Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 73

- Καλημέρα, κύριε Αργυρίου!

- Καλημέρα, γιατρέ!

- Πάλι εδώ μείνατε όλο το βράδυ; Δεν έχει νόημα να ξυπνήσει η Χριστίνα και να έχετε εξαντληθεί εσείς!

Αυτός ο διάλογος είναι πλέον ρουτίνα ανάμεσα στους δύο άντρες. Δυο μήνες μετά τα γεγονότα που οδήγησαν τον Βαλιώτη στον θάνατο, ο Πέτρος έχει κάνει το νοσοκομείο δεύτερο σπίτι του. Στο δικό του πηγαίνει μόνο για να κάνει ένα μπάνιο και να αλλάξει.

- Αφού το ξέρετε, θέλω να είμαι εδώ όταν ξυπνήσει το κορίτσι μου. Άλλωστε, έχουμε αφήσει το αγαπημένο της βιβλίο σε ωραίο σημείο. Είμαι σίγουρος ότι ανυπομονεί να της συνεχίσω την ανάγνωση.

- Μακάρι να ανοίξει γρήγορα τα μάτια της! Ιατρικώς, έχουμε αντιμετωπίσει το τραύμα με το οποίο διακομίσθηκε στο νοσοκομείο μας. Ο οργανισμός της αντιστέκεται στην επαναφορά του σε πλήρη λειτουργία.

- Δεν ξέρετε το κορίτσι μου, γιατρέ! Είναι μια υπναρού... Δεν πρόκειται να με αφήσει να περιμένω για πολύ ακόμα, όμως.

Με αυτά τα λόγια, παίρνει στα χέρια του ένα βιβλίο που είναι ακουμπισμένο στο τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι, βρίσκει σε ποια σελίδα σταμάτησε χθες την ανάγνωση και αρχίζει να διαβάζει. Σύμφωνα με έρευνες, η ανάγνωση σε ανθρώπους που είναι σε κώμα επιδρά θετικά στην αποκατάσταση της υγείας του ασθενή. Έτσι, καθημερινά, ο Πέτρος της διαβάζει ένα κομμάτι από το αγαπημένο της βιβλίο, της λέει τα νέα του και, κυρίως, την παρακαλεί να ανοίξει τα μάτια της.

Γυρίζει τις σελίδες την μία μετά την άλλη, ενώ ταυτοχρόνως κοιτάει με τρυφερότητα το πρόσωπο που εξακολουθεί να κρατάει τα μάτια του κλειστά. Απορροφημένος από την ανάγνωση, δεν αντιλαμβάνεται αμέσως μια ελαφριά, σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση...

Η φωνή του φτάνει στα αυτιά μου σαν να προέρχεται μέσα από σήραγγα. Σιγά σιγά, ξεκαθαρίζει. Ανοίγω τα μάτια μου την στιγμή που η αλεπού του αλληγορικού παραμυθιού εξηγεί στον μικρό πρίγκιπα την ουσία της φιλίας. Ανοίγω το στόμα μου, αλλά δεν βγαίνει κάποιος ήχος. Η κίνησή μου, ωστόσο, είναι αρκετή για να τραβήξει την προσοχή του άντρα που κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου.

- Επιτέλους, κορίτσι μου! Ξύπνησες! λέει γεμάτος χαρά.

Η φωνή του λειτουργεί σαν ένεση αδρεναλίνης, με ζωογονεί, μου δίνει δύναμη.

- Τι συνέβη; ψελλίζω.

- Όλα πια είναι καλά! Με κατατρόμαξες, το ξέρεις; με ρωτάει συγκινημένος.

- Συγγνώμη, απαντάω αμήχανα.

- Χαζούλα, τι συγγνώμη μου λες; Απλώς, την επόμενη φορά που θα δεις κάποιον να στρέφει όπλο εναντίον σου, σκύψε!

- Θα σε χτυπούσε, λέω αδύναμα.

- Καλή είσαι εσύ! Δηλαδή, να χτυπήσει εσένα; Δεν είμαστε με τα καλά μας, Χριστινάκι! Βρε, γίνε καλά και θα στις βρέξω, που με κοψοχόλιασες, για να μου σώσεις την ζωή! Μην τολμήσεις να ξαναβάλεις ποτέ τον εαυτό σου σε κίνδυνο! με μαλώνει απαλά.

- Το υπόσχομαι! Πέτρο..., σε αγαπάω, του λέω για πρώτη φορά.

- Θες να με παντρευτείς; με ρωτάει με αγωνία.

- Επειδή σου έσωσα την ζωή; Ένα ευχαριστώ θα ήταν αρκετό..., τον πειράζω.

Το ζεστό πηγαίο γέλιο του Πέτρου είναι ο τελευταίος ήχος που παίρνω μαζί μου καθώς βυθίζομαι εκ νέου στον ύπνο. Ένα ύπνο με όμορφα όνειρα, γεμάτο φως και απαλλαγμένο από τέρατα...