Too Far Gone

Hoofdstuk 5: Disaster

Micheal kijkt boos. "Micheal dit is tussen jou en mij, Anna heeft hier niks mee te maken". "In eerste instantie niet nee, maar aangezien je eerst mijn plek inpikt bij Don en vervolgens het meisje afpakt waar ik een oogje op heb, dan wel". Zou hij haar pijn doen? Wat probeert hij te bereiken? "Micheal je bereikt hier niks mee, over enkele minuten is Don hier". "Denk je dat ik bang ben voor Don?". Micheal's stem klinkt nerveus, dus hij is wel zeker bang voor Don. "Als Don straks ziet hoe we jou hebben aangepakt, dan wilt hij me meteen terug". "Ik denk het niet", zegt een zware stem achter me. Het is Don. "Don, ik zou maar afstand nemen want ik ben met nog 3 anderen", zegt Micheal dreigend. "En waar zijn die nu?", vraagt Don terwijl we allemaal naar buiten kijken. Er is niemand te bekennen. Micheal laat Anna los en zet het op een rennen, waarop Don volgt. Ik loop op Anna af. "Gaat het?". "Heb je je pijn gedaan?". Ze duwt me weg. "Ik weet niet in welke situatie jij je bevindt, maar daar hoef ik niks mee te maken te hebben". Ze kijkt me verdrietig en boos aan. Ze schud haar hoofd en kijkt weg. "Ik had moeten weten dat je zo was", zegt ze zachtjes. "Dat ik hoe was!?". "Anna dit liep even uit de hand, dat gebeurt echt niet nog een keer". Dat is niet helemaal waar, want deze dingen gebeuren zo af en toe, maar ik zou er voor zorgen dat zij er geen last van zou hebben. "En dan ook nog liegen", zegt ze op een verdrietige toon. "Anna..". Voordat ik meer kan zeggen loopt ze al naar buiten en gaat naar huis. Ik blijf even staan en gooi vervolgens alles van tafel op de grond. Dit werk verpest alles. Mijn leven, mijn toekomst, alles, het verpest alles. Micheal, waar is Micheal? Don heeft hem vast al te pakken. Ik pak mijn fiets en ga naar Don.

Bij Don aangekomen zie ik zijn auto al staan. Gelukkig, hij is er. Als ik binnen kom zie ik een spoor van bloed dat naar de woonkamer leidt. Ik zie Micheal vastgebonden aan een stoel en met een prop in zijn mond. Don zit in een stoel tegenover hem. "Don, wat doe je!?". "Wat doe je?". "Je vraagt me wat ik doe!?". Don gaat staan, loopt naar me toe en kijkt me aan. "Hij was vastberaden jou helemaal in elkaar te slaan, wie weet wat hij allemaal nog meer wilde doen en dan toon jij medelijden?". Don schudt zijn hoofd en gaat weer zitten. "Als mensen je slecht behandelen Jake, dan behandel jij ze slechter". "Dat is hoe het werkt, survival of the fittest". Er moet meer achter zitten dan alleen dit, Don is nooit zo boos. Micheal kijkt me vol angst aan. "Don ik weet zeker dat hij dit niet meer zal doen, hij is..". Er luidt een harde knal. Ik sta verstijft van angst. Voor me ligt Micheal dood op de grond. Don heeft hem geëxecuteerd.
"Mensen zoals Micheal komen niet ver in dit leven". "Micheal heeft geld van ons gestolen vorige week, dit is zijn verdiende loon". Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik wist dat dit niet de juiste business was, maar dit. "Hier komen mensen toch achter?". "Nee, geloof me daar zorg ik voor", zegt Don koel. "Ga maar naar huis Jake, het is laat". Ik kijk nog even naar Micheal's lichaam en daarna naar Don. "Is goed, tot morgen", ik loop naar buiten en ga naar huis.

Ik kan nog maar net de deur opendoen. Ik ben helemaal aan het trillen. Ik loop naar een kast en haal er een oude fles whiskey uit, pak een glas en vul hem tot aan de rand. Ik drink het in een keer leeg en schenk vervolgens nog een glas in. Ik staar voor me uit en alles speelt zich af, keer op keer. Mijn leven is een grote puinhoop. Ik wist dat Don en zijn gasten gevaarlijk waren, maar dat het zo erg was had ik niet verwacht. Wat als ik probeer te stoppen? Doen ze mij dit dan ook aan? Na dit laten ze me nooit meer gaan, omdat ik dit gezien heb. Maar wacht, Anna weet ook van Micheal. Als ze nu morgen op school hoort dat hij overleden is, dan... Shit. Don heeft hier toch ook vast wel over nagedacht? Ik spring overeind, pak m'n mobiel en bel Anna. Neem op alsjeblieft, alsjeblieft Anna. "Jake, je "vriendinnetje" is nu even niet bereikbaar", hoor ik een lachende stem zeggen. Het is Don.