01 | Ikaw Ang Aking Musika

Kabanata 29

San Francisco

Trigger warning; this chapter contains sensitive topics. Viewer discretion is advised.

TW ⚠: slut shaming, violence, domestic violence, mention of death, death, angst, anxiety

I woke up due to the sudden call out of the bus driver and the sudden stop of the bus. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata tsaka inilibot ang tingin sa paligid.

We were already at the station in San Francisco. Tanaw na tanaw ko pa ang mga tao sa labas na may kanya-kanyang ginagawa. Some people were selling pasalubongs, some were getting ready to board a transportation, and some were just getting off some bus. May mga natutulog pa sa mga upuan doon at may mga nagpapalipas lang ng oras.

Tirik na rin ang araw.

I immediately took my things when I realized that we have to get off now. Medyo mabigat din ang mga bitbit ko. Bumaba ako ng bus at dumiretso muna sa may hintayan ng mga pasahero. Pansamantala muna rin akong tumigil para tawagan si Tita sa bahay at ipaalam na nandito ako ngayon.

I called over two times already, only to realize na wala nga palang signal doon. Bumuntong hininga ako, feeling tired already. I had no choice but to walk towards the tricycle station para maihatid ako sa may barangay namin.

Hindi ko nakalimutang bumili ng dalawang box ng buko pie to bring home. It was Mama's favorite. Naaalala ko pa noon nung umuuwi-uwi ako kapag may extra time ako, eto lagi ang dala ko pauwi sa Ilaya. We, three, would share over one box in the morning on the table in the porch while we were having some laughing conversations. Kinakumusta nila yung pag-aaral ko sa NLU at kinakumusta ko naman sila sa buhay nila rito sa San Francisco.

Then, we would end up eating the second box in the evening while watching something on the television in our homey living room.

Oh God how I miss those days.

I just pursed my lips and walked to the nearest tricycle station. Malapit lang naman 'yon dahil katabi lang din ng bus station dito. Doon talaga sila nag-aabang para maihatid agad ang mga pasahero.

Pumara ako ng isa. I told the driver my address tsaka kami umalis doon.

It felt so good to be back home. Damang-dama ko pa ang excitement sa katawan ko at hindi mapakali sa upuan ko dahil miss na miss ko na rin sina Tita. Yes, we would talk over the phone, pero hindi naman sapat 'yon dahil hindi ko sila nakikita ng personal at nayayakap. Sinabihan ko na rin naman sila na uuwi rin ako at bibisita pero hindi ko pa alam kung kailan.

But I guess, today is that day.

Hindi ko na ulit sila iiwan dito. Kahit pabalikin pa nila ako ulit nila Mama at sabihan na unahin ang pag-aaral ko. I would stay here. Sila naman ang uunahin ko. I left for my dream once, now I left for them. Dito ko na lang ipagpapatuloy ang pag-aaral ko.