Destiny

Chapter 12

"Χτύπησα και δεν απάντησες"

"Κι αυτό σημαίνει ότι μπορείς να μπουκάρεις εδώ μέσα;"

"Επειδή έχεις νεύρα με άλλα πράγματα δεν θα την πληρώσω εγώ"

"Τι θέλεις;" ρωτάω κουρασμένος

"Η μικρή ξύπνησε και θέλει να την δει"

"Όχι"

"Κριστόφ δεν είναι καλά, τρέμει. Άσε να την δει για λίγο"

"Είπα όχι" απαντάω κατηγορηματικά και πάει να μιλήσει "Πήγαινε" τον προλαβαίνω

"Τι θα κάνεις μαζί της;"

"Δεν ξέρω"

"Της μίλησες;" επιμένει με τις ερωτήσεις

"Αυτό προσπαθώ να αποφύγω, για αυτό έχω κλειστεί εδώ. Τα νεύρα μου δεν είναι καλά, αν την δω νομίζω ότι θα της σπάσω κάθε κόκαλο" απαντάω ειλικρινά

Όσο σκέφτομαι ότι κατάφερε να φτάσει μέχρι εκεί ενώ υποτίθεται ότι δεν θα μπορούσε να βγει ούτε από το σπιτι τρελαίνομαι

"Πάω πάνω, θα προσπαθήσω να την ηρεμήσω" σχολιάζει και γνέφω

Αποφασίζω ότι ήρθε η ώρα να πάω σε εκείνη. Ανεβαίνω στο δωμάτιο της, πλέον υπάρχουν δυο φρουροί έξω από την πόρτα της που δεν το κουνάνε καθόλου

Μόλις με βλέπουν μαζεύονται και καλά κάνουν, δεν την έχει πληρώσει ακόμα κανένας, αλλά δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι

"Άνοιξε" διατάζω κι ένας από αυτούς ξεκλειδώνει την πόρτα

Μόλις μπαίνω την βλέπω καθιστή στο κρεβάτι με το βλέμμα της στραμμένο πάνω μου

"Που είναι η Αναστασία;" αμέσως ρωτάει αυτό που περίμενα

"Φοβάσαι για εκείνη; Εσύ την έμπλεξες σε όλο αυτό, ότι κι αν της κάνω εσύ θα φταις"

"Μην τολμήσεις να την ακουμπήσεις" φωνάζει και πετάγεται πάνω

"Σου έδωσα την ευκαιρία να τα πάμε καλά κι εσυ νόμιζες ότι μπορείς να με δουλέψεις"

"Ποτέ δεν θα τα πάμε καλά εμείς οι δυο" φωνάζει μπροστά στο πρόσωπο μου και για πρώτη φορά παρατηρώ τα μάτια της. Είναι κάστανα, με πράσινες διάσπαρτες πιτσιλιές που τα κάνουν ιδιαίτερα. Όταν έχει νεύρα, όπως τώρα, γυαλίζουν και γίνονται ακόμα πιο έντονα

Την αρπάζω από το χέρι και την τραβάω έξω από το δωμάτιο κι από το σπιτι, με εκείνη να προσπαθεί να ξεφύγει και να με βρίζει, μάλλον, στα ελληνικά