AŞ[K]AN GÖLÜ

42.Bölüm: KABULLENİŞ

Dona kalmıştı. Haklıydı. Haberi olmadığını biliyordum. Herşeyi söyleyen Akın bunu ona söylememişti.

"Ne-ne dedin sen?" diyerek kekeledi.

Gözlerimden yaşlar süzülürken konuşmak yerine dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Karen sen... Bu-bu nasıl oldu?"

Gözlerindeki öfke içimi yakıyordu.

"Akın" deyip yutkundum. "Bana tecavüz etti."

Beş saniye kadar hareket etmedi. Öylece gözlerime bakıyordu. Gözlerimdeki çaresizliği ve acıyı görmesini diledim.

"İşte şimdi işi bitti. Onun anasını varya-"

"Rüzgar dur!"

Öfkeyle kalkarak arabaya koştu. Onu ilk kez bu kadar sinirli görüyordum. Asla blöf yapmaz, dediğini yapardı. Hızla peşinden koştum ve arabanın kapısına tuttuğu elini çekip sımsıkı tutup onu kendime çevirdim.

"Ne olursun gitme. Yalvarırım gitme. Ben bunca ay bunları yaşarken tek düşüncem sendin. Ben hergün bunların yanında birde senin özleminle yandım. Biliyorum beni bu halde kabul etmeyeceksin. Hem..."

Ağlamam şiddetini arttırırken bir iki adım geriye gittim.

"Hem sen artık nişanlısın. Belki zorla belki değil. Derin bunu bilmiyor. Ayrılsanda ben bu haldeyken birşeyler olmayacağını biliyorum. Zaten kabul etmen için manyak olman lazım. Daha çok gençsin. Neden birde benimle uğraşsınki. Hem ben çok-"

Dudaklarını dudaklarıma bastırınca tüm kelimelerim ağzıma tıkanmıştı. Şok olmuş vaziyette donakalmıştım. Bu beklemediğim birşeydi.

Benden ayrılıp yüzümü avuçladığında çoktan hıçkırmaya başlamıştım.

"Herşeyin aslını öğrenmeden seni bırakmaya niyetim yok."

"İsteyerek mi yaptığımı düşünüyorsun?"

"Hayır tabiki."

"Ben nasıl olduğunu hatırlamıyorum bile yemin ederim baygındım. Her boku yapan o. Bana inanmalısın benim tüm hayallerim seninleydi, tüm ilklerim seninleydi ben bunu istiyordum. Neler çektiğimi bilmiyorsun."

"Biliyorum. Herşeyi o şerefsizin yaptığını biliyorum. Ve şimdi benden hiçbir şey yapmayıp öylece oturmamı bekleme. O çocuğun anasından emdiği sütü burnundan getireceğim. Adamları umrumda bile değil."

Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ne yapsa haklıydı. Aşık olduğu kıza tecavüz edilmesi en az benim yaşadığım kadar ağır bir histi. Ona rağmen sakindi bile. Ama bunun fırtına öncesi sessizlik olduğunu biliyordum.

Derin bir nefes alıp "şimdi ne olacak" dedi.

Aslında benimde merak ettiğim konu buydu.

"Şey. Akın'dan biraz para almıştım. Bir otele yerleşirim. Yarında bir iş bakarım."

"Şaka yapıyorsun değil mi?"

Hayır anlamında kafamı salladım.

"Bin arabaya, bende kalacaksın."

"Rüzgar saçmalama. Derin-"

"Sıçtırma Derin'e hadi bin."

Sıkıntıyla arabaya bindim. Onun yanında kendimi güvende hissediyordum ve bir o kadarda mahçup.

"Polis seni arıyor."

"Ne yapacağım. Nasıl kanıtlayacağım?"

"Gidip teslim olup herşeyi en başından anlatacaksın."