Overwinnaar | DVDD

18.

18.

'Kan ik iets voor je doen?' Vroeg Addy. 'Nee. Niet echt.' Antwoordde Sira. Ze pakte haar telefoon en ze keek of haar moeder nog wat had gestuurd maar ze had niks ontvangen. Ook Chris had niks van zich laten horen. Sira maakte zich zorgen. Was het een slecht teken dat ze niks van zich lieten horen? Sira maakte zichzelf helemaal gek van haar eigen gedachtes. Wat als de dierenarts hem niet meer kon helpen?

'Wil je wat drinken? Ik kan thee voor je maken.' Stelde Addy voor. Sira schudde haar hoofd. 'Ik denk dat ik even naar mijn kamer ga.'

'Dat is goed. Vergeet je niet dat we straks voetbaltraining hebben? We worden om twee uur op het veld verwacht.' Zei Addy. Sira knikte en ze ging naar kamer. Ze had helemaal geen zin om te trainen. De puber liet zich op haar bed vallen en ze ging onder de dekens liggen.

Sira was drie toen Sammie in het leven de familie van de Donk kwam. Evi en Daniëlle wouden al erg lang een hond. Vooral Evi droomde van een hond. Al jaren probeerde ze haar ouders over te halen om een hond te nemen. Ze maakte lijstjes met voor en nadelen en als er mensen op straat liepen met een hond benadrukte ze hoe leuk het zou zijn als zij een hond hadden om mee te wandelen.

Chris en Yvonne waren niet direct overtuigd. Sira was net drie jaar oud en ze hadden hun handen vol aan de peuter. Daniëlle was ook niet veel thuis. Ze speelde op dat moment voor Willem II in Tilburg en daardoor was ze veel van huis. Ook was Daniëlle nog bezig met school. Ze volgde een opleiding maar het verliep allemaal nog niet zo soepel. Ze had nauwelijks tijd om aan school te zitten. Het liefst wou ze gewoon lekker voetballen.

Uiteindelijk lukte het Evi toch om haar ouders over te halen en zo kwam Sammie in hun gezin terecht. Iedereen was dol op de viervoeter. Sammie was een typische pup die veel streken uithaalde en aan Sira haar zijde groeide hij op tot een prachtige hond.

Sira probeerde wat te slapen maar het lukt niet. Met haar gedachten was ze al thuis. Sira kon haar gedachtes niet verzetten en al snel realiseerde ze zich dat dit niet ging helpen. De puber stapte uit bed en ze pakte haar rugtas. 

Ze stopte er wat kleding en een flesje water in en ze sloop het appartement uit. Ze wou niet dat Addy erachter kwam want die zou haar nooit naar huis laten gaan. Als ze vanmiddag niet op de training verscheen bij Ajax zou ze waarschijnlijk nog meer problemen hebben maar dat kon haar nu even niks schelen. Ze wou gewoon naar huis toe.

Sira nam de trein van Amsterdam Centraal naar Utrecht centraal. Dat was ongeveer een treinrit van een half uur. Daarna stapte ze bij Utrecht centraal over en nam ze de trein naar station Eindhoven. Vanuit daar nam ze de bus naar Valkenswaard.

Sira had haar telefoon uitgezet. Ze wou even geen contact met andere mensen. Ze stapte uit de bus en het laatste stukje liep ze naar huis.

Sira opende de voordeur.

'Hoi. Is er iemand?'

Ze stapte naar binnen en ze deed de deur achter haar dicht.

'Pap? Mam?'

Er kwam geen reactie. Sira liep de woonkamer in en ze legde haar tas op tafel. Precies op dat moment ging de huistelefoon. Sira liep naar de huistelefoon en ze nam op.

'Met Sira.'

'Sira. Ik heb je al tig keer geprobeerd te bellen.' Daniëlle haar stem klonk aan de andere kant van de lijn. Sira kon horen aan haar stem dat ze bezorgd was.

'Sorry. Ik had mijn telefoon uitgezet.' Biechtte Sira op. 'Waarom heb je niemand iets laten weten? Iedereen is hartstikke ongerust.' Zei Daniëlle. 'Iedereen?' Sira fronste. 'Mama, papa, ik, Evi, Addy, Ajax. Je hoort op dit moment op het voetbalveld te staan.'

'Ik weet het, maar ik wou gew..'

Daniëlle kapte haar zusje af.

'Sira. Je kan niet zomaar naar huis gaan. Je bent een profvoetbalster. Je hebt afspraken waar je je aan moet houden. Het zou toch raar zijn als ik nu vanuit Frankrijk helemaal naar Nederland kom omdat mijn hond naar de dierenarts is? Bovendien ben je nog maar zestien. Ik vind het maar niks dat je je telefoon uitzet en niks van je laat horen twee uur lang.'

Sira bleef stil. Ze wist dat Daniëlle gelijk had maar ze was ook een mens met gevoelens. Ze had op dit moment gewoon geen zin om te trainen..