Hinawakan ko ang kamay niya, trying to stop myself from crying. "All I want from you is to congratulate me because I won." I said while holding her hand.

Tumingin siya ulit sakin, her eyes is something, she then clinched her jaw.

"Get off your hands!" she exclaimed.

"No"

"Don't come near me again if you're just gonna do this stupid things!" sagot niya sabay alis ng kamay ko na nakahawak sa kamay niya.

"Kahit maliit lang? Wala ba talaga ma'am?" I replied, umiiyak na akong nagsasalita and I can't steady my voice anymore.

"There's nothing, Miss Mercedez. Nothing." Sabi niya sa malalamig na boses. Her tone of saying that made me my tear fall again. "I don't want to talk to you anymore! I don't want to see you anymore! If you could just be invisible so that I will not keep on seeing you!" she shouted.

I give up. Binitawan ko siya, letting her go. I couldn't stop crying in silence while I look down.

Gusto ko lang naman malaman lahat, kung meron ba. If she's happy dahil nanalo ako. But such a twist. It ruined my mind along side with my heart.

"If that's what you want... I will not gonna talk to you ever again, and I'm not gonna approach you anymore." I replied, in defeat.

If that will makes her happy. I will do it. Besides, I'm her biggest problem.

"But the thing I painted on my first day means a lot to me even though no one's gonna like it, nor you. It will remain meaningful for me." I stated. Huminto ang nga luhang kanina pa dumadaosdos sa pisngi ko.

"Don't worry ma'am I will not bother you from now on and thank you for teaching me." Kahit masakit pero ito ang ikakasaya niya.

Nauna akong lumabas sa kanya at nakasalubong si Sir Montejo. He squint his eyes para maklaro kung sino ako.

"Miss Mercedez?" tanong niya.

"Sir" sagot ko sabay pilit na ngiti sa kanya. Hindi ko alam kung halata bang kakagaling ko lang umiyak pero hindi naman yata.

"Congratulations on winning, Silvestre University is soo proud of you." Sabi niya sakin sabay ngiti.

"Thank you Sir," I replied tapos iniwan na siyang naghihintay sa labas ng cr.

Hindi ko alam ang naging reaksyon ni Ma'am Rhea sa loob because after I say those word, she remained standing. I couldn't see her face but it doesn't matter to me anymore. She'll be happy because I'm not gonna bother her anymore from now on. That's what matters.

Nakasalubong ko si Charlotte na kanina pa pala naghahanap sakin kasi bigla akong nawala, sinabi kong nag-cr lang ako pero hindi ito naniwala nang tingnan niya mata ko.

"A-anong nangyari sayo?" sagot niya habang pinupunasan ang mga mata ko.

"Napuwing lang ako" pagbibiro ko sa kanya.

"Nakakapuwing pala talaga si Ma'am Rhea, ano?" nangisi niyang sabi.

"How did you know?"

"Siya lang naman hinahanap mo kanina, walang duda, nag confess ka na naman sa kanya?" tanong nito. Naglalakad kami pabalik sa arena para umuwi na kasama ang mga baddies.

"Kinda." Tipid kong sagot habang sumisingot.

"Tama na kasi ʼyan, ampangit mo pa naman umiyak." Natatawang sabi nito saka binatukan ko siya. Kahit kailan talaga walang magandang sasabihin ʼtong bruha na to e.

"Ikaw nga kahit hindi umiiyak pangit," balik ko sa kanya. Tumawa naman ito saka sinampal balikat ko.

Nakarating kami sa loob ng arena at kinuha sila Savannah, Raya, and Cat para umuwi na at napagdesisyon ng parents ko na kumain kami sa mamahaling restaurant. Nakarating kami sa restaurant na puro tawanan lang, well in that way makakalimutan ko ang sakit na naramdaman ko kanina. Them being with me is enough to make me happy at makalimutan ang hinanakit ko.

Sinking Deep (GL)Where stories live. Discover now