Aşk Dediğin B×B - MPREG - ASKER

6

Bölümü bu şarkı ile okumanızı öneririm.

Bölüm sonunda buluşalım.

Oy vermeyi unutmayın!!

________

Omzunda ne kadar ağladım bilmiyorum ama gözlerim kızarmıştı. Soğukta dışarıda çok durmak istemedik. Aynı şekilde o restoranta da durmak istemedim. Hüseyin'in olduğu bir yerde bulunmak istemiyordum.

Erdem abi, hesabı ödemek için içeri girmişti. Ben ise arabada onu bekliyordum.

Cekete sarılmış bir şekilde ön koltukta onu bekliyordum. Çok geçmeden kapıda belirdi. Elinde çantam ile arabaya yaklaşıyordu. Koluna taktiği siyah çanta ile gülümsedim. Çok yakışmıştı.

Kapıyı açtı ve sürücü koltuğuna kuruldu. Gözleri bana döndü ve "Nere gitmek istersin?" Dedi.
Derin bir nefes alarak "Anneme." Diye mırıldandım.

"Ama vakit geçti. Yarın gitsek olmaz mı? Hem gece gece korkarsın mezarlıkta." Gözlerinde ki endişe ve üzüntü konuşurken belli olmuyordu.

"Sen varsın yanımda, o yüzden korkmam." Gözlerinin içine bakarak söylediğim sözler, dudaklarının kıvrılmasına sebep olmuştu.

Hiç bir şey söylemedi ve kafasını önüne çevirdi. Arabayı çalıştırarak sürmeye başladı. Mezarlık biraz uzaktı ve yol boyunca ikimizden de çıt çıkmadı.

İlk defa gece mezarlığa gidiyordum. Korkmuyordum... Çünkü annem ve babamı görmek için gidiyordum.

Nihayet 25 dakikalık yolculuğun ardından varmıştık. Arabanın kapısını açarak indim. Erdem abini gelmesini beklemeyerek mezarlığın girişine doğru yürüdüm.

'mezarlıklar insanın kadim dostu dur.' Mezarlığın içinde yürürken babamın bu sözü aklıma geldi. Babam felsefe okuyan bir adamdı. Ve bazı sözleri bugünde hayatım da işe yarıyordu.

En son buraya üç hafta önce gelmiştim ve onları çok özlemiştim. Ağacın altında yan yana duran mezarları görünce gözlerim doldu.

'Ekrem Doğan' ve 'müzdelife doğan'

İsimleri hiç yakışmıyor du o taşların üstüne. Yan yana duran mezarların ortasına geçerek oturdum. Her zaman ilk geldiğimde anneme sarıldım. Annemin mezarına eğilerek toprağına bastırdım kendimi.

"Ben geldim annecim senin için geldim." Ağlamam şiddetlendi. "Seni çok özledim anne." Kafamı kaldırarak toprağına baktım. Üç hafta önceki ektiğim papatya kurumuştu. Aynı ben gibi.

Gerçi mezarlarında ki bütün çiçekler kurumuştu. Norlmalde bunların her gün sulanması lazımdı ama teyzem buraya gelmem için izin vermiyordu.

"Çok acı çekiyorum anne. Kimse beni sevmiyor. Kimse beni istemiyor. Neden beni bıraktın anne" sessizce söylediğim feryatları kimse duymasın istiyordum.

Haksızlık yapmayarak babama döndüm. "Babacım..." babama söyleyecek çok şeyim yoktu. Babamı severdim keza oda beni severdi ama, sevgimizi birbirimize göstermezdik. Annemin dediğine göre doğduğumdan beri böyleymiş bana karşı.

Hep bir adım geride.

Akşam vakti mezarlığa gelmek çok tuhaf hissettirdi. İlk defa akşam vakti geliyordum. Kokmuyordum çünkü annem ve babamın yanındaydım.

'bizi özlediginde elini kalbine koy. Biz hep orda olacağız' annemin, ben anaokuluna başladığımda ve ondan ayrılmak zorunda kaldığım da bana hatırlattığı bir sözdü.

Elimi kalbime koydum. Gozlerimden yaşlar dökülürken aklıma onları getirdim. Bu dünyada mucizeler bitmezdi. Belki de yanıma gelirlerdi.

Elim kalbimde beklerlen arkadan omzuma biri dokundu. Bir anda çok korktum. Arkamı döndüğümde Erdem abinin başımda beklediğini gördüm.

"Özür dilerim." Demesiyle yanıma çömeldi. "Seni seven var eren böyle düşünme." Dediği cümle ile şaşırmış ve utanmıştım. Çok kısık bir sesle feryat etmiştim ama duymuştu.

"Beni seven kimse yok Erdem abi." Elime aldığım taşı oynarken gözlerim annemdeydi.
"Ben varım. Yetmez mi?" Dediği şeyle gözlerim dolmuştu. Ona bakarak "yeter." Diyebildim.

Gözlerini gözlerime dikmiş gülerek bana bakıyordu. Bana bakmayı kesti ve yerden mor bir çiçek kopardı. Ve çiçeği bana uzattı.

Şaşırmış bir şekilde baktım ona ve bana uzattığı çiçeği aldım. "Ne için?" Diyebildim sadece.
"Öylesine vermek istedim. İçimden geldi." Resmen gözlerinin içi gülüyordu. "Peki:) teşekkür ederim."

Elime aldığım çiçeği incelerken "eren saat çok geç oldu gidelim mi artık?" Dedi.

"Tamam Erdem abi gidelim." Dedim ve ayağı kalktım. Tam o sırada telefonum çaldı. Cebimden telefonu çıkararak ekrana baktım. Arayan kişi teyzemdi.

Çağrıyı onaylayarak kulağıma götürdüm.
"Efendim teyze."
"Nerdesin eren."
"Geliyorum teyze yoldayım."
"Tamam çabuk ol yarına abin geliyor. Hazırlık yapacağız."

Abimin gelmesine şaşırmıştım. Nolmal de bana haber ederdi.

"Tamam teyze görüşürüz."

Telefonu cebime koydum ve arabaya doğru ilerledim. Erdem abide arkamdan geliyordu. Arabaya yaklaştığımızda Erdem abi, kumandanın düğmesine basarak arabanın kilidini açtı. Ön kapıyı açarak içeri geçtim.

Araba çalıştı ve ilerlemeye başladı. Gidene kadar gözüm mezarlıkta kaldı. Gözden kaybolona kadar arkama baktım.

_________

Merhaba arkadaşlar ben geldim. 😭

Hayatımda ters giden olaylardan dolayı bölüm yazamiyorum. Kusura bakmayın.

Bir sonraki bölüm erdemin 2 sene önceki bir anisini okuyacağız. Ondan sonraki bölüm ise kitabin asıl olayına geçiyoruz.

Sizleri seviyorum ve en yakın zamanda bölüm gelir.