Kaybettiğim şey bir eşya değildi. Bir bileklik, bir toka, bir para. Kaybettiğim şey on altı yıldı. Şimdi her şeye yeniden başlamam isteniyordu. Hiç bilmediğin insanlarla yeniden başlamak. Kırılan bir güvenin yokmuş gibi, sanki şimdi yeniden doğmuşum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
( İkra ve Tuğrul)
⏳️
Bazen asla tahmin dahi edemezsiniz. Herhangi bir şeyi bile. Ve benim şu an bu durumda olmayı tahmin etmek aklıma hayalime sığmazdı.
Evet, aile içinde sevilmeyen biri olduğum için acaba üvey miyim dediğim çok oldu, sevmeme nedenlerini anlamlandıramazdım çünkü. Sonra, evlatlık alınan ailelere bakardım, duyardım ve derdim ki üvey bile olsan neden bu kadar sevilmeyesin ki İkoş?
Daha sonra ise başka bir düşünce sızarak aklımın sınırlarına. Üvey olup çok kötü durumda olanlar da var ya İkoş.
Yine de öz olup da neden bu kadar sevilmez bir insan? İşte en çok bunu düşünürdüm. Bir cevap bulamamıştım ama o ayrı.
Ayşegül Hanım'la en uzun diyaloğumuzu kurmuş, alışveriş yapmış, sonra yine en uzun konuşmasını dinlemiş ve eve gelmiştik. Hızlıca arabadan inmiştim, başım önümde bugünü düşünüyordum. Bir ay, her gün farklı biriyle, ki bunlar öz ailemin üyeleriydi, iletişim kurmuştum ama hiç bu kadar konuşmamıştım. Düşünceler aklıma sinsi bir yılan gibi sızıyor ve ben o yılandan kurtulacak herhangi bir şey yapamıyordum. Çünkü ya sabahları uyanır uyanmaz üşüşüyordu zihnime o sinsi yılan ya da gece yatmadan önce. Bazen hala yemek masasında otururken ve bazen onları izlerken.
Aslında içten içe neden bu kadar kendimi soyutladığımı, çekindiğimi, en ufak bir cümlede kırılıp bunun üstüne konuştuğumu az da olsa tahmin edebiliyordum. Bu düşünceye okuduğum birkaç yazıdan yola çıkarak varmıştım. Duyduğum birkaç insandan ve gözlemlediğim kendimle beraber doğru olduğuna da inanmıştım.
Hayatı boyunca sevilmediğini iliklerine kadar hisseden insanlar, her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünürler. Gülümsemesine karşılık aldığında bir minnet duygusu oluşur ve bunu kendilerine bir görev bilirler. Çünkü o ona hediyedir. Gülümsediği, kendisiyle konuştuğu, düşüncesini önemsediği için bile ömrü boyunca minnet duygusuyla yaşayabilirler. Çünkü eksik kalmış yanını bu ve buna benzer küçük anılarla kapatmaya çalışırlar.
Empati. Onlar için bir elbisedir adeta. Çünkü kendilerinin önemsenmeyen her düşüncesinin kırgınlığını kapatmak için değer verdiği, vermediği herkesle empati yaparlar. Ya böyle düşünmüyorsa, düşüncesi asla peşini bırakmaz. Belki mantıklı bir açıklaması vardır, düşüncesi gibi. Bir sürü kırgınlık ve yarım kalmışlıklarını birkaç duyguyla kapatmaya çalışırkenaslında hep kendilerinden taviz verirler ve daha çok incinirler. Bu bir kısır döngüdür onlar için, fark edene kadar ya çok geç olur ya da yeni bir hayat için yorgunlardır.
