Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 37 - Open onderzoek

Die ochtend werd Melody schreeuwend wakker. Haar ogen schoten wild heen en weer, op zoek naar een dreiging. Het was muisstil in de kleine kamer, er was geen spoor van een indringer. De deur zat dicht, de envelop lag onaangeraakt op het nachtkastje. Er waren geen kogels door het raam geschoten en er was geen wind die haar van haar plek rukte. Maar in haar ooghoek kon ze het gezicht van een vrouw zijn.
Het is niet echt, vertelde ze zichzelf. Er was hier niemand. Zeker geen vrouw in een donkere jas met lang haar en tengere vingers die de wind bespeelden. Het was een droom, een nachtmerrie. Hoe echt het ook voelde.

Melody's trillende vingers gleden naar haar telefoon. Het was nog maar zes uur. Te vroeg om op te staan, maar te laat om weer te slapen.
Ze zuchtte en schopte de dekens aan de kant. Ze was nu toch al wakker en haar hart bonsde in haar keel. Misschien moest ze maar gewoon uit bed komen. Ze voelde zich vast beter als ze niet meer in deze krappe ruimte zat.

Ze trok haar gekreukte uniform aan en borstelde de klitten gehaast uit haar haren, waarna ze haar spullen in haar tas stopte en de stille gang in liep. Het gebouw zag er nog spookachtiger uit dan normaal. In de verte klonken gedempte geluiden. Ze was niet de enige die al wakker was. Waarschijnlijk was het het personeel, vertelde ze zichzelf. Wie was er anders om dit tijdstip wakker? Zes uur 's ochtends was niet het moment om een moord te plegen, toch? Dat deed je 's nachts. Of waren ze zo wanhopig?
Nee. Melody versnelde haar pas en liep het trappenhuis in. Ze was een in de weg lopende muis, zeker geen prioriteit. Niemand was wanhopig om iemand die zich geen namen en gezichten kon herinneren het zwijgen op te leggen.

Ze klemde haar vingers om de koude railing van de trap. Ze speelden met haar, als een kat. Als ze haar echt nu dood wilden hebben, hadden ze het al gedaan. Maar waarom zouden ze zich haasten? Ze wisten niet dat het CCNG aan haar zaak werkten. Ze hadden geen idee dat een niverial hun brief kwam ophalen. Voor nu was ze veilig.
Ze stapte de trap af, terwijl ze het zinnetje in haar hoofd bleef herhalen. Ze was veilig. Ze was veilig. Ze moest veilig zijn.

Ze pakte het handvat van de kantine deur vast, toen stemmen haar tegen hielden. Als bevroren bleef ze staan. Het duurde een paar seconden voordat ze kon ontcijferen.

'Ik denk dat ze nog slaapt. Wil je dat ik haar voor je wakker maak,' vroeg de stem van Langeveld.

'Nee, ik heb geen haast,' antwoordde een stem die ze herkende als die van Jesper. 'Ik heb geen idee waarom ze me hier zo vroeg heen hebben gestuurd.'

Melody zette een stapje achteruit. Ze stonden aan de andere kant van de deur. Als ze hem nu opendeed, zou ze hen de schrik van hun leven bezorgen. Misschien was het beter om te wachten.

'Gelukkig is hier altijd iemand wakker.' De docent lachte zacht, maar toen veranderde de toon in zijn stem. 'Is er trouwens al meer over haar zaak bekend? Ik hoorde dat er nog een onderzoek liep over of ze echt onschuldig is.'

'Ik mag er niet veel over zeggen, want het is een open onderzoek, maar het ligt eraan of we aanwijzingen van opzet vinden. De controle over je gave verliezen is niet strafbaar.'

'Ik geloof voor geen seconde dat ze zo weinig controle heeft als ze beweert. In de les wist ze een student van mij precies te vertellen hoe ze haar gave moest beheersen.'

Er viel een korte stilte voor Jesper antwoordde. 'Zoals ik al zei, ik mag er niet over praten, maar op het moment dat je bewijs voor opzet hebt, wil ik je dringend adviseren om het naar mijn collega's te sturen. We zullen er grondig naar kijken.'

'Ik hoop het, dit kan toch niet.' Er klonken een paar voetstappen voor het handvat van de deur in beweging kwam.

Melody sprong geschrokken achteruit, maar het was al te laat. Ze stond oog in oog met de twee mannen.
Langeveld keek haar met wijd opengesperde ogen aan. Langzaam veranderde zijn geschrokken uitdrukking in een boze frons. 'En wie hebben we hier? Vind je het normaal om gesprekken af te luisteren Summers?'