AŞİYAN

3.BÖLÜM

3 . B Ö L Ü M

"Kabul etmiyorum!"

♠️

Bir kız daha berdele kurban edilmişti,bir hayat daha mahvolmuştu.Bir kız öğrenci daha hayallerinden mahrum bırakılmıştı.

Doğu'nun en kötü yanı işte buydu!
Kadınlara verilen,pardon verilmeyen değer!

Oğullarını yaşatmak için, kızlarını öldürmüşlerdi,hemde hiç acımadan...

3.Bölüm: kabul etmiyorum!

Okumadan önce sol alttaki yıldızı parlatırsanız sevinirim ve hesabımı takip etmeyi unutmayın 🤎

Yorum sınırı:200
Vote:200

O an anlamıştım,babam abimi kurtarmak için beni öldürmüştü. onu bana tercih etmişti, ama hayır asla kabul etmeyecektim.

-"konuşsanıza neden susuyorsunuz?"dedim ve gözyaşlarımı sildim.Hala kimseden çıt çıkmıyordu.Bakışlarım anneme takılmıştı.Merdivenin ucunda durmuş hüzünlü gözlerle bana bakıyordu.

Koşarak annemin yanına gittim ve ona sığındım."Anne,sen beni kimseye vermezsin, kızını kurban etmezsin değil mi?"dedim ve dolu gözlerle bakışlarımı anneme yönelttim.

-"kızım benim elimden ne gelir ki?
Kim dinler beni,belli ki aşiret ağaları kararı vermiş,bize de bu karara uymak düşer."dediğinde ondan ayrılıp sinirle yüzüne baktım.

Annemde beni yalnız bırakmıştı,işte şimdi tam anlamıyla yalnızdım.Bana yardım edecek kimsem yoktu.Beni gözlerini bile kırpmadan ölüme mahkum etmişlerdi.

-"hepiniz kafayı yemiş olmalısınız,
Asla berdele razı değilim.Gidin kurban edecek başka birini bulun,asla evlenmem!"dedim ve annemin yanından ayrılarak ağir abimin yanına ilerledim.

Tam dibinde durup, gözlerimi ona diktim.Yüzüme bakacak, yüzü olmadığı için eğik olan başını kaldırıpta yüzüme bakmamıştı.

-"bunu nasıl yaparsın,ağir abi?Hiç mi beni düşünmedin!Hangi akılla gidip haznedarların kızını kaçırdın,hangi?!"dedim ve iki kolundan tutarak onu sarsmaya başladım."söyle,konuşsana neden susuyorsun"dedim ve ayakta duracak gücü kendimde bulamadığım için yere çöktüm.

Elimle yüzümü kapatarak ağlamaya başladım.Hayatım mahvolmuştu,okulum vardı,benim.
Son senemdi,bitirip avukat olacaktım.Zihnimde dolaşan hayallerim beni esir almıştı.Büyük bir çıkmazın içindeydim.

Kimse elini uzatıp,beni bu çıkmazdan kurtarmıyordu.Bense olduğum yerde debelenip duruyordum.Kolumda hissettiğim baskıyla ellerimi yüzümden çekip koluma dokunan kişiye baktım.Ağir abimdi.

Ayağa kalkarak onu kendimden uzaklaştırdım.Büyük bir nefret ve tiksintiyle bakıyordum,ona.

-"Esila, kardeşim affet beni.Ben sandım ki kaçabiliriz,yakalanacağımızı hiç hesap etmemiştim.Lütfen affet beni, kardeşim."dediğinde gözyaşlarım arasında alayla güldüm.