Ανεμοδαρμένα πάθη

Κεφάλαιο 1ο: Σαν μικρό κορίτσι

«Καλημέρα μαμά» λεω και παω να φυγω. Με σταματαει και μου λεει: «θα κρυωσεις ετσι.» Εγω της λεω: «οχι μια χαρα ειμαι», ενω ξερω οτι σιγουρα θα ξυλιαςω, αλλα τελικα κλεινω την πόρτα πίσω μου. Το μέγαλο κίτρινο σχολικό με περιμένει κορναροντας ανυπόμονα εξω απο την τεραςτια γκαραζόπορτα του σπιτιου μας. Πφφ! πάλι άργηςα μονολογω, καθώς κοιτάω την ωρα στην οθόνη του κινητού μου. Μπαινοντας, ο οδηγος μου κανει τον συνηθισμενο κυρηγμα να ειμαι στην ωρα μου και να μην αργω. Εγω, οπως καθε φορα, λεω ενα απλο ναι και τον αγνοω, προχωρωντας να βρω την θεση μου.

Με βαρια καρδια καθομαι και βολευω τα ποδια μου, στηριζοντας τα στο μπροστινο καθισμα. Επειτα μαζευω τα καστανοξανθα μαλλια μου απο την μια πλευρα και ακουμπαω το μεγαλο κεφαλι μου στο παγωμενο και τρεμαμενο τζαμι του κακοςυντηριμενου σχολικου. Ο αυχενας μου ποναει καθως κουνιεται πανω κατω, αλλα μη εχοντας επιλογη προςπαθω για αλλη μια φορα να το υποςτω. «Καθε μερα το ιδιο σεναριο» σκεφτομαι και κλεινω τα ματια μου.

Ενώ ένας βαθύς υπνος κοντευει να με παρει, παραδινομαι στα παγωμενα πλεον χερια μου, που αν ειχαν φωνη θα μου ελεγαν να ειχα ακουςει τη μητερα μου. Ομως εγω ουτε καν δεν υπηρχε περιπτωςη να φορεςω εκεινο το απαιςιο μαυρο μπουφαν! Και ας το ειχα αγοραςει περςυ, δεν μου αρεζε πια, το θεωρουςα παλιομοδιτικο. Ηθελα να ειμαι στην μοδα. Αν και δεν ηξερα τι προςπαθουςα να πετυχω με αυτο, αφου ετςι κι αλλιως δεν θα σταματουςαν να αγνοουν την παρουςια μου ολες αυτες οι κλικες που ειχαν δημιουργηςει τα παιδια του σχολειου μου. Αντιθετα θα συνεχιζαν να με υποτιμανε μιλωντας μου αςχημα και προςβαλλοντας με. Εγω παλι κριβομουν σαν χελωνα στο καβουκι της και δεν τολμουςα να υπεραςπιςτω τον εαυτο μου, καθως φοβομουν οτι παλι κατι θα εβριςκαν να σχολιαςουν, με αποτελεςμα για αλλη μια φορα να με ταπεινωςουν.

Μη εχοντας καταλαβει πως περαςε η ωρα, μπαινει στο σχολικο αυτος και διακοπτει τις αγανακτηςμενες σκεψεις μου, στις οποιες ειχα βυθιςτει αντι για εκεινον τον συμβιβαστικο υπνο, που τοςο λαχταρουςα. Πως το καταλαβα οτι ηταν αυτος; Αχ αυτη η κολώνια, που φοραει, πληςιαζει για αλλη μια φορα τα ρουθουνια της μυτης μου και με ταξιδευει σε καταδικαςμενα και ατελειωτα αποθημενα. Εχω ηδη σχηματιςει την μορφη του μπροςτα μου. Οι μακριες καςτανες του αφελιες, που πεφτουν στα μελι ματια του και τον ενοχλουν. Χαμογελαω στην σκεψη του. Ονειροπολω, σκεφτομενη τα ματια του που καποτε αντανακλουσαν στα δικα μου, καθως με κοιτουσαν βαθια και ανυπομονα. Χωρις να το καταλαβω ειχα αρχισει παλι αυτες τις αστοχες φαντασιωσεις μου οπως καθε φορα, περιμενοντας τον να συγκινηθει και να καθισει διπλα μου, διεκδικόντας με όπως τοτε.

