Λυκαυγές

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

- Το έλεγα εγώ ότι έχετε τσαγανό! Δεν είστε σαν τις υπόλοιπες του είδους σας. Κρίμα που δεν μπόρεσε να σας εκτιμήσει ο σύζυγός σας.

- Γιάννη..., επιχειρεί να μιλήσει ο Νικόλας.

- Ω, έλα τώρα, φίλτατε... Αν εκτιμούσες πραγματικά το θηλυκό που σου έριξε στα πόδια η τύχη, θα την χαλιναγωγούσες επιτυχώς, για την δική της προστασία. Εσύ, ωστόσο, απέτυχες οικτρά, σε όλα τα επίπεδα, τον διακόπτει ο Βαλιώτης. Λοιπόν, Χριστίνα, είπατε κάτι για δυσάρεστες εξελίξεις. Δεν σας καταλαβαίνω! Αναφέρεστε στα κορίτσια μου;

- Μην τα λες έτσι! Δεν σου ανήκουν, ποτέ δεν σου ανήκαν!, του πετάω θυμωμένη.

- Χμμ, δεν θα το έλεγα... Πλήρωσα για αυτές, οπότε σαφώς μου ανήκουν. Το γνώριζαν και οι ίδιες αυτό. Μέχρι που κάνατε εσείς την εμφάνισή σας και τους πήρατε τα μυαλά. Για πείτε μου, αν περνούσαν τόσο άσχημα κοντά μου, γιατί δεν το έσκασαν πριν; Η Ραΐσα ακολουθούσε την γυναίκα μου παντού, σε όλες της τις εξόδους. Είχε πολλές ευκαιρίες να το σκάσει. Και όμως, δεν το έκανε. Δεν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί δεν έφυγε κάποια από αυτές τις φορές; Να σας πω εγώ! Επειδή, πολύ απλά, περνούσε καλά κοντά μου. Της έδινα τα πάντα, φαγητό, ρούχα, στέγη, περίθαλψη. Τι από αυτά είχε όσο ζούσε με τον μπεκρή πατερούλη της; Επιπλέον, της έμαθα όλα όσα οφείλει να ξέρει το είδος σας, ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει ένα άντρα. Ελάτε, μην με κοιτάτε με τέτοιο ύφος. Ανέκαθεν, στις πολιτισμένες κοινωνίες, το φύλο σας είχε σκοπό την ικανοποίηση του άντρα και την τεκνοποίηση. Το δεύτερο, δυστυχώς, δεν μπορώ να το πετύχω. Μικρός πέρασα μια βαριά ασθένεια που μου στέρησε την δυνατότητα να αποκτήσω δικά μου παιδιά. Μέσα από αυτά τα κορίτσια, ζω επιπλέον την χαρά της πατρότητας, πρόσθεσε ανενδοίαστα.

Η σκέψη ότι βλέπει τα θύματά του σαν παιδιά του κάνει την κατάσταση ακόμα πιο αρρωστημένη, αν είναι ποτέ αυτό δυνατόν. Προφανώς, η αηδία ζωγραφίζεται στον πρόσωπό μου, αφού την σχολιάζει.

- Κατανοώ ότι όλα αυτά σας ακούγονται περίεργα, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την αδιάκριτη εισβολή σας στο σπίτι μου και στις υποθέσεις μου, μου λέει, και για πρώτη φορά διακρίνω ένα ίχνος θυμού στην φωνή του.

- Οι κοπέλες αυτές, τα θύματα της διαστροφής σου, έχουν τελείως διαφορετική άποψη, τον τσιγκλάω αυθόρμητα.

Το θράσος μου τον εκνευρίζει, είναι ολοφάνερο. Παραμένει σιωπηλός για λίγο, γιατί δεν θέλει να φανεί ότι θυμώνει που δεν σκύβω το κεφάλι από φόβο. Σύντομα, συνεχίζει το παρανοϊκό παραλήρημά του.