Beyaz Yalan Devam

7.Bölüm / 9

Alara'nın ağzından,

Tedavime bugün başladık. Başladık derken, yola çıkmak üzereydik. Herşey tamam gibi gözüküyordu. Melek hariç. Tam da kaza yapacak zamanı buldu. Düğünlerini bozacaktım. Onlara Alara'nın kim olduğunu gösterecektim. ''Ben Alara Korel. Benden korkun!'' demek isterdim. Ama olsun. Bu bana vakit kazandırır. Ona daha sonra bunun hesabını soracağım. Ona Demir'den uzak durmasını söyledim ama beni dinlemedi. Bu da ona ceza olsun. Belki bir daha sözümden çıkmaz. Melek'in iyileşmesini beklemeliyim. Tabi kendiminde. O iyileşmeli ve ben Volkan'la iletişime geçip bu düğünü mahvetmeliyim. Eğer Melek sözümü dinlemzse bu iş yatar. Ona tehditler savurmalıyım. Annesiyle tehdit etmeliyim. Annesine karşı zaafı var ve ben bundan en iyi şekilde faydalanmalıyım. Aslında herkesin annesine karşı bir zaafı vardır. Belki benim de... ama benim artık yok. Çünkü benim annem yok. Bu ağrıma gidiyor elbette ama ondan nefretde ediyorum. Beni kimsesiz, yapayalnız bıraktılar. Şimdi burada yüzüm tanınmayacak halde , bir harabenin içinde yatıyorum. Böyle düşünüyorum ama iyileşmem, kendi yerime geçmeme az kaldı. Ezik Melek'in yaptığı hataları düzeltmeliyim. Melek'ten sık sık haber alıyorum. Ebru'yu haber alması için yolluyorum. Bazen de zelişten Ebru'nun söylemediklerini duyuyorum. Neymiş? Alara'nın başında amcası varmış. Başka da kimse yokmuş. Zeliş'ten duyduğum ise Demir'in yanında olması. Ebru'ya güvenmemeliyim. Bana çok yanlış şeyler yaptırabilir. Of... Bu kadında hiçmi ağzını açıp bağırmaz Melek'e? Ona yaptıklarıma karşı bile hiçbirşey söylemiyor. Bu kadını sevmeye başladım. Sanırım hayatta bana karşılık vermeyen tek insan. Ah tabi Bide Melek var ama onu da ben susturuyorum.

Meryem beni giydirmeye çalışıyordu. Ben birşey söylemiyordum. İşime geliyordu bir nevi. Beni soydu, giydirdi. Ayakkabılarımı bile giydirdi. İster istemez öne atılıp Meryem'e sarılıp ''Annem!'' dedim. Ne yapıyordum ben? Sanırım annemi özlemiştim ve şimdi bu kadın bana annem gibi geliyordu. Gözyaşlarımı tutamadım. ''Kızım!'' dedi bana sımsıkı sarılarak. O da ağlamaya başladı. ''Tamam bu kadar yeter.'' diyerek yavaşça ayrıldım o sıcacık anne kollarından. ''İyi misim annem? Birşey mi istedin?'' diye sordu. Zeliş şaşkın şaşkın bakıyordu. ''Yok. Hayır. Sadece seni özlemişim.'' dedim. Bu kadar duygusallık Alara Korel' e fazlaydı. Bana biraz daha sarıldı. Tam bu sırada, Ebru eve geldi.''Melek? sana iyi haberlarim var.'' dedi ayakkabısını çıkarırken. ''Ne haberiymiş?'' diye sordu Meryem benim yerime. '' Alara bugün uyanmış. Yani uyandırmışlar.''

''Şeytan görsün yüzünü.'' dedi Meryem. Bana döndü ve ''O kızla bir daha konuşmanı istemiyorum annem. İyi biri değil o.''

''Tamam. Neyse ne.'' dedim yumuşak sesle.

''Hadi gidelim.'' dedi Meryem. Benim koluma girerek ayağa kaldırdı. Kapıya yöneldik ve dışarıya çıktık. (Meryem, Zeliş, Ebru, Bedriye)

Beni yeni günler bekliyordu. İyileşecektim, intikamımı alacaktım ve kendi yerime geçecektim. Ama bu kadın bana davranmaya devam ederse işler zorlaşacaktı.