Destiny

Chapter 17

"Μιλάγαμε"

"Τόσο καιρό εδώ αμφιβάλλω ότι μπορείς να μιλήσεις. Μόνο να ωρύεσαι σε έχω ακούσει"

"Ρε άντε μου στο διάολο" τον βρίζει στα ελληνικά και φεύγει

"Τι μου είπε;"

"Μην δίνεις σημασία "

"Εσυ θα μου πεις τι έχει γίνει;" απευθύνεται σε μένα τώρα

"Τίποτα, όλα καλά"

"Δεν φαίνεσαι καλά"

"Καλά είμαι. Απλά η Βάλια έχει κάποιες απόψεις κι εγώ δεν συμφωνώ μαζί της"

"Μάλιστα" λέει και μπαίνει πιο μέσα στο δωμάτιο "Με το σχολείο έχει να κάνει;"

"Τι έχετε πάθει και οι δυο με το σχολείο; Μια χαρά είναι"

Κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι και κοιτάζει μπροστά

"Όλη λέμε ψέμματα καμία φορά, άλλοι πιο πειστικά κι άλλοι όχι τόσο. Εσυ είσαι αρκετά πειστική, αλλά στο βλέμμα σου φαίνεται η αλήθεια"

"Δεν λέω" ψιθυρίζω 

"Εντάξει μικρή" λέει γελώντας "Πάντως αν υπάρχει κάτι που δεν θέλεις να το πεις στην αδερφή σου, μπορείς να το πεις σε μένα. Αν σε ενοχλεί κάτι ή κάποιος στο σχολείο θέλω να το ξέρω"

"Για να τον σκοτωσεις;" ρωτάω αυθόρμητα και με κοιτάζει

"Η αδερφή σου πρέπει να μάθει ποια πράγματα πρέπει να σου λέει και ποια όχι"

"Δεν είμαι μωρό για να μου κρατάει μυστικά. Δεν θέλω να ζω σε φούσκα"

"Γιατί; Είναι καλύτερα καμία φορά"

"Είναι καλύτερα για λίγο. Όλες οι φούσκες κάποια στιγμή σπάνε"

"Δίκιο έχεις" λέει χαμογελώντας "Λοιπόν αν υπάρχει κάποιος που δεν σου φέρεται καλά δεν θα τον σκοτώσω αν δεν θέλεις. Εκτός αν θέλεις"

"Δεν θα ζήταγα να πεθάνει κάποιος επειδή δεν με χωνεύουν στο σχολείο" λέω απότομα και γελάει "Τι;"

"Σε ευχαριστώ που μου μίλησες" λέει και με αφήνει να αναρωτιέμαι

Το σκέφτομαι για λίγο και τότε συνειδητοποιώ  τι είπα

Τέλεια

~~~

Βαλέρια

Τον ακούω να βγαίνει από το δωμάτιο της Αναστασίας και τον ακολουθώ. Ανεβαίνω από πίσω του στον τρίτο όροφο και τον βλέπω να μπαίνει στην πόρτα που ήταν κλειδωμένη την προηγούμενη φορά