Schaduw spel | Deel 2

Hoofdstuk 32 - Melody's eerste les

'Welkom mevrouw Summers,' groette een zware stem haar bij de ingang van de trainingszaal. Het waren die drie woorden die een rilling over haar rug lieten lopen. Instinctief veerde ze achteruit. Een zacht scheldwoord ontsnapte over haar lippen. Pas toen zag ze het kleine mannetje wat haar aankeek. Hij leek in de verste verten niet op Louis met zijn felrode haar. Hij leek amper intimiderend in zijn beige broek en iets te grote blauwe trui.

'Zulke taal gebruiken we hier niet Summers.'
'Sorry ik dacht dat u iemand anders was,' zei ze snel.

'Maakt dat het oké? Hebben ze je het Niverium niet beter geleerd?'

'Ik weet het, sorry meneer.' Ze keek naar de grond. Ze was nog geen tien seconden in het lokaal en had haar negatieve reputatie onbedoeld bevestigd. Melody had niet verwacht dat ze zo weinig hoefde te acteren.

'Laat het me niet meer horen.' Zijn ogen gingen naar Kim. 'Hallo mevrouw Elk.'

'Goedemorgen meneer Langeveld,' groette ze braaf terug waarna ze op het gammele bankje aan de kant van de zaal liep. 'Schrok je?'

'Een beetje,' gaf Melody toe. Ze forceerde een glimlach. Er was geen reden om bang te zijn. Louis was hier niet. De docent noemde haar alleen Mevrouw Summers omdat hij niet wist hoe anderen die naam gebruikten. Hij kon het niet weten. 'Gebruikt hij altijd achternamen?'
Kim knikte. 'Tenzij je jezelf in de problemen hebt gewerkt, dan gebruikt hij je hele naam.'

'Geweldig,' verzuchtte ze. Misschien zou dit wel de enige les zijn waar ze niet hoefde te acteren. Als hij telkens zo deed zou ze nog eens echt losgeslagen worden.
Ze perste haar lippen op elkaar en keek toe hoe een meisje van een jaar of vijftien en twee jongens van rond de achttien de ruimte in liepen. Daarna deed Langeveld de deur dicht en liep hun richting uit. Zijn voetstappen galmden door de grote trainingszaal. Het geluid maakte Melody nerveus.

'Goedemorgen allemaal.' Zijn groene ogen gleden over de leerlingen en bleven hangen bij Melody. 'Jullie hebben vast al gezien dat we een nieuwe leerling hebben. Jullie hebben vast al het een en ander over Summers gehoord, maar ik verwacht dat jullie haar met gepast respect behandelen. Wat buiten dit gebouw gebeurd is niet belangrijk. Iedereen verdient een kans...'

...om te vechten, maakte Melody de zin in haar hoofd af. Waar ze hem eerder had gehoord, wist ze niet. Maar degene die het zei, had geen goede bedoelingen.

'...dus geef die haar,' vulde Langeveld hemzelf aan. 'Ze is hier omdat ze geen controle over haar gave heeft. Dus ze is niet anders dan jullie. Is dat duidelijk?'

'Ja meneer,' mompelde de kleine klas.

'Dan staat die afspraak vast. Jullie mogen gaan opwarmen' Hij zette liep haar richting uit. 'Summers, ik neem aan dat je al eerder gave beheersing hebt gehad?'

'Nee,' bekende ze, hopend dat Lucas hetzelfde had geschreven.

Er verscheen een frons op zijn gezicht. 'Dat is toch een vak op het Niverium?'

'Ja, maar mijn docent was bang voor me. Dus ik werd in een kleine groep geplaatst, maar de docent was daar nooit bij.'

'Dat verklaart een hoop.' Hij nam haar in zich op. 'Het lijkt me beter dat je vandaag toekijkt. Vrijdag middag na de lessen kan ik je de basis leren.'

'Oké meneer,' zei ze, ze hoorde de zachte trilling in haar stem. Waarom maakte dit haar zo nerveus? Waar was ze bang voor? Hij was gewoon een docent. Er was geen enkele reden om hem niet te vertrouwen.

Langeveld draaide zich om naar de rest van de leerlingen. Hij klapte in zijn handen. 'Mag ik jullie aandacht. We gaan beginnen met de les.'

Zodra de ruimte stil viel vertelde hij over de training die ze gingen doen. Melody verloor al snel haar aandacht. Haar ogen dwaalden door de ruimte. Het leek hier veel op het niverium. Langs de muur waren zelfs ruimtes gemaakt, maar het waren geen simulatoren. Het waren meer een soort hokjes die open aan de voorkant waren. Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat gaven niet het hele lokaal door werden geslingerd.
Haar vermoeden werd bevestigd toen de anderen overeind kwamen en naar de ruimtes liepen. Kim schonk haar een nerveuze glimlach voor ze in een van de hokjes ging zitten. Ze friemelde nerveus met een lok die uit haar paardenstaart was gevallen alsof ze net zo nerveus was als Melody. Was haar gave echt zo gevaarlijk?

Langeveld leek in elk geval niet bezorgd. Hij liep langs de hokjes. 'Iedereen rug recht en neem een paar diepe ademteugen. Focus je op je kracht.' De man liep door de zaal. 'Kim, hou je ogen open. Je kunt een gave niet besturen als je niet ziet wat je doet.