POV Harry
We komen aan op de locatie waar onze oude fotoshoots ook altijd waren en het enige wat ik zo hoop is dat we niet onze oude stylist terug hebben. De jongens hebben geen probleem met hem maar ik zeker wel, de jongens weten het ook niet en dat wil ik zo houden. Met angst dat we onze oude stylist weer hebben loop ik het gebouw in, met gekruiste vingers ga ik de kamer binnen en helaas heeft het niet gewerkt want onze oude stylist staat er. Het is een man van rond de 30 jaar, hij heet Pablo en heeft een beetje een raar accent. Hij is een tijdje weg geweest, een half jaar, omdat zijn vrouw ziek was of zo iets. Ik heb geen idee en eerlijk, het boeit me ook niet.
Hij zegt "hallo! Wat fijn om jullie hier weer terug te hebben" ik rol licht mijn ogen en hij zegt "ik heb wat nieuwe outfits, ze liggen voor jullie klaar. Net als eerst omstebeurten langs komen, dan kijk ik of het goed is". Iedereen knikt en we gaan in onze kamer zitten terwijl Liam met zijn setjes kleren het hokje in loopt, het hokje heeft 2 deuren. 1 aan de kant van ons, onze kleedkamer waar in ieder geval ik mij niet in omkleed, en de andere kant. Dat is de kant waar Pablo zijn kamer is en waar je naar toe gaat als je je outfits moet laten zien.
Als alle jongens behalve ik zijn geweest komt Pablo naar ons toe en zegt "het is al etenstijd want het is een beetje uitgelopen, als jullie alvast gaan eten dan begin ik nu met Harry en dan kan hij wel wat later eten". De jongen knikken en lopen de kleedkamer uit, wanneer ze hun ruggen naar ons toe hebben gekeerd zie ik hoe het gezicht van Pablo veranderd naar een lichte grijns. Hij zegt "zie je zo Styles" hij loopt zijn hokje weer in en ik slik licht. Ik denk niet dat dit weer een beste goede ontmoeting word, ik pak mijn kleren en loop er mee het omkleed hokje in. Ik kan ook in de grootte kleedkamer omkleden maar eerlijk, ik wil het risico niet nemen dat iemand mij ziet.
Wanneer ik de kleren aan heb loop ik voorzichtig de kamer van Pablo binnen. Hij kijkt me meteen afkeurend aan en schud ligt mijn hoofd, mijn armen sla ik om mijn buik heen en ik sta ongemakkelijk in de kamer. Hij zegt geïrriteerd "net zoals ik al dacht, 1 maat groter dan de vorige maken is geen slecht plan. Harry je bent 1 maat omhoog gegaan, kijk naar je kleren. Ze zitten maar iets te groot, ik wil dat deze maat je zo groot gaat zitten dat er een olifant bij in kan".
En dat is waar ik de afgelopen maanden voor heb gezorgd, ik ben af gaan vallen. Veel af gaan vallen, vandaag is de dag dat Pablo weer nieuwe kleren heeft dus zenuwachtig stap ik het busje uit. Een vlaag van duizeligheid komt over me heen als ik het voel en de stevige handen van Zayn voel ik op mijn schouders en hij vraagt "Harry gaat het?" ik knik en zeg "ja stond gewoon te snel op". Ik kijk over mijn schouder en zie Zayn verward kijken, "maar je had het toen je uitstapte niet toen je opstond". Ik schud zijn handen van mijn schouders af en zeg "Zayn laat het" en loop verder.
Alweer ben ik als laatste, elke keer gebruik Pablo wel een andere smoes waardoor de jongens al weg gaan zonder mij. Elke keer lukt het en elke keer hoop ik stiekem dat de jongens nee zeggen en hier blijven maar dat is nog nooit gebeurd. De jongens gaan net zoals altijd de kleedkamer uit en ik pak een setje kleren en loop er mee het pashokje in, met mijn rug ga ik naar de spiegel staan waarna ik me begin uit te kleden. Ik kan mijn ribben zien en ik vind het afschuwelijk, maar als anderen het mooi vinden dan zou het goed zijn toch? Ik kleed mijzelf aan zodat ik er niet meer naar hoef te kijken en loop het kamertje van Pablo binnen, hij staat daar en kijkt naar me. Hij zegt gemeen "ook wat afgevallen, Styles" ik reageer niet en hij zegt "kleren staan je toch wel lelijk, daar gaat het nu niet om. Doe die kleren maar weer meteen uit tot je boxer".
