Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52

Όταν έμαθα τι γινόταν πίσω από την πλάτη μου, είχα πέσει από τα σύννεφα. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι ο άνθρωπος που είχα αγαπήσει και παντρευτεί μπορούσε να κρύβει ένα τόσο άσχημο πρόσωπο κάτω από την επιφάνεια. Η συνειδητοποίηση εκείνη είχε νεκρώσει την ψυχή μου. Έπαψα να έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, αλλά και στον ίδιο μου τον εαυτό. Στους άλλους, το μόνο που προσπαθούσα να ανιχνεύσω ήταν το ψέμα. Όσο για τον εαυτό μου, τον είχα δικάσει και καταδικάσει με συνοπτικές διαδικασίες, μετά την οικτρή αποτυχία μου να αντιληφθώ τι συνέβαινε κάτω από την μύτη μου.

Η ζωή στο νησί, με την ηρεμία της - η μοναδική ένταση που υπήρξε στο διάστημα που πέρασα εκεί ήταν όταν ο γιος του κυρ-Ανέστη κλέφτηκε με την Ρωσίδα τουρίστρια -, την γλυκύτητα των κατοίκων, την καλοδεχούμενη ρουτίνα μιας ελάχιστα απαιτητικής καθημερινότητας, έμοιαζε με πολλά παραπάνω από αυτά που θεωρούσα ότι άξιζα. Δειλά δειλά άρχισα να αφομοιώνομαι σε μια ζωή που διέφερε τελείως από εκείνη στην οποία είχα συνηθίσει. Η δυναμική, επίμονη και παθιασμένη δημοσιογράφος του παρελθόντος είχε χαθεί ένα πρωί, έξω από μια καφετέρια, παραχωρώντας την θέση της σε μια λιγομίλητη, άχρωμη και ήρεμη γυναίκα που ανέπνεε περισσότερο από συνήθεια παρά από ανάγκη.

Η άφιξη του Πέτρου, όμως, σε αυτή την καινούρια ζωή, έχει ταράξει τις ισορροπίες μου. Όταν τον πρωτοσυνάντησα στο σπίτι της Αθηνάς, ήμουν σε κατάσταση σοκ. Ήταν πολύ πρόσφατες οι εξελίξεις που είχαν ανατρέψει όλα τα δεδομένα μου μέχρι εκείνη την στιγμή, για να μπορέσω να κρίνω την ποιότητα του ανθρώπου που μου γνώριζε η φίλη μου. Η Αθηνά μου μιλούσε συχνά για τον φίλο της από την Europol, και με τις αφηγήσεις της είχε σκιαγραφήσει ένα άτομο ενδιαφέρον και έμπιστο. Τότε, όμως, δεν ήμουν σε θέση να επιβεβαιώσω την εντύπωση που είχα σχηματίσει για αυτό πριν καν το γνωρίσω.

Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η επανεμφάνισή του στην ζωή μου, με τον τρόπο και για τον λόγο που έγινε, με ενόχλησε αρχικά, το ομολογώ. Είχα αποφασίσει να γεράσω στο νησί, παρέα με την κυρά-Χρυσούλα, τον κυρ-Γιώργο και τον κυρ-Ανέστη, τα λουλούδια μου και τις ανύπαρκτες εντάσεις. Η άφιξη του Πέτρου έθετε σε κίνδυνο τα σχέδιά μου. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ωστόσο, μάλλον αυτό ήταν μόνο η αφορμή να αφυπνιστώ, να βγω από τον νοσηρό λήθαργο στον οποίο είχα ρίξει εσκεμμένα τον εαυτό μου, λες και ήθελα έτσι να τον τιμωρήσω. Η κυρά-Χρυσούλα, με την οξυδέρκεια που χαρακτηρίζει άτομα που έχουν αναγκαστεί να πάρουν από νωρίς τα ηνία της μοίρας τους, είχε δίκιο που μου έλεγε ότι δεν ήταν αυτή ζωή για μένα.

Δεν μετανιώνω για τον ενάμιση χρόνο που πέρασα στο νησί. Αντιθέτως, πρόκειται για μια περίοδο που θα κρατάω πάντα ως πολύτιμη ανάμνηση και θα γυρνάω συχνά στους ανθρώπους εκείνους που μου στάθηκαν σαν οικογένεια. Η αληθινή Χριστίνα, όμως, ζει μέσα από τις έρευνές της. Η συμμετοχή μου ως τώρα στην προσπάθεια να έρθει ο Βαλιώτης αντιμέτωπος με τις πράξεις του, όσο ελάχιστη και αν είναι, ξύπνησε για τα καλά το δημοσιογραφικό μικρόβιο μέσα μου.

Πάλι αποφεύγω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα... Η σύγχυση που νιώθω τις τελευταίες μέρες οφείλεται στα συναισθήματά μου για τον παράξενο συνεργάτη μου. Ορίστε, το ομολόγησα στον εαυτό μου επιτέλους! Εδώ ο κόσμος χάνεται κι εγώ σκέφτομαι για... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όμως. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, πρέπει να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Στην αρχή, η στάση του μου έδινε στα νεύρα. Πάντα έτοιμος να με αμφισβητήσει, να πιστέψει το χειρότερο για μένα. Έφτασε μέχρι και να με κατηγορήσει ότι φταίω με κάποιο τρόπο για την δολοφονία της Αθηνάς! Δεν μπορώ να αρνηθώ, πάντως, ότι είναι αυτή ακριβώς η συμπεριφορά που με γοήτευσε. Μαζοχισμός; Όχι. Απλώς διαπιστώνω ότι δεν αντέχω άλλο δήθεν πολιτισμένες καταστάσεις που ουσιαστικά ζέχνουν υποκρισία.

Ο Πέτρος, από την πρώτη στιγμή, εκφράζει αυτό που πιστεύει, δεν υποκρίνεται κάτι που δεν είναι. Μου αρέσει ο ευθύς χαρακτήρας του. Πολλές φορές, παρόμοιοι χαρακτήρες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι για αγενείς συμπεριφορές. Κάποιοι λένε, για παράδειγμα, «αυτός είμαι, σε όποιον αρέσω!». Ο Πέτρος, όμως, παραδέχεται τα λάθη του. Η ευθύτητά του δεν αποτελεί κάλυψη του εγωισμού του. Από την άλλη, το πάθος του για δικαιοσύνη με συναρπάζει, ξυπνάει μια Χριστίνα που θεωρούσα νεκρή από καιρό. Δεν ξέρω πού θα οδηγηθεί αυτή η ιστορία, δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς θα κλείσει το κεφάλαιο Βαλιώτης, αλλά για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, νιώθω ζωντανή. Ζωντανή και αισιόδοξη και αυτό το οφείλω στον Πέτρο που με τράβηξε από το πηγάδι της απελπισίας. Ακόμα και αν το ένστικτό μου λαθεύει, ακόμα και αν του είμαι αδιάφορη, θα το αντιμετωπίσω.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει ο ήχος του κινητού μου. Δεν έχει κανείς άλλος τον αριθμό. Κάτι έχει γίνει, για να με αναζητάει. Απαντάω στην κλήση και τον ακούω που λέει με ανυπομονησία:

- Έλα γρήγορα εδώ!