The Mysteries of Agent Scythe

Kabanata 27: Wave

[Zin's POV]

"Lend me your sickles, Seven."

Napaigting ang panga ko sa kanyang sinabi. Biglang bumilis ang paghinga ko nung tumigil ang mga kasama ko sa pagsigaw.

Concentrate!

Once na mabasag ang orb na hawak nito ay mawawala ang sumpang nilagay niya sa aking mga kasama.

"Give them to me! Now!–"

In a blink, I felt myself leaving the ground that I was standing before. Parang inihip ako ng hangin papunta sa kinatatayuan ng Sorcerer.

Nilingon ko siya at nakita ang ulo nitong gumugulong. He was screaming indistinctly with his face facing the ground. Hinila ko ang mahaba nitong buhok at pinaharap sa akin.

"You gained your memories now, huh? I wasn't expecting that." Abot-mata ang mga ngisi nito. Tinaas ko ang kabilang kamay at agad na bumalik sa akin ang isa sa pares ng armas ko.

"Watch out before any of them dies," he warned and it was almost late when I realized that the bronze orb is slowly turning into stone. Kapag naging bato na ang orb ay mababasag ito kasama ang kaluluwa ng mga kasamahan ko.

If I would kill him now, it'll be too late to save them. If I take the orb now, his head could regenerate once again and he'll be much stronger than before.

What will Seven do in situations like this?

I was about to run for the orb but someone came and took the orb from Ronin's hands. I quickly stabbed Ronin in the eye before dropping his head to the ground.

"You came," I said with a sigh. Parang nabunutan ako ng tinik habang pinapanood siyang tinutulungan ang mga kasamahan ko.

Hindi niya ako pinansin at dali-daling pinaupo sina Esthis at Vyre. Hinawakan niya ang mga ito sa leeg dahilan para mapasinghap sila at mapaubo.

"We need to get out of here." Bakas ang taranta sa kanyang boses habang patuloy sa pagpapagaling sa iba kong mga kasamahan.

"Why?"

"Ronin will take revenge, Cadet Areston." I don't like it whenever she addresses me like that.

"I just killed him."

"It was just a clone. You can't beat a 500 year-old Sorcerer that quick!" Nalaglag ang panga ko sa narinig. Fuck!

"I'll call for reinforcement. There'll be a wave of Elvesmiths in a matter of time." Agent Scythe said before she left.

Paika-ikang sumunod sa akin ang mga kasamahan ko habang inaalalayan ko sina Vyre at Esthis.

"We can stay put for a while. We can guard the area as we wait for the others." Theo suggested but I quickly refused.

"Your bodies can't handle it."

"We can. Agent Scythe healed us. Come on, Zin. We've clear a vast area, we can't give it up now." Wala na akong nagawa dahil sumang-ayon din sa Rud.

"Let us go, Zin. We can fight." Kinalas ni Vyre ang pagkakahawak ko sa kanya. Ang kaninang maputla niyang mukha ay nagkaroon na ng kulay.

"We're not soldiers if we keep running away."

I sighed and commanded them to be on positions. Sa isang iglap ay agad na nawala ang aming mga snipers. Sina Esthis, Rud, Khort, at Callon ay magkasamang nagbantay sa pinakadulo ng area. Ilang metro mula sa kanilang kinatatayuan ay sigurado akong nagkakalat ang mga Elvesmiths doon.

Maingat ako sa bawat paghinga ko. Sinusuri ko ang paligid ko at pinakinggan ko nang mabuti ang bawat tunog na naririnig.

Ihip ng hangin... pagkanta ng mga ibon... lagaslas ng mga dahon.

Wala akong narinig na iba pang ingay. Gayunpaman, dapat akong maging maalam sa bawat mangyayari.

Napaawang ang labi ko nung biglang lumakas ang hangin na sinasabayan ng mga dahon at ang ulap ay dumilim.

"Cadets! Assemble, now!"

Waves of Elvesmiths came to us at once. There were Crocitieus and Warlows... worse, Sorcerers. Not just Sorcerers, I can sense two high-ranked Sorcerers approaching.

My squadmates have improved. They can almost catch up on me. We tried to annihilate every single enemy but it feels like it never ends. They just keep on coming.

Unti-unti ay lumalayo kami sa isa't isa para maprotektahan namin nang maigi ang buong area. Habang abala ang lahat sa pakikipag-away ay nakita ko ang isang Sorcerer na nakasakay sa likod ng isang Warlow, at bigla kong naramdaman na ang Warlow na sinasakyan nito ay isang Alpha.

Nakatitig sa akin ang Sorcerer at ang Alpha. Parehos na mukhang galit silang dalawa kaya naman ay sumang-ayon ako sa hamon na binibigay ng kanilang mga titig. I rush towards them with all my speed, but I felt my body froze. Sinubukan kong galawin ang katawan ko ay hindi ako makagalaw.

The only thing that can freely move are my eyeballs. Unti-unti ko ring nararamdaman ang nakakanginig na lamig. I looked at the Sorcerer and he was smirking. Kaparehos ang mukha nito kay Ronin ngunit may mahahaba itong sungay na kumikinang sa ginto.

He motioned his hands and I felt my body floating towards him. I could see his mouth moving and I'm sure he's laughing about something... hindi ko nga lang marinig... wala akong naririnig... kahit ang sarili kong paghinga ay hindi ko marinig.

"Ronin was mistaken... you still can't remember." Hinawakan niya ako sa baba at nakaramdam ako ng hapdi. Tinitigan ko siya sa mata... habang tumatagal ang pagkakatitig ko ay parang nararamdaman kong hindi naman siya ganoon kalakas. Parang unti-unti ay nawawala na ang lamig sa katawan ko.

I am Seven Keller... and what do I do in times like this? Easy, I annihiliate.

Hindi ko nga magalaw ang katawan ko pero ang mga armas ko, makakawala kahit saan. An AL-X is the extension of every soldier's soul.

May sinasabi ang Sorcerer na kung ano pero hindi ko maintindihan dahil nakapokus ang atensyon ko sa pag-utos sa mga sickles ko.

Bigla silang nawala mula sa pagkakahawak ko at inatake ang Sorcerer sa likuran. Mabilis na pina-freeze ng Sorcerer nung maramdaman.

"You can't trick me, soldier."

The sickles faded and I let it attack him from different direction but he stopped it once again. It went on and on but everytime I failed to cut his head off, my sickles would come for him much faster than before.

I could sense that he's panicking. Sa sobrang bilis ng mga sickle ko ay kinakailangan niyang ituon ang kanyang atensyon sa pagpigil dito kaya naman, nakawala ako mula sa kanyang bitag.