Ανεμοδαρμένα πάθη

Κεφάλαιο 11ο: Υποχρεώσεις

"Δεν θα γινω το παιχνιδακι σου!" Ολη μερα αυτη η φραση ειχε αγκιστρωθει στο υποσυνειδητο μου. Αυτοπεποιθηση! Αυτο χρειαζομουν. Αυτοπεποιθηση και δυναμη! Να μην αφηνω κανεναν να με εκμεταλλευεται και να με πληγωνει! Και ας με θεωρουν ψυχρη, σληρη και σκυλα! Με καθε τιμημα! Να μην επιδιωξει κανεις πια να με χρησιμοποιησει και να με πληγωσει. Ακομη και να με φοβουνται! Μονο ετσι δεν θα πληγωθω ξανα!

«Γεια», λεω και μπαινω μεσα στο γραφειο της μαμας μου. «Γεια σου, Αρτεμης», λεει η Δαναη, οπως παντα χαρουμενα. Ο,τι κι αν γινοταν, παντα την εβλεπα με ενα χαμογελο στα χειλη! Ποσο καλα ξερει να κρυβει αραγε τα συναισθηματα της... Η Δαναη ειναι η γραμματεας των γονιων μου και αναλαμβανει μαζι με την μαμα μου τις περισσοτερες υποχρεωσεις στο εσωτερικο της εταιριας, οπως παραγγελιες, εξυπηρετησεις κτλ.

«Γεια σου αγαπουλα μου! Πως ηταν η μερα σου;», με ρωταει, χαριζοντας μου μια αγκαλια. Ολη μερα ημουν χαμενη στις σκεψεις μου. Δεν νομιζω ουτε ιχνος μαθηματος ή και συζητησης με τα κοριτσια να θυμαμαι. Παντως πηρα τις αποφασεις μου. «Ε καλα. Μια χαρα», η ιδια απαντηση καθε μερα. «Τι θα παραγγειλουμε;», ρωταει η μαμα μου. «Παλι δεν μαγειρεψες;», ρωτω κι εγω απογοητευμενα. Ενα «Συγνωμη, αγαπη μου, αλλα δεν προλαβα...», λαμβανω ως απαντηση. «Καλα μαμα και δεν ξερω θα δω», αποκρινομαι ηττημενα. Πηρα τα φυλλαδια του ντελιβερι και κατευθηνθηκα σε εναν μεγαλο παγκο, οπου συνηθιζω να διαβαζω.

Δεν μου αρεσει γενικα να παραγγελνω συχνα. Προτιμω το σπιτικο φαγητο για πολλους λογους. Αλλα τι να κανω, την καταλαβαινω. Ολες οι υποχρεωσεις εχουν πεσει πανω της και ποια απο ολες να πρωτοπρολαβει. Και ο μπαμπας συνεχεια λειπει. Και οταν ειναι εδω, στον κοσμο του. Καλα οχι ακριβως, γιατι κι αυτος φροντιζει για πολλα αλλα πραγματα. Και οι δυο κουραζονται. Φροντιζουν να μην μας λειψει τιποτα! Αλλα για την μαμα ειναι λιγο διαφορετικα. Εχει να φροντισει ενα γιγαντιαιο σπιτι, 2 παιδια, τα φαγητα τους, τα ρουχα τους, πλυςιμο, σιδερωμα, το γραφειο, χιλιαδες εκνευριςτικους και απαιτητικους πελατες, και πολλη γκρινια... Δεν εχει και πολυ ελευθερο χρονο τωρα που το σκεφτομαι. Βαςικα δεν νομιζω να εχει κι ολας. Να ξενιχταει για να τα προλαβει ολα... Κι ομως τις περιςςοτερες φορες τα καταφερνει! Και μπραβο της δηλαδη, γιατι εγω δεν νομιζω να τα καταφερνα. Πραγματικα, νομιζω πως θα ηθελα να γινω καποτε σαν κι αυτην.

Ειχα αποφασισει τι θα επερνα να φαω, αν και δεν τρελαινομουν γενικοτερα, γιατι τα ειχα βαρεθει ολα. Αφου παρειγγηλα, ανοιξα ενα τετραδιακι ,στο οποιο γραφω τα καθηκοντα μου. «Ωχ! Εχω αγγλικα», θυμαμαι ξαφνικα. Τον τελευταιο μηνα εκανα 3 φορες την εβδομαδα μαθημα. Και δυωρο μαλιςτα. Ειχα πηξει. Φετος ειχα αρχιςει μαθηματα, γιατι ηθελα να δωσω το lower επιτελους. Ο,τι εκανα νωριτερα, ηταν στο σχολειο. Αλλα και παλι, σχεδον ποτε δεν διαβαζα. Επειδη η μητερα μου γεννηθηκε στην Γερμανια, ξεκινησα να μαθαινω περισσοτερο την γερμανικη γλωσσα. Και ετσι παραμελησα τα αγγλικα. Γι' αυτο τωρα τον τελευταιο μηνα ειχα προγραμματιςει τοσα πολλα μαθηματα, μηπως και καταφερω να παρω το πτυχιο να τελειωσω. Κανεις σχεδον απο το σχολειο μου δεν θα εδινε αυτο το πτυχιο την επομενη χρονια και δεν θα ηθελα να ειμαι η μονη, που δεν θα το ειχα παρει. Ετσι ειχα αποφασισει να κανω τα αδυνατα, δυνατα.