Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 37 - Open onderzoek

'Ik...' Ze keek Jesper aan. De niverial had een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Ik was jullie niet aan het afluisteren. Ik kon niet meer slapen.'

'Ach ja, het komt goed uit dat je al wakker bent,' zei Jesper terwijl hij zijn best deed om een serieuze uitdrukking te forceren. Hij was een vreselijke acteur. 'Ik heb nog wat dingen die ik met je moet bespreken. Heb je de brief met jouw versie van het verhaal voorbereid?'
'Ja meneer.'. Doelde hij op de envelop? Dat moest haast wel.

'Heel mooi.' Jesper keek haar docent aan. 'Is er een plek waar we privé kunnen praten?'

'Jullie kunnen wel in mijn kantoor gaan zitten. De trap op en tweede deur links. Mevrouw Summers weet het vast wel te vinden. Ze is de boel zo te zien goed aan het verkennen.'

'Bedankt,' Jesper keek haar hoofdschuddend aan en liep het trappenhuis in. 'Jij bent me er eentje,' zei hij zodra Langeveld buiten gehoorsafstand was.

'Het was per ongeluk,' zei ze, ze deed haar best om niet te lachen. Maar Jespers grijns maakte dat lastig. 'Ik liep naar beneden en toen stonden jullie daar.'

'Dus besloot je even mee te luisteren.' Hij klakte met zijn tong. 'Foei foei.'

Ze trok de deur van Langevelds kantoor open. De ruimte had alleen een bureau en twee stoelen. Er waren geen posters, geen kasten, niks. Hij bracht hier duidelijk niet veel tijd door.

Jesper draaide de deur op slot waarna ze aan de tafel gingen zitten. Langzaam gleed de lach van zijn gezicht. 'Ik moet zeggen, je ziet er een stuk beter uit dan de laatste keer dat ik je zag. Hoe gaat het nu met je?'

'Ik moet mijn draai nog een beetje vinden, maar het gaat wel goed. Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik hier niet de hele tijd over mijn schouder hoef te kijken.'

'Dat kan ik me voorstellen.' Hij keek haar aan. 'Het spijt me dat ik niet doorhad wat er echt gaande was. Ik heb nog niet zoveel ervaring als anderen en had zoiets nog nooit meegemaakt. Ik dacht dat je een nieuwe techniek had gevonden om mijn gave te ontwijken.'

'Het is oké, ik was ook niet echt mezelf op dat moment. Ik heb geen flauw idee wat ik precies heb gedaan, maar mijn gave had me helemaal leeg geslurpt.'

'Waarschijnlijk heb je jezelf gered van wat ze nog meer met je herinneringen wilden doen.' Hij ritste zijn tas open en haalde er een paar handschoenen en een plastic zakje uit. 'Heb je de brief bij je?'

'Ja, dit is hem.' Ze pakte de envelop uit haar tas en schoof hem zijn richting uit.

Hij trok de handschoenen over zijn vingers en maakte de envelop open. Zijn ogen gleden over de tekst. 'Heeft iemand anders dan jou dit aangeraakt?'

'Ik weet niet wie de envelop allemaal heeft aangeraakt, maar de brief en kogel heb ik aan niemand laten zien.'

'Dat is mooi. Misschien kunnen we er sporen van halen.' Hij stopte het papier terug in de envelop en liep hem samen met de kogel in het plastic zakje glijden. Vervolgens verdween alles terug in zijn tas. 'Hoe is het nu met je geheugen? Zijn er al dingen die je je kunt herinneren?'

'Niet echt,' verzuchtte ze. 'Nou ja, de meeste dingen weet ik wel redelijk, maar de namen en gezichten blijven wazig. Ook de details van sommige dingen zijn verdwenen.'

'Ja, dat is waarschijnlijk het eerste wat ze gewist hebben.'

Ze knikte zacht. Ze haatte het. 'Soms heb ik het idee dat ik het bijna weet. Ik bedoel net zoals wanneer je een woord kwijt bent, wat je hoort te weten. Het is er, maar iets houdt het tegen.'

'Dat is heel frustrerend, maar niet abnormaal.' Hij pakte een een notitieboekje en legde het op de tafel. 'Ik weet hier niet zoveel van als de mensen van het CCNG, maar ik zal je proberen uit te leggen hoe het werkt.'