Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20

Αφήνω το γραφείο της Αθηνάς με αναπτερωμένο ηθικό. Και μόνο που μοιράστηκα το πρόβλημα με ένα άλλο άτομο, αυτό με έχει ξαλαφρώσει λίγο. Το σχέδιο που έχει σκεφτεί η Αθηνά ακούγεται πολύ καλό. Έχουμε καιρό ως τότε. Θα φροντίσουμε τις λεπτομέρειες, ώστε να εκμηδενιστεί η πιθανότητα να πάει κάτι στραβά. Δεν μπορεί να πάει κάτι στραβά! Δεν θέλω ούτε να σκεφτώ ότι θα απογοητεύσουμε αυτά τα κορίτσια. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε την καταδίκη τους. Πόσο πιθανό είναι να τις αφήσει ο Βαλιώτης να ζήσουν όταν αντιληφθεί ότι έχουν τολμήσει να σηκώσουν κεφάλι και, μάλιστα, ότι έχουν εμπλέξει και τα επίσημα κανάλια στην ιστορία; Καθόλου πιθανό. Ακόμα και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θέλω να συνεχιστεί η κακοποίησή τους. Άλλωστε, πρέπει να πληρώσουν όλοι όσοι είναι βουτηγμένοι σε αυτό τον βούρκο.

Βρίσκομαι κάτω από το κτίριο που φιλοξενεί το γραφείο του Νικόλα. Χθες, γύρισε αργά. Δεν με ξύπνησε. Για πρώτη φορά, κοιμηθήκαμε χωριστά. Εγώ στον καναπέ, όπου αποκοιμήθηκα περιμένοντάς τον, εκείνος στο κρεβάτι μας. Χωρίς εμένα... Το πρωί ήταν κακόκεφος και μετά βίας μου είπε δύο κουβέντες. Ήπιε ένα καφέ βιαστικά και έφυγε, με την δικαιολογία ότι έχει ένα πρωινό ραντεβού και δεν μπορούσε να αργήσει. Ξέρω ότι πρόκειται για απλή δικαιολογία, αλλά έκανα ότι τον πίστεψα. Και μόνο που σκαρφίστηκε μια ιστορία και δεν με παράτησε φεύγοντας για το γραφείο του χωρίς να μου πει κάτι, με κάνει χαρούμενη. Νιώθω ότι τον πλήγωσα και αυτό με πονάει. Δεν θέλω να είμαστε τσακωμένοι, δεν θέλω να τον στενοχωρώ. Ανεβαίνω, με σκοπό να μην αφήσω μια ολόκληρη μέρα να περάσει και να μην έχουμε συμφιλιωθεί. Εγώ έκανα την βλακεία, εγώ πρέπει να ρίξω τα μούτρα μου και να κάνω την πρώτη κίνηση καλής θέλησης.

- Καλημέρα σας, κυρία Μαράτου. Ο σύζυγός σας είναι προσωρινώς εκτός γραφείου, αλλά δεν θα αργήσει να επιστρέψει. Θέλετε να τον περιμένετε;

Δέχομαι την πρόταση της γραμματέα του Νικόλα και μπαίνω στο γραφείο του. Όσο τον περιμένω, ανοίγω τον υπολογιστή του και κάνω κάποιες πρόχειρες έρευνες σχετικά με την μοίρα των γυναικών που πέφτουν θύματα τράφικιν. Θέλω να δω τι έχει ήδη βγει στην επιφάνεια από παρόμοιες καταστάσεις, αν και η περίπτωση της Ραΐσα και της Μάσα διαφέρει. Αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο είναι πραγματικά φρικιαστικά. Πολλές κοπέλες απαντούν σε αγγελίες που υπόσχονται πολύ καλά χρήματα με αντάλλαγμα να συνοδεύουν σε ιδιωτικά πάρτυ Άραβες κυρίως μεγιστάνες. Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι αφελείς που ανταποκρίνονται σε αυτές τις αγγελίες, οι οποίες δεν προτείνουν κάτι παράνομο, δένοντας έτσι τα χέρια των Αρχών, που αδυνατούν να παρέμβουν. Στην συντριπτική πλειοψηφία, όμως, αυτές οι κοπέλες εξαναγκάζονται σε ταπεινωτικές συνευρέσεις κατά την διάρκεια των ιδιωτικών πάρτυ. Κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικές ουσίες χαμηλώνουν τις αντιστάσεις και μετατρέπουν τα ανόητα ελαφρόμυαλα κοριτσόπουλα σε πειθήνια όργανα των εργοδοτών τους. Πολλές γυναίκες στην συνέχεια προωθούνται σε αραβικά πορνεία, όπου το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνάει τον ένα χρόνο μετά από την άφιξη κάποιου σε αυτά.

