『𝐘𝐚𝐦𝐢 𝐧𝐨 𝐇𝐢𝐤𝐚𝐫𝐢』 Todoroki Shoto × Y/N

0.5 | Bencil İdol

Jirou Kyouka

"Konseri iptal edin!"

"Kyouka! Bu mümkün değil." Momo'nun direnişi göz bebeklerimin küçülmesine sebep olurken kalbimde bastıramadığım acı ve öfke artık daha hızlı taşıyordu.

"Ne demek mümkün değil! İptal edin. Konserde benim şarkılarımı söyleyeceksiniz değil mi!? Ochaco bari sen bir şey de!"

Nefeslerim düzensiz şekilde inip kalkarken Ochaca'ya dönmüştüm. O menajerimizdi. İyi anlışıyorduk üstelik yaşıttık. Beni anlardı değil mi?

Ochaca gözlerini kapatıp başını eğmişti. Parmaklarıyla oynarken sessizce yanıma adımlamıştı. Shinsou, Momo ve ben onu izliyorduk. Yanıma geldiğinde kafasını kaldırıp gözlerini açtı. Elini nazikçe omzuma koyarken dudaklarını aralamıştı.

"Kyouka acını anlıyorum. Mecbur olmasam iptal edeceğim zaten. Ama çoktan biletler satıldı. Artık ip-"

Onu ittirip kendimden birkaç adım uzaklaştırmıştım. "O zaman biletlerin paralarını iade edin!"

"Bu mümkün değil. Üstelik çok uğraştırıcı olur. Ayrıca tüm hazırlıklar yapıldı. Konsere çıkmak zorundasınız."

"Ha? Hazırlık? Oh, anlıyorum... Oi kaptan, söylesene... Denki'nin öldürülmesi de yaptığınız hazırlıkların arasında var mıydı!?"

Kalbim ağrımaya başlamıştı. Onun adını her ağzıma aldığımda o gün gördüğüm cansız bedeni zihnimde beliriyordu. Kanımın donduğunu hissederken bacaklarım titremeye başlamıştı. Artık kaldıramıyorum. Bunlar rüya değildi. En çok acıtan buydu. Yaşananların rüya değil gerçek olması. Ben bu gerçekle baş edemiyorum.

Söylediğim sözden sonra odada kuru bir sessizlik oldu. Kimse bir şey diyemedi. Yüzlerine teker teker baktığımda Ochaka'nın gözleri dolmuştu. Momo ve Shinsou ise kaskatı kesilmişti.

Bu muydu? Bana verilen değer?

Yanımdaki mikrofonu alıp hızlıca yere fırlattım. Mikrofon parçalara ayrılırken beraberinde kısa ve rahatsız edici bir ses çıkarmıştı. Momo birkaç adım geri giderken Ochaco dizlerinin üstüne çökmüştü. Ochaco'nun sosyal anksiyetesi vardı. Onu umursamadan önümdeki ikiliye baktım. Benim sayemde yükselen ama gözlerinde hiçbir değerim olmayan bu ikiliye. Bana ihanet eden ve yasımızı tutmamızı bile engelleyen ikiliye...

"Neden!? Neden bunu yapıyorsunuz!? Hiç mi değer vermediniz bana!? Hiç mi kendimi sevdiremedim!? Ben sizin sadece oyuncağınız mıydım!?"

Gözlerim dolmuştu. Kalbimdeki ağrı şiddetlenmeye başlamıştı. Bacaklarım hala titriyordu. Nefes alış verişim hızlı ve düzensizdi. Gözlerimdeki yaşlar yanaklarımdan süzülürken hissizce onlara baktım. Neden bana sarılmıyorlardı? Neden bir kez bile geçmiş olsun dememişlerdi? Neden yanaklarımı temizlemiyorlar? Denki burada olsa bana sıkıca sarılır, göz yaşlarımı silerdi... Neden? Bu kadar mı değersizim?

"Neden beni sevmiyorsunuz?"

"Kyouka, seni seviyoruz yapma böy-"

Momo birkaç adım atıp yanıma yaklaşırken gözlerimdeki yaşlar daha hızlı akıyordu.

"Neden bana sarılmadınız?"