Morgen zie ik je weer

~ 8 ~

Haar grote ogen staren mij aan, net als vorige keer. Alleen dit keer is het anders. Ze is niet beschaamd, maar geschokt. Dit had ze duidelijk niet verwacht.

"Waarom?" vraagt ze me.

"Dat doet er niet toe," zeg ik. "Jij bent belangrijker. Dus vertel, waarom?"

Haar ogen tonen bangheid. Verlegenheid. Ik weet dat ze het niet wil vertellen -natuurlijk wil ze dat niet. Maar ik wil dat wel. Ik wil weten wat er is, zodat ik er iets aan kan doen.

Ze schudt haar hoofd. "Alsjeblieft?" probeer ik nog. Ze bijt op haar lip. Hard. Alsjeblieft, doe jezelf geen pijn, smeek ik haar in mijn hoofd. "Ik kan niet meer zonder," zegt ze zacht. Ik snap het. Ik snap haar zo goed. Hoewel ik al een tijd gestopt ben, mis ik het nog elke dag. "Het komt goed," verzeker ik haar. Opnieuw schudt ze met haar hoofd. Een traan loopt over haar wang. "Nee," fluistert ze nauwelijks hoorbaar. Ik wil haar vragen waarom niet. Wat er met haar aan de hand is. Waarom ze dit doet. Ik word echter verstoord door de bel. Snel pakt ze haar tas en binnen een paar seconden is ze verdwenen in de menigte.