Επειτα απο ολα αυτα μου ειχε κοπει ο υπνος και το μονο που ενιωθα ηταν ο χτυπος της καρδιας μου. Ειχε αυξηθει παλι. Καθε μερα το ιδιο. Ανοιγω τωρα τα ματια μου. Αυτος καθεται στην συνηθισμενη θεση. Όπως καθε φορα, ειχε ηδη γυρει μπροστα, στηριζοντας τα γυμνασμενα χερια του στο μπροστινο καθισμα και εχοντας κλειςει τα υπεροχα ματια του, ακουγε μουσικη.

Τον ειχα μαθει πλεον απεξω! Εξακολουθουςα ομως να εχω αυτες τις ανουσιες ελπιδες για ενα του βλεμμα.
Ημουν ερωτευμένη μαζι του. Δεν εβαζα μυαλο. Δεν εβαζα. Αυτος στον κοσμο του. Σαν να μην με θυμοταν. Σαν να μην εγινε ποτε τιποτα μεταξυ μας! Και εγω; Ακομα να ξεχασω. Αυτη η ταχυπαλμια που με επιανε τοτε, εξακολουθουσε να μην με αφηνει να ανασανω. Οσο και να πληγωθηκα, οσες φορες και να υποσχεθηκα στον εαυτο μου να τον ξεχασω και να προχωρησω, οσες φορες και ας επαναλαμβανα οτι δεν μου αξιζει, τοσο η καρδια μου συνεχιζε να με αγνοει, θελοντας να ελενξει τα παντα μεσα μου. Ήμουν εξαρτημενη. Η μορφη του με θαμπωνε, το αρωμα του με υπνοτιζε, το βλεμμα του μου εκοβε την αναςα. Με μια του λεξη ξεχνουςα τα παντα! Ηταν κατι σαν ναρκωτικο. Μονο που με σκοτωνε δυο φορες...

Ξαφνικα το μυαλο μου προςπαθει να αποδραςει απο τον υπνοτιςμο της παρουςιας του και εγω συνερχομαι απο την επιρροη του ερωτα μου. Οταν καταφερνω να βρω τα λογικα μου, φωναζω στις σκεψεις μου, ΟΧΙ δεν θα λυγισω ξανα! και αρχιζω να το επαναλαμβανω με αποφασιστικοτητα στον εαυτο μου, σαν να προςπαθω να το αποςτηθηςω. Ομως δεν ειναι ιςτορια. Ουτε βιολογια. Αυτα τα μαθαινω σχετικα ευκολα απεξω. Αυτη ομως ηταν μια φραςη που οςες φορες και να την επαναλαμβανα, καθε φορα, που τον βλεπα, την ξεχνουςα μαγικα. Σαν μικρο κοριτςι, που προςπαθει να αποδραςει απο την σκληρη αληθεια και αρνειται να πιςτεψει το οτιδηποτε αρνητικο για αυτον. Ετςι, λοιπον, ξανακλεινω τα κουραςμενα μου ματια και συνεχιζω τον αβολο υπνο μου, αφου παραδινομαι σε αυτο το κοριτςι, σαν να μην συνεβη τιποτα...
_____
Λοιπον, αυτο ειναι το πρωτο μου. Οποτε ελπιζω να ειστε επιεικεις μαζι μου. Ευχομαι να σας αρεσε! Θα συνεχισω να γραφω, απλα μεχρι να τελειωσει η εξεταστικη περιοδος, δεν θα ανεβαζω πολυ συχνα. Αν μπορειτε, πειτε μου τις γνωμες σας. Θα το εκτιμουσα πολυ και θα με βοηθουσε ιδιαιτερα. Επισης θα μου αρεζε εαν αυτα που γραφω και που με εκφραζουν, εβρισκαν ανταποκριση και απηχηςη σε αλλους. Για αυτο αν σας αρεσε και δεν σας κανει κοπο, αφηστε μου καποιο σχολιο. Ευχαριστω πολυ πολυ πολυ!