Η αηδία, μόνιμη σύντροφός μου τελευταία, με κάνει να θέλω να κλείσω τον υπολογιστή, αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. Οι ιστοσελίδες σχετικά με την εκμετάλλευση μικρών παιδιών είναι ακόμα πιο εμετικές. Οι πληροφορίες που διαβάζω, όμως, δεν είναι πλέον κάτι καινούριο. Έχουν μπει αυτές οι εικόνες στο μυαλό μου και σχεδόν τίποτα δεν με σοκάρει πια. Διαβάζω για εργαλεία βασανισμού, σιχαμερές κατασκευές σαν την ντουλάπα-δωμάτιο της Ραΐσα. Υπάρχει και φωτογραφικό υλικό... Πόσο νοσηρή φαντασία έχουν μερικοί άνθρωποι, ώστε να φτιάχνουν τέτοια πράγματα;

Κλείνω τον υπολογιστή με μια αίσθηση αναγούλας. Εκεί που νομίζω ότι δεν μπορεί πλέον να με κάνει να σιχαθώ περισσότερο αυτή η υπόθεση, κάτι ανατρέπει χλευαστικά αυτή την πεποίθηση. Κοιτάζω από το παράθυρο στον δρόμο, τους ανθρώπους που περπατούν. Άλλοι βιαστικοί, άλλοι πιο χαλαροί. Σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω έρευνα για τον πατέρα της Ραΐσα. Πρέπει να μάθω τι κάνει, γιατί δεν την έψαξε ποτέ. Μάλλον θα πρέπει να πάω στην Ουκρανία. Τέτοια έρευνα δεν γίνεται από το διαμέρισμά μου. Καμιά έρευνα δεν γίνεται από την ηρεμία του σπιτιού σου.

- Χριστίνα; η άφιξη του Νικόλα με βγάζει από τις σκέψεις μου. Τι κάνεις εδώ;

Τον κοιτάω, πλησιάζω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. Θέλω να του μεταδώσω την ορμή των συναισθημάτων μου, να του δείξω χωρίς λόγια πόσο πολύ τον αγαπάω.

- Συγγνώμη! Δεν ήθελα να σε προσβάλω. Οι γονείς σου είναι υπέροχοι άνθρωποι. Μου έχουν σταθεί σαν δικοί μου γονείς. Ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι κακό για εκείνους. Λυπάμαι που σε έκανα να πιστέψεις το αντίθετο.

Ο Νικόλας δεν μιλάει, μα ανταποδίδει την αγκαλιά μου, ανταποκρίνεται στην ζεστασιά μου, σφίγγοντάς με κι εκείνος με την σειρά του.

- Δεν μου άρεσε που κοιμηθήκαμε χώρια χθες βράδυ, παραπονιέμαι ναζιάρικα.

- Ούτε εμένα. Ήμουν ίσως υπερβολικός, αλλά εκνευρίστηκα με τα λόγια σου.

- Μπορούμε να ξεχάσουμε ό,τι έγινε;

- Ναι, μου λέει και με φιλάει απαλά.