Nasz kawałek piekła

Prolog

Od dziecka powtarzano mi, że mam być idealna, perfekcyjna pod każdym względem, aby stworzyć potęgę. Wymagano ode mnie ciężkiej pracy, ale również wykorzystywać różnego rodzaju sierotki, aby każdy wiedział z czym wiąże się moje nazwisko. Miałam być silna, niezależna i nigdy nie poznawać definicji słowa słabość.

Dla innych byłam rozpuszczoną księżniczką z wielkim domem i szczęśliwa rodziną. Miałam wszystko i nigdy niczego mi nie brakowało. Pieniądze, drogie ubrania, auto czy znakomite oceny wraz z kolejnymi medalami w swojej kolekcji.

To były pozory.

Moje życie było rozdzielane na dwa światy, ten który widział każdy i ten który tylko nieliczni dostrzegali. Byłam ofiarą przemocy domowej i nie posiadałam nic co dla wielu było oczywiste. Nie byłam kochana przez rodziców i przez długi czas w swoim życiu mogłam liczyć tylko na dwie osoby.

Zachwycali się i zazdrościli, ale nie znali prawdy.

Widzieli to co chcieliśmy, aby widzieli, bo w tym świecie nie byłam sama. Od początku przy moim boku zawsze stał chłopiec z czarnymi oczami, brąz włosami ubrany w garnitur, kiedy ja stałam w białej sukience. Mieliśmy za każdym razem pokazywać nasze różnice, bo to one miały nas zaprowadzić daleko.

Nie lubiliśmy się a wręcz nienawidziliśmy, ale oboje byliśmy świadomi, że możemy na siebie liczyć w krytycznych sytuacjach.

Stwierdzenie „nie lubię cię ale rękę to ci podam" idealnie pasowało do naszej relacji. Mieliśmy wzloty i upadki i oboje niszczyliśmy się nawzajem. Byliśmy benzyną i zapalniczką w tym zepsutym mieście, ale nigdy nie sądziłam, że razem zdobędziemy piekło, piekło, które ja rozpętałam.