Een klein beetje begin ik in paniek te raken, hij mag het niet zien. Niet het gene wat ik al zolang zo goed weet te verstoppen. Mijn enige talent naast het afvallen, het verstoppen van dat ene. Ik schud mijn hoofd en hij zet dreigend een stap dichterbij, hij sist "doe je kleren uit en stap op die fucking weegschaal". Ik slik en schud mijn hoofd, ik wil gewoon mijn geheim bewaren. Sorry Pablo, ik weet dat ik mijzelf alleen maar meer in de problemen ga werken maar ik moet hier weg voor ik een paniek aanval krijg. Ik ren het hokje uit naar de kleedkamer de gang op, dan de gangen door naar de wc die het meest ver weg is hopend dat ze me daar als laatste gaan zoeken.
Ik sluit mezelf op in 1 van de hokjes en laat mezelf tegen de deur glijden, tranen glijden uit mijn ogen en mijn hoofd blijft dingen naar me schreeuwen. De stemmen worden luider en luider tot ik het niet meer kan winnen van de luide stemmen, het is harder dan de muziek bij concerten, het is harder dan al het vuurwerk op oudjaarsnacht. Mijn hoofd begint er van pijn te doen en er is maar 1 manier om dat op te lossen, snijden. Achter mijn telefoonhoesje pak ik het mesje weg en kijk er naar waarna ik het meteen over mijn pols haal. Het gaat heen en weer en heen en weer, ik kan niet meer helder na denken tot ik besef wat ik heb gedaan. Ik heb op mijn pols gesneden.
Ik deed het altijd alleen op mijn heupen en bovenbenen, dan was het makkelijk te verstoppen van de jongens. Het is nu ook zomer dus ik kan geen lange mouw dragen tot het over is, fuck. De duizeligheid begint ook steeds meer te komen waardoor ik niet meer helder kan nadenken. Ik pak wc papier en dep het erop, wat moet ik doen. Ik raak in paniek en adem snel, het enige waar ik nog aan kan denken is Louis bellen. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak met mijn linkerand omdat ik op mijn rechterhand heb gesneden. Ik vul de code in en bel als eerst Louis, na even gaat hij over en hij vraagt "haz wat is er, waarom kom je niet gewoon naar ons toe?" stotterend zonder weinig adem en duizeligheid zeg ik "i-ik- h-help".
Ik laat mijn hoofd tegen de deur zakken en Louis vraagt meteen "wat is er? Waar ben je?" "d-de achterste w-wc's" "ik kom eraan". Ik hoor het gepiep als teken dat Louis heeft opgehangen en wanneer ik dat geluid hoor heb ik meteen spijt van wat ik heb gedaan. Louis mag hier niet achter komen, ik kijk naar het wc papier dat helemaal rood is geworden en stop het in de wc pot en pak meer wc papier. Het blijft er uit stromen en het wc papier blijft maar rood worden.
Ik hoor de stem van Louis en als het goed is de stem van Zayn, mijn hoofd is te duizelig om ze allemaal te herkennen. Ik hoor iemand vragen "Louis ben je hier?" "j-ja" komt er trillerig uit mijn mond. Ik probeer nog steeds mijn ademhaling onder controle te krijgen, ik wil niet dat ze weten dat er iets aan de hand is, ze mogen het niet weten. De deur van het wc hokje gaat open waar Louis en Zayn staan, Louis knielt meteen op zijn knieën neer bij mij en zegt "rustig maar, alles komt goed". Hij pakt mijn hand vast en wrijft er ligt over heen, Zayn is er ook bij komen zitten en trekt zijn shirt uit waarna hij een stuk van zijn hals afscheurt. Hij legt het naast hem neer en pakt nog meer wc papier en begint het stevig tegen mijn wonden te drukken wat een klein beetje prikt.
Louis heeft zich ondertussen tegen zijn borst getrokken en wrijft over mijn rug, ik voel hoe er iets straks om mijn pols heen word gebonden en zie dat het een stuk van Zayn's shirt is. Hij vraagt "Louis kun jij ook een stuk afscheuren?" Louis zet mij neer tegen de muur en trekt ook zijn shirt uit waarna hij er een stuk van afscheurt. Hij geeft het aan Zayn die het om mijn hand heen bind, de duizeligheid was een klein beetje gedaald. En dan begint de echte horror pas, Louis vraagt met lichte tranen in zijn ogen "waarom deed je het?" ik haal mijn schouders op en in eens hoor ik Zayn zeggen "het is Pablo of niet?" ik kijk op naar hem en hij zegt "Hij is de reden waarom je zo dun bent of niet soms?" ik knik licht en zeg "sorry".
Louis sust me en zegt "don't say sorry babe" hij vervolgd zijn zin "ik ga je helpen en Pablo word ontslagen maar please zeg het de volgende keer als er iets mis is". Ik knik en vraag "kunnen we het er alsjeblieft met niemand anders over hebben? Ook niet de andere jongens?" Louis en Zayn knikken en ik zucht opgelucht. Misschien blijft dit dan toch nog mijn geheim.
tore my shirt to stop your bleeding.
Ik zag hier zoveel edits van en ik dacht, dit heeft fanfic potentie dus ja nu schrijven we dit op een leuke maandag avond
