『𝐘𝐚𝐦𝐢 𝐧𝐨 𝐇𝐢𝐤𝐚𝐫𝐢』 Todoroki Shoto × Y/N

1.6 | Gelecek

Y/N Yurokawa

Büyük bir odadayım. Kimse yok. Ses yok, ışık yok, huzur yok.

Korku hissi ruhumu kaplamış halde.

Siyah bir elbise var üstümde.

Yüzüme vuran ışıkla duraksadım. Gözlerimden yaşlar akarken nerede olduğumu düşünüyorum.

Neden buradayım?

Burası neresi?

Minik adım sesleri duydum. Kendi etrafımda bir tur döndüm. Kimse yok. Hala adım sesleri duyuyorum. Etrafı izliyorum ama kimse yok.

Yalnız olmama rağmen sesler duyuyorum. Anlam vermediğim uğultularla çıkarken arkamdan biri eteğimi tuttu.

"Anne."

Anne?

Ağzım aralık kalmış şaşkınca arkamı döndüm. Bir kız çocuğu...

Düz ve upuzun sarı saçları ve kocaman sarı gözleri var. Karanlığın arasında yayılan ışık ona vuruyordu.

Beyaz elbisesinin içinde, elinde mimik bir mikrofon var. Eteğime daha sıkı tutunuyor. Bacaklarıma sarılırken ince ve titrek sesini duyuyorum.

"Nee-san, annem gelmedi."

Eğilerek yüzünü avuçladım. Minik pembe dudaklarını kemirirken dolu gözlerindeki yaşlar yanağından üzülüp avucuma değiyordu.

Ne demeliydim?

Annesi kimdi?

Ben neredeyim? Bu kız kimdi?

Ağzımı aralıyordum. Ama ne diyeceğimi bilemiyorum. Ve tekrar kapatıyorum.

"Annemi istiyorum!"

Elindeki mikrofonu gözüme çarpmıştı.

Aimi...

Mikrofonun üstünde yazan isim. Aimi?

"Y/N-chan, lütfen... Annemi kurtar. Annemi istiyorum."

Gözlerindeki yaşlar daha hızlı akarken ne diyeceğimi bilemiyordum. Bu kız çok tatlı! Ve ağlamasını istemiyorum.

Onun yaşlarını silip göğsüme kafasını bastırdım. Minik elleri elbisemi sıkıca tutarken elindeki mikrofonu yere düşürdü.

Mikrofonun yere çarpmasıyla çıkan yankı ile afalladım.

Sanki kayboluyor gibi hissediyorum. Soyut olarak değil, yok oluyormuş gibi...

Elini tuttuğum kıza baktım. Sarı gözleri umutla parlarken bana bakıyordu.

"Kurtaracağım, Aimi."

Yavaş yavaş bilincimi kaybederken tek hatırladığım kızın göz yaşları içinde kocaman gülümsemesiydi.

"Sana inanıyorum, teşekkürler Nee-san."