#3ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ
តែមួយភ្លែតសោះកន្លងផុតអស់ទៅដល់3ឆ្នាំទៅហើយ ឯថ្ងៃនេះក៏ជាថ្ងៃដែរជុងហ្គុកត្រូវវិលត្រឡប់មកប្រទេសកូរ៉េវិញដែរ.
ថេយ៍នឹងពួកអង្គរក្សជាច្រើនបាននាំគ្នាមករង់ចាំទទួលជុងហ្គុកនៅប្រលានយន្តហោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ត្រកូលគីម ក្នុងនោះក៏មាននូវវត្តមានរបស់អ៊ែលផងដែរ
ដោយចាំបានមួយសន្ទុះធំ យន្តហោះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ត្រកូលគីម ក៏បានហោះមកដល់នឹងត្រៀមធ្វើការចុះចត ឯអារម្មណ៍របស់ថេយ៍ក៏កាន់តែរំភើបព្រមទាំងញាប់ញ័រដោយសារតែជិតបានជួបមុនជុងហ្គុកហើយ
"ជុងហ្គុក...ហឹកៗ..ហឺ..ប៉ានឹកកូនណាស់ដឹងទេ កូនទៅបាត់ដំណឹងសូន្យតែម្តង"គ្រាន់តែនាយចុះដើរមកដល់ដីស្រួលបួលភ្លាមថេយ៍ក៏រត់ទៅអោបក្រសោបរាងក្រាសភ្លែតតែម្តងដោយមិនបានគិតច្រើននោះទេ ទឹកភ្នែករលីងរលោងដូចជាកូនក្មេងយ៉ាងចឹង
"សឺត...ខ្ញុំក៏នឹកប៉ាដែរ អីឡូវនេះហេតុអីក៏ប៉ាស្គមហើយតូចខ្លាំងម្លេះ"នាយថើបថ្ពាល់ថេយ៍មួយខ្សឺត ដោយពោលពាក្យផ្អែមល្ហែម
លឺបែបនេះហើយថេយ៍ក៏ចាប់បង្វឹលខ្លួនជុងហ្គុកមើលចុះមើលឡើងមើលលើមើលក្រោម រួចហើយទើបនិយាយឡើង÷
"ស្គមឯណា គឺមកពីរកូនធំជាងមុនទើបត្រូវ"មើលចុះមិចនេះអាល័យតែនឹកនាភ្លេចសង្កេតមើលរូបរាងរបស់ជុងហ្គុកអោយឈឹង មើលអីឡូវនាយមាឌឡើងមាំ សាច់ដុំកង់ៗហើយនៅខ្ពស់ជាងមុខទៀតផង ឡើងថេយ៍ឈរទៅត្រឹមស្មាររបស់នាយទៅហើយ
"ខ្ញុំថាពួកយើងប្រញាប់ត្រឡប់ទៅវិញទៅ ព្រោះអ្នកនៅវិមានក៏ចាំផ្លូវអ្នកប្រុសដែរ"អ៊ែលនាងនិយាយឡើងដោយសម្លេងស្រទន់នឹងស្នាមញញឹមថើរៗតែក៏ត្រូវទទួលបានក្រសែភ្នែកសម្លឹងស៉ីសាច់ហុតឈាមពីរជុងហ្គុកភ្លាម
"យ៉ាងមិចនឹង...តើអូនកើតអ្វីមែនទេ"ថេយ៍ដោយសារតែឃើញទឹកមុខស្រង៉ាកចិត្តរបស់អ៊ែលទើបថេយ៍សួរឡើងទាំងឆ្ងល់
"គ្មានអ្វីទេ លោកម្ចាស់"នាងឆ្លើយទាំងញញឹមមិនសូវសមដាក់ថេយ៍
"បើចឹងយើងត្រឡប់ទៅវិញទៅ"ថេយ៍និយាយហើយពួកគេក៏នាំគ្នាធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅវិមានវិញ ដោយថេយ៍គឺជិះឡានជាមួយកាន់ឈីកនឹងអ៊ែល ឯជុងហ្គុកគឺជិះឡានជាមួយនឹងសូដេស ហើយនឹងមេរីនសង្សាររបស់សូដេស
YOU ARE READING
កូនចិញ្ចឹម រោគចិត្ត(ចប់✅)
Short Storyកូនខ្ញុំ...ខ្ញុំស្រឡាញ់ ខ្ញុំហួងហែង ខ្ញុំថ្នាក់ថ្នម ព្រោះតែខ្ញុំជាលោកប៉ាចិញ្ចឹមរបស់គេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឃើញគេមានអនាគតល្អនៅថ្ងៃខាងមុខប៉ុណ្ណោះ គ្មានក្នុងន័យស្នេហាអ្វីឡើយ... ប៉ុន្តែរាល់ទង្វើល្អៗទាំងអស់នោះបែរជាធ្វើអោយក្មេងម្នាក់នេះយល់ច្រឡំទៅវិញ... "ខ្ញុ...
