhtaç bir adamdı. Bundan sonra yarımdı, hem de hiç olmadığı kadar.

Arabanın toprak yolda ilerleyişini duyuyordu tekerlerin sesinden. Önceki yolculuklarını düşündü tekrar. Arabayı dolduran o klarnet sesini. Şimdi ise ölüm sessizliği vardı arabada. Aslında abisinin de Cemile'nin de bir şeyler söylemek istediğinin farkındaydı , ama ikisi de kendisinin üzülmesini istemiyordu.

Uzun bir yolculuk olmasa da o arabadakilere bir ömür sürmüş gibi gelen o yolda belki de hepsinin aklında aynı soru belirmişti...

''Şimdi ne olacak?''

Araba durduğunda Veysel hızla gözlerinden damlayan yaşları sildi, hem abisine hem Cemile'ye göstermediğini sanmıştı gözyaşlarını , ama bilmiyordu ki ikisinin de gözü ondan başkasını görmüyordu.

Evin önünde toplaşan kalabalığa baktı. Önce gördüğü silüet annesininkiydi.. Yaşlı gözlerle bakıyordu kendisine. Abisinin hâla arabadan inmediğini gördüğünde bakışlarını abisine çevirdi Veysel.

''İyi misin?'' dedi düz bir sesle Kenan. Veysel kendinden onay bekleyen abisine baktı bir kez daha. Derin bir nefes alıp kafasını geriye yasladı.

''İyiyim, ne kadar iyi olabilirsem işte..'' dedi yine ruhsuz çıkan sesiyle.

''Bak eğer kendini hazır hissetmiyorsan, başka bir yere gidebiliriz.'' dedi Kenan kardeşinin gözlerindeki çekinceyi görür gibi.

'' Hazır olmaktan başka çarem mi var sanki ?''

''Hazırım'' dedi durgun bir sesle. Abisinin kendisine göz kırpmasına pek de samimi olmayan bir gülümseme ile karşılık vermişti. Abisi de farkındaydı bunun. Yavaşca arabadan inip kasaya yöneldiğini gördü Veysel. Abisi kasadan tekerlekli sandalyesini indirirken herkesin meraklı bakışları bir kez daha üzerine geliyordu Veysel'in . Abisi kendi tarafındaki kapıyı açıp onu yeniden kucağına aldığında gözlerini sıkı sıkı yumdu, etraftakilerin bakışları rahatsız ediyordu onu .