Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Προφασιζόμενη ότι θέλω να πάω τουαλέτα, ανεβαίνω στον πάνω όροφο. Αυτή την φορά, πηγαίνω κατευθείαν στο σωστό μέρος, χωρίς άσκοπες περιπλανήσεις, αφού γνωρίζω ακριβώς προς τα πού πρέπει να κατευθυνθώ. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει διακριτική παρουσία ασφάλειας, αλλά δεν με νοιάζει. Το πρώτο μέρος του σχεδίου δεν επηρεάζεται από την ύπαρξη φυλάκων.

Μπαίνω στην τουαλέτα, παίρνω μια βαθιά ανάσα και βγάζω κάτω από το φόρεμά μου τις δύο περούκες που έχω προσαρμόσει γύρω από την μέση μου. Αν και τέλη Δεκέμβρη, οι συνεχόμενοι χοροί και τα φώτα, σε συνδυασμό με τις συνθετικές τρίχες που ζώνουν τόση ώρα το σώμα μου, με έχουν κάνει να ιδρώσω έντονα. Σκουπίζω τον ιδρώτα και χώνω τις περούκες μέσα στο ντουλάπι όπου φυλούν τις πετσέτες. Εκεί έχουμε συμφωνήσει ότι είναι καλή κρυψώνα, αφού θεωρείται απίθανο να ανοίξει το έπιπλο κάποιος καλεσμένος. Στο ίδιο σημείο, τοποθετώ και ένα μικρό καπνογόνο που είχα μέσα στο τσαντάκι μου. Θα φανεί χρήσιμο για την επιτυχή έκβαση του σκοπού μας.

Βγαίνω από την τουαλέτα, φορώντας το πιο ανέμελο ύφος μου. Αν και δεν έχω δει κάποια από τις δύο κοπέλες, είμαι σίγουρη ότι κάπου εκεί γύρω βρίσκονται η Ραΐσα και η Μάσα, έτοιμες να εκτελέσουν το δεύτερο μέρος του σχεδίου. Προχωρώ προς τον κάτω όροφο, κατεβαίνω την σκάλα και φροντίζω να μην απομακρυνθώ από την βάση της. Είναι σημαντικό να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο, ώστε να βοηθήσω στο τρίτο και δυσκολότερο μέρος του σχεδίου.

«Αχ, όχι τώρα...», σκέφτομαι καθώς βλέπω την οικοδέσποινα να με πλησιάζει, παρέα με την Χαρίτογλου.

- Πόσο χαίρομαι που σας βλέπω και πάλι, χρυσή μου! Έχουμε να τα πούμε από το διήμερο εκείνο, πάνω στο κότερο της Αλίκης και του Γιάννη. Ωραία που είχαμε περάσει... Μα δεν μας λέτε, τελικώς είστε έγκυος;

Η Χαρίτογλου κλείνει την ακατάσχετη φλυαρία της με την αδιακρισία που χαρακτηρίζει τους ελαφρόμυαλους ανθρώπους. Η Βαλιώτη δίπλα της μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται την αμηχανία που μου προκαλεί η ερώτηση της φίλης της. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που με καίει την δεδομένη στιγμή δεν είναι η έλλειψη τρόπων της Χαρίτογλου, αλλά το γεγονός ότι θα προτιμούσα να είμαι μόνη μου για αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει.

- Ήταν μια παροδική αδιαθεσία, απαντάω ελπίζοντας ότι η κοφτή μου πρόταση θα δώσει το μήνυμα στις δύο κυρίες ότι δεν επιθυμώ να μιλήσω πολύ.

Σιγά που θα πτοηθούν οι δυο γυναίκες από το ύφος μου. Προσωπικά, με βρίσκω ιδιαιτέρως αγενή. Θα μπορούσα να τους απευθύνω μερικά λόγια παραπάνω. Εγώ, όμως, παραμένω σιωπηλή, ακούω την συζήτησή τους αφηρημένη και έχω τον νου μου στο σήμα που θα δείξει ότι πρέπει να περάσουμε στο τρίτο μέρος της αποψινής παράστασης που έχουμε στήσει η Αθηνά κι εγώ μαζί με τις δύο κοπέλες που βασανίζει ο Βαλιώτης. Ένα μέρος που κρύβει το μεγαλύτερο ρίσκο.