Morgen zie ik je weer

~ 4 ~

Ze loopt het lokaal in, recht naar haar gebruikelijke plek. Ze pakt haar spullen uit en gaat voorovergebogen zitten, zoals gewoonlijk. Momenten later begint de leraar met uitleggen. Zij begint ook meteen. Ik zie haar tekenen. Logisch, we hebben tekenles. Ik zou ook moeten tekenen. Het lukt alleen niet, ik kan me niet concentreren. Het thema is 'zien', maar het enige dat ik kan zien is haar gezicht. Haar lege, helderblauwe ogen. Haar perfecte lippen waar ik zo graag de mijne op zou willen drukken ook al gaat dat niet. Haar lieve neusje. Ik zou haar zo graag willen tekenen, maar ik doe het niet. Straks moeten we elkaar onze tekeningen laten zien. De klas hoeft mijn gedachten niet te weten. Zij al helemaal niet.

De laatste minuten van de les mogen we rondlopen om elkaars tekeningen te zien. Ik loop rond. Langs haar tafeltje. Ik zie haar tekening. Het zijn twee grote angstige ogen, die het lichaam van een meisje reflecteren. Het meisje ligt zo te zien op de grond. Slapend of... dood? Ik loop gauw verder om niet te lang bij haar tekening te staan maar het beeld staat nog duidelijk op mijn netvlies gebrand.

Ik ben een paar tafels verder als ik plots geroep achter me hoor.

"Nee! Blijf af!"

Ik draai me om bij het horen van haar stem. Ze staat met haar handen omhoog, proberend om de tekening terug te pakken. Degene die hem vast houdt is een grote brede jongen die bij mij in de klas zit en één van de grootste pesters van de school is.

"Hoezo? Mag ik je tekening niet bewonderen dan?" vraagt hij uitdagend aan haar.

"Leg terug..." haar stem is zacht en zwak. Ze is duidelijk geïntimideerd door de jongen.

"Waarom? Is ons depressieve meisje bang dat ze zo eindigt als in de tekening?" Wauw. Oké, dat had ik niet van hem verwacht. Waarschijnlijk noemde hij haar zo omdat ze altijd zo stilletjes en teruggetrokken is, niet wetend dat er behoorlijk wat waarheid zit verborgen in zijn woorden. Ik kijk in haar ogen en zie voor het eerst gevoel. Ze is van streek. Geen wonder.

De hele klas stond een paar seconden doodstil naar het gebeuren te kijken. Nu beginnen een aantal kinderen te lachen. Schijnbaar is dit vermakelijk. Ik snap er niks van. Ik ben boos. Boos op hem, op de klas. Hij geeft haar tekening niet terug en de klas blijft lachen. Na een paar seconden besluiteloos te hebben gestaan storm ik naar voren en duw de jongen hard omver. Ik grijp de tekening uit zijn hand en geef hem aan haar. De jongen staat al snel weer op.

"Zo zo zo," zegt hij. "Dus je vriendje neemt het voor je op, huh?" een spottend lachje vervolgt zijn belachelijke woorden. Waar bemoeit hij zich überhaupt mee. Ze besluit hem te negeren. Ik zie haar vliegensvlug haar tas pakken. Nog met de tekening in haar hand stormt ze het lokaal uit. Ik denk er nog niet eens over na wanneer ik mijn eigen tas grijp en haar achter aan ren. Alsof het een doodnormaal reflex is. Jeetje, wat is ze snel. Wanneer ik de school uit ren zie ik haar al aan de andere kant van het schoolplein verdwijnen. 'Shit,' denk ik. Zo hard als ik kan sprint ik naar de plek toe, maar ze is nergens te bekennen. Op hoop van zege kies ik mijn weg en ren ik verder.