Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 57

Η αναφορά μου στην κοινή μας φίλη που δολοφονήθηκε δεν προκαλεί πια τόσο πόνο σε κανένα από τους δυο μας. Οι άνθρωποι αποδέχονται ό,τι τους συμβαίνει ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν να ζουν. Άλλωστε, η απώλεια αυτής της αξιόλογης γυναίκας μάς έχει πεισμώσει. Νιώθουμε ότι το οφείλουμε και σε εκείνη να οδηγήσουμε τον Βαλιώτη στην δίκαιη τιμωρία του.

- Προέρχομαι από μια μεγάλη οικογένεια. Έχω άλλα τέσσερα αδέρφια, ξέρεις.

- Πολύτεκνοι, λοιπόν. Όλα αγόρια;

- Χμμ, ναι!

- Χαρά στην υπομονή της μητέρας σας! Έξι άντρες να νταντεύει... Ούτε ψύλλος στον κόρφο της, τον πειράζω.

- Γίνεται και καλύτερο! Ο μεγαλύτερος αδερφός μας δουλεύει στο F.B.I., ενώ οι υπόλοιποι ανήκουμε στο δυναμικό της EUROPOL.

- Ωχ! Όλοι μπάτσοι και ξενιτεμένοι, δηλαδή.

- Ακριβώς! Εκτός από τον Αποστόλη, αυτόν που είναι στην Αμερική, εγώ και τα άλλα αδέρφια μου που δουλεύουμε στην ευρωπαϊκή αστυνομία βρισκόμαστε πολύ συχνά στην Ελλάδα. Γι' αυτό έχω και το σπίτι στο οποίο είμαστε τόσο καιρό. Τα διαστήματα που χρειάζεται να λείπω, το φροντίζει μια γειτόνισσα. Ξέρεις, μαζεύει την αλληλογραφία, έχει τον νου της μήπως υπάρξει κάποιο πρόβλημα, ελέγχει αν δουλεύει καλά το αυτόματο πότισμα, τέτοια πράγματα.

- Κι η υπόλοιπη οικογένεια, πού είναι;

- Τα αδέρφια μου έχουν το δικό τους σπίτι ο καθένας, για όταν έρχονται Ελλάδα. Έχουμε μεγαλώσει και οι πέντε με αναπτυγμένη αίσθηση ανεξαρτησίας, δεν θα μπορούσαμε να μοιραζόμαστε ένα σπίτι.

- Οι γονείς σου;

- Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός. Πέθανε στο καθήκον, όταν τραυματίστηκε κατά την αντιμετώπιση μιας ένοπλης ληστείας. Ήμουν μόλις δέκα χρόνων. Εκτός από τον Αποστόλη και τον Μάρκο, που είναι μεγαλύτεροι μου, η μάνα μου έπρεπε να μεγαλώσει και τον Κωστή, τον βενιαμίν της οικογενείας. Τον περνάω τρία χρόνια.

- Χήρα με πέντε αγόρια και, μάλιστα, μικρά. Φαίνεται ιδιαιτέρως αξιόλογη γυναίκα!

- Είναι, λέει ο Πέτρος και η υπερηφάνεια καθρεφτίζεται στο βλέμμα του. Μας μεγάλωσε με αρχές, μας έμαθε να σεβόμαστε τους άλλους, να τιμούμε τον λόγο μας, να φροντίζουμε όποιον το έχει ανάγκη. Μας στάθηκε επάξια κάθε στιγμή, αναπληρώνοντας τον πατέρα που είχαμε χάσει τόσο νωρίς. Τώρα, ζει μονίμως στην Λακωνία, σε ένα χωριουδάκι έξω από την Σπάρτη. Φροντίζει τον λαχανόκηπό της και γκρινιάζει που είμαστε και οι πέντε ανύπαντροι. Μόνιμος καημός της πια, πότε θα αποκτήσει εγγονάκια...

- Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ζηλεύω την γκρίνια που μου περιγράφεις, του λέω. Είναι ανεκτίμητο να έχεις κάποιον στην ζωή σου που νοιάζεται τόσο. Ακόμα και όταν το εκφράζει με γκρίνια, ξέρεις πως πίσω από αυτό κρύβονται η αγάπη και η έγνοια. Είναι όμορφο να σε αγαπούν και να στο δείχνουν. Εγώ πάντα ένιωθα πως είμαι βάρος, πως κανείς δεν με ήθελε πραγματικά. Ως παιδί, προσπαθούσα να ενταχθώ σε κάθε ανάδοχη οικογένεια, να μοιραστώ τα συναισθήματα που εσύ τώρα περιγράφεις, αλλά κατέληγα πάντα πίσω στο ίδρυμα. Βέβαια, εγώ τα έκανα όλα δύσκολα. Ήμουν πολύ αντιδραστικό παιδί!

- Ενώ ως ενήλικη, είσαι υπόδειγμα υπακοής, με πειράζει χαμογελώντας. Μπράβο σου, πάντως, που μπόρεσες να χτίσεις μια φυσιολογική ζωή, παρά την έλλειψη οικογένειας. Αναλογιζόμενος πόσο σφιχτοδεμένη είναι η δική μου, αναγνωρίζω την αξία της και την υποστήριξή της και σε θαυμάζω για όσα έχεις κατορθώσει χωρίς αυτό το στήριγμα.

- Αν φυσιολογικό θεωρείται να μπλέκομαι με εγκληματίες και να ερωτεύομαι ένα άνθρωπο που τελικώς δεν γνώριζα καθόλου, τι είναι το αφύσικο; Άλλωστε, άξια θαυμασμού είναι άτομα όπως η Ραΐσα. Δεν μπορούν να συγκριθούν καν τα βάσανά της με το κατσιάδασμα ή την αδιαφορία των κατά καιρούς θετών μου γονιών.

- Αναμφίβολα, όσα υπέφερε η Ραΐσα είναι πιο σκληρά από αυτά που λες ότι πέρασες, αλλά αυτό δεν μειώνει την δική σου προσπάθεια να μην αφήσεις να σε παρασύρουν οι δυσκολίες. Μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Πάντως, πώς ανέχεται ο Θεός τέτοιες καταστάσεις;

- Εμείς φταίμε, που δεν μιλάμε. Ο Βαλιώτης στηρίζεται σε άλλους για τις βρομοδουλειές του. Τον Προμηθευτή, την γυναίκα που συνόδευε αρχικά την Ραΐσα, την ίδια την Βαλιώτη... Πόσα στόματα κλειστά!

- Με ορθάνοιχτες τσέπες, όμως!

Σταματάμε να μιλάμε. Διαισθάνομαι πως θέλει κάτι να μου πει, μα δεν το παίρνει απόφαση. Η υπομονή δεν είναι ένα από τα προσόντα μου.

- Γιατί νομίζω ότι η εκδρομούλα μας σήμερα δεν είναι τυχαία; ρωτάω.