Uzun bir aranın ardından hepinize merhabalar çiçeklerim🌸 Geçen bölüm sınırı beklediğimden geç aşıldı, sanırım bir çok okurumuz hikayeye ilgisini kaybetti... Hem sınırın geç aşılması, hem de ardından hem kızlarımın, hem de kendimin ağır bir gribe yakalanmamızdan dolayı telefonu elime alamaz hale geldim🤒 Şimdi daha iyiyim ama sesim hâlâ kendine gelebilmiş değil. Size bölümün kısaca neden geç geldiğini açıklamak istedim, umarım beni anlayışla karşılarsınız🤍 Sınırımız yine aynı. 150 oy, 150 yorum🙏🏻 Ama yorumdan kastım bölümle ilgili, paragraf aralaraına yapacağınız, düşüncelerinizi yansıtan yorumlar🤗 İyi okumalar🤍
Bölüm şarkısı: Sezen Aksu - Firuze💚
7.BÖLÜM KADER ÇIKMAZI
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
"Yaptığın tüm kötü şeyleri anlat bana, ve bırak seni her şeye rağmen seveyim."
- Edgar Allan Poe
"İnsanı insan yapan hatalarıdır." derdi İgor. "Yer yüzünde hata yapmayan bir tek insan evladına bile rastlayamazsın." diye devam ederdi.
Küçük veya büyük farketmeksizin hatalara sahiptik hepimiz onun gözünde. Haklıydı. Ama önemli olan hata yapmak değildi bana göre, yaptığın hatanın seni nereye götüreceğiydi esas olan.
Benim yaptığım bir hata, yıllar önce sonu gelmez bir pişmanlığın içerisine sürüklemişti beni.
Ne kadar zamandır orada dikildiğim ve İgor gelmese ne zamana kadar orada dikileceğim hakkında en ufak bir fikrimin olmadığı bir zaman diliminde, İgor'un "Saye?" diyen, seslenmekten çok soru içeriği barındıran sesiydi beni kendime getiren. Üzerimdeki kalın monta rağmen buz tutmuş bedenimin farkına ilk o an varmıştım.
Donuk bakışlarım bir süre bana meraklı gözlerle bakan adamın üzerinde oyalanmış ardından tekrar, ne kadar süre geçtiğini bilmediğim bir zaman önce karanlığa karışan motorun gittiği yola dikilmişti tekrar. Beklediğimin ne olduğunu kendim de bilmiyordum.
Elimin arasında sıkı sıkıya tuttuğum mendil cayır cayır elimi yakarken verdiğim derin bir soluk gecenin karanlığına karıştı. Nasıl gözüktüğüm hakkında en ufak bir fikrim yoktu ama her nasıl görünüyorsam o an, İgor ağır hareketlerle bana yaklaşarak tam yanımdaki boşluğa oturdu.
İkimiz de bir sessizliği paylaşıyorduk o anlarda. Bir süre ikimiz de konuşmadık, sonunda kendimi toparlama cesareti bulduğumda yeniden derin bir nefes alarak bakışlarımı gökyüzüne çevirdim.
"Sence ölümden sonra bir hayat var mı?" diye sordum kısık bir sesle. Sorduğum sorunun absürtlüğünün ben de farkındaydım pek tabii ama son zamanlarda yaşadığım olaylara mantıklı bir açıklama bulamıyordum. Özellikle de bu son yaşadığımdan sonra.
