'Jin hyungက ကိုမာဝင်သွားတဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မသိရသေးဘူး။ အရေးကြီးခွဲစိပ်ရမှာမို့ အခန်းပြောင်းကြတာ။ ဆရာဝန်ကြီးတွေ ထွက်လာရင် သိရမှာ မပူပါနဲ့နော်'
မပူပါနဲ့ နှစ်သိမ့်နေရတာ အစာအိမ်နာတာလောက်နဲ့တော့ ကိုမာမဝင်နိုင်တာ hobiသိနေပါတယ်
'ထလေ အခန်းရှေ့မှာစောင့်ရအောင်'
ထမလာပါ။ အသက်တောင်ရူနေရဲ့ မသဲကွဲ မျက်လုံးသေတွေဟာ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရူတည်စွာ။
'ကျွန်တော်သွားစရာရှိသေးလို့ hyungကိုကြည့်ထားပေးပါနော်။
ရုတ်တရက်ထရပ်ကာ တည်တံ့တဲ့မျက်နှာထားဟာ အရင်လူပြန်ရောက်လာသလို ခတ်ထန်စွာ။
တားခွင့်မရှိသလို ဆွဲခွင့်မရှိသည်မို့ ကာကွယ်ရန်သာ တတ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။
'tae မင်းနေခဲ့ ငါလိုက်သွားမယ်။ ကိုမာဝင်တာမရိုးရှင်းဘူး တစ်ခုခုရှိလောက်တယ် ။ ငါကာကွယ်မှာမို့ စိတ်ပူမနေနဲ့ ငါလိုက်သွားမယ်။'
'ဂရုစိုက်ကြဦး Hung'
စိတ်ပူတာပေါ့ အတူနေလာတဲ့နှစ်တွေအများကြီးကို ပြန်လှန်ကြည့်ရင်း ဒီကလေးဟာ နူးညံလာတာသိပ်မကြာသေးပါ။ ချစ်တတ်သွားတာ လူငယ်ဘဝကိုရိုးရိုးလေး ဖြတ်သွားနေတာ မကြာသေးပါ။
ဆရာဝန်ကြီးပြန်ထွက်လာတော့
'ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဗျာ'
'ခန္ဓာကိုယ်အကြောတွေရပ်တန့်စေတဲ့ ဆေးတစ်မျိုးအထိုးခံထားရတာပါ။ ကျွန်တော်တို့ မသိဘဲဖြတ်သွားရတာမို့ တောင်းပန်ပါတယ်'
ဟုဆိုကာ 90°ညွှတ်ကျလာတဲ့ ခါးနဲ့အတူ တောင်းပန်လာတဲ့ ဆရာဝန်များစွာ။
'ဘာ အကြောတွေသေသွားတာလို့ ပြောလိုက်တာလား ဟမ်'
အော်သံစွပ်သွားတဲ့ Taehyungဟာ ဒေါသကြီးစွာ။
'ကျွန်တော်တို့ အားလုံးစစ်ဆေးပြီး တာဝန်ယူပါ့မယ်ဗျ။'
'လူကရော လူရော ဘယ်လိုလဲ'
'လူနာကို အချိန်မှီကယ်နိုင်ခဲ့ပါတယ် အသက်တော့အန္တာရယ်မရှိတော့ပေမယ့်။'
