Czas Demonów

Godzina Nowiu cz. 2

V

Natalia spacerowała nerwowo, po raz kolejny okrążając gabinet Archanioła Michała. Minęło zaledwie pięć dni, odkąd na dobre objęła stanowisko jego czeladniczki, jednak Archanielica zdążyła już zapoznać się z tym pomieszczeniem całkiem dobrze.

Pokój nie był tak wystawny jak ten, który otrzymał w momencie przyjęcia tytułu członka Wspaniałej Siódemki, ale za to zdecydowanie bardziej funkcjonalny. Zamiast pięknych zdobień godnych kompleksu wzniesionego na terenie Beriji, prywatne biuro Michała wypełniały proste półki z licznymi mapami i księgami, a także równie praktyczny stół, mogący posłużyć zarówno za biurko, jak i miejsce małej narady. Ktoś z zewnątrz mógłby pomyśleć, że takie warunki nie powinny zadowalać mężczyzny tak znaczącego, iż za swoje zasługi podczas Rebelii otrzymał tytuł Księcia Światła, jednak kobieta całkowicie rozumiała jego preferencje. Gdy jeszcze żyła, swój gabinet także utrzymywała w minimalistycznym stylu, przedkładając możliwość zgromadzenia jak największej ilości dokumentacji nad próżne dodatki.

Natalia zatrzymała się przy blacie, który zawalały stosy dokumentów, zarówno tych już przejrzanych, jak i oczekujących na opracowanie. Jednym z przydzielonych jej obowiązków w ramach doszkolenia u boku Archanioła Michała było zajmowanie się bieżącymi sprawami, takimi jak raporty, nowe mapy, różnego rodzaju odpisy z rozporządzeń i innego rodzaju papierkową robotą. Jako że miała doświadczenie z podobnymi sprawami, dotychczas szło jej to całkiem sprawnie. Już pierwszego dnia rozgryzła, jaki panował układ i gdzie odkładać poszczególne dokumenty, ale tym razem była zbyt podenerwowana.

Kiedy przyszła rano, by wstawić się na służbę, była całkiem opanowana, jednak spokój nagle prysł, zachwiany nieodpartym, niedającym się stłumić przeczuciem. Początkowo starała się to zignorować, ale rodząca się w jej wnętrzu pewność narastała, aż przemieniła się w pełni zwerbalizowaną myśl.

Ta suka była w pobliżu.

Natalia wiedziała, że to nie może być prawda, że demon jej pokroju i znikomego znaczenia nigdy nie zostałby dopuszczony do Niebios, jednak zakorzeniony w jej naturze instynkt nie odpuszczał.

Starała się nie pokazać tego po sobie i przez większość czasu faktycznie udawało jej się solidnie wypełniać powierzone jej na ten dzień zadanie. Jednak gdy tylko Archanioł udał się na jakieś spotkanie, całe to opanowanie stało się niemożliwe do utrzymania, wreszcie pryskając niczym zamek z sypkiego piasku.

Wznowiła spacer wokół pokoju, nie mogąc znaleźć w sobie na tyle woli, by zmusić się do kontynuowania pracy. Gdyby nie fakt, że Michał nakazał jej zostać do czasu jego powrotu, prawdopodobnie już dawno wybiegłaby ze Sztabu, przywołała drugie oblicze i wbrew logice rozpoczęłaby poszukiwania Emilii. Na ogół ufała swoim nowym instynktom, gdyż nabyte po Przeistoczeniu moce nie zawiodły jej jeszcze ani razu, jednak nadal uczyła się ich i tym razem była przekonana, iż natura Zemsty się myli.

Nagle z korytarza dobiegły ją szybkie, coraz bliższe kroki. Chwilę po tym, jak je usłyszała, drzwi gabinetu otworzyły się gwałtownie, a w progu stanął Archanioł Michał. Natalia zatrzymała się i wyprostowała. Sądząc po malującej się na twarzy mężczyzny wściekłości, spodziewała się reprymendy, choć nie była pewna, skąd miałby tak szybko wiedzieć o jej niewywiązaniu się z obowiązku.

Michał spojrzał na nią, a jego tęczówki błyszczały tak, jakby dopiero co odwołał swoje drugie oblicze. Mężczyzna rzucił okiem na blat, po czym znów spojrzał na Archanielicę, prychając z cicha.

— Nie na ciebie jestem wściekły — powiedział, zatrzaskując za sobą drzwi. Zrobił to z taką siłą, że jedna z wiszących nieopodal półek zadrżała. — Żaden Anioł czy nawet Archanioł Zemsty nie byłby w stanie się skupić, gdyby obiekt jego Boskiego Przyrzeczenia znajdował się tak blisko. I tak dziwię się, że nie wybiegłaś stąd, ledwie opuściłem budynek. Wielu już dawno podążyłoby za swoim przeczuciem, ignorując jakiekolwiek rozkazy.