If We Meet Again

Part - 17

//ဒီအိမ်မှာနေရတာ စိတ်ညစ်တယ်//

//ကိုကိုကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ဒီကနေထွက်ပြေးတာကြာပြီ//

//တခါတလေဆို ဘယ်လိုရှင်သန်ရမလဲဆိုတာတောင်မသိတော့ဘူး//

ဘယ်သူမှမသိတဲ့ သူ့ရဲ့ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ထဲ နာကျင်မှုကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စာလုံးတွေက ဘယ်သူမှမသိအောင်တိုးလာတယ်။ ဒိုင်ယာရီထဲရေးတဲ့စာမျက်နှာများလာတာနဲ့အမျှ ချွမ်းရွေ့ရဲ့ ရင်ဘတ်ထဲလည်း ဒဏ်ရာတွေ အထပ်ထပ်။

သူ ကိုကို့ကို ချစ်လွန်းလို့သာ အခုလိုဒုက္ခမျိုးကို သည်းခံနေခဲ့တာ။ ကိုကိုက မနက်မိုးလင်းထဲက အလုပ်သွားရင် ညမိုးချုပ်မှပြန်လာတယ်။ အဲ့လိုအချိန်တွေမှ ချွမ်းရွေ့က ဒီအိမ်မှာ ကိုကု့အမေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ နေခဲ့ရတာ။ ကိုကိုရှိရင်တစ်မျိုး ၊ မရှိရင် တစ်မျိုး ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေမှာ ချွမ်းရွေ့က နေသားမကျဘူး။
သူ့ယောက္ခမဖြစ်နေလို့ ဘာမှမပြောခဲ့ပေမယ့် သူ့အပေါ်မတရားဆက်ဆံတာတွေကို ပေါက်ကွဲပြစ်ချင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် ကိုကိုစိတ်ရှုပ်မှာစိုးလို့သာ အခုလိုမျိုးတစ်ယောက်တည်းကြိတ်သည်းခံနေခဲ့တာ။

"သားကလည်း ဂျီအွန်းနဲ့ပတ်သတ်ထားတာမို့ ဦးလေးတို့ရဲ့ သားပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဘာမှသိမ်ငယ်စရာမလိုဘူး။ ဦးလေးတို့က မိသားစုတွေလေ"

"ဦးလေးမရှိတုံး ဂျီအွန်းက အနိုင်ကျင့်ရင် စာရေးပြီးလှမ်းသာတိုင် ။ ဟုတ်ပြီလား "

ကိုကို့အဖေကိုလေဆိပ်လိုက်ပို့တုံးက ချွမ်းရွေ့ကို ပြောသွားတဲ့စကားတွေ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ ချွမ်းရွေ့ကို နွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံပေးတာဆိုလို့ ဦးလေးပဲရှိတယ်။ ကိုကို့အဖေရှိတုံးကတော့ ချွမ်းရွေ့က နေရထိုင်ရသက်သာခဲ့သေးတယ်။
ဒါပေမယ့်အခုတော့ သူတစ်ယောက်တည်း ဘေးထွက်နေရသလိုပဲ။ ကိုကိုအလုပ်သွားချိန်ဆိုရင် ချွမ်းရွေ့က အပယ်ခံတစ်ယောက်လိုပဲ။

ကိုကို့အမေက သိပ်တော်တယ်။ကိုကို့ဆီက အမုန်းမခံရအောင် ဟန်ဆောင်နွေးထွေးပြရင်းနဲ့ ချွမ်းရွေ့ကို ဒဏ်ရာတွေပေးနေခဲ့တာ။ အခုလည်း ချွမ်းရွေ့သိပ်မြတ်နိုးတဲ့အရာတစ်ခုကို ချွမ်းရွေ့ဘဝထဲကနေ အပြီးတိုင်မောင်းထုတ်နေလေရဲ့။