ဘတ္ဟြၽန္းကိုေပြ႕လ်က္သားအတိုင္း ထဖို႔မႀကိဳးစားသလို ဘတ္ဟြၽန္းလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ မႀကိဳးစားမိပါဘဲ။
နဖူးေပၚက်လာသည့္ အနမ္းတစ္ပြင့္ကေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ ဘတ္ဟြၽန္းၿငိမ္သက္ေနမိေတာ့ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚတလွည့္စီက်လာသည့္ အၾကင္နာေတြ။
"ကိုယ္ ကေလးကို အရမ္းခ်စ္ေနမိတာ ဘယ္လိုလုပ္ရပါေတာ့မလဲ"
အသံကမခ်င့္မရဲႏိုင္စြာ။ ဘတ္ဟြၽန္းက သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္ခုံအေနအထားႏွင့္ရွိေနသည္မို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ေနၾကျခင္းမွာ ရင္ခုန္သံေတြကိုလည္း အတိုင္းသားခံစားေနရ၏။
"ခ်စ္တယ္ ေျဗာင္ဟြၽန္းနီး"
ဘတ္ဟြၽန္း မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ပစ္လိုက္ဖို႔ေပမယ့္ မ်က္ႏွာကိုေမးဖ်ားကေန ဆြဲေမာ့ယူခံလိုက္ရၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေႏြးေထြးတဲ့တစ္စုံတစ္ရာျဖင့္ ငုံေထြးျခင္းခံလိုက္ရေတာ့၏။
"အြန္းမ္..."
အနမ္းတို႔ကႏူးႏူးညံ့ညံ့ျဖင့္ ဘတ္ဟြၽန္းႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ကို ျခယ္လွယ္ၾက၏။ ၾကင္နာတတ္ျခင္းတို႔က အနမ္းပြင့္ေတြမွာေတာင္ သိသာစြာ။
"ကို...ကိုႀကီး..."
အနမ္းေတြခြာလိုက္ေတာ့ စိုလဲ့ေနၾကသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ျဖင့္ အျပန္အလွန္ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကရင္း...
"ကေလးေလးကေရာ..."
"ဘာႀကီးလဲ"
"ခ်စ္ရဲ႕လားဟင္ ကိုယ့္ကို"
"ဦးေလးႀကီးကို မခ်စ္ခ်င္ဘူး"
"ဦးေလးႀကီးေပမယ့္ အလတ္ႀကီးရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ"
"မယုံဘူး"
"ယုံေအာင္ သက္ေသျပမယ္ လာခဲ့"
"ကိုႀကီးေနာ္...."
ဘတ္ဟြၽန္းအသံက အနမ္းတို႔ေအာက္ ေပ်ာက္သြားရျပန္သည္။ ဘတ္ဟြၽန္းကို မလြတ္တမ္းဖက္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နမ္းလိုက္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္နမ္းလိုက္နဲ႔။ ဘတ္ဟြၽန္းကိုယ္တိုင္လည္း မြန္းက်ပ္တယ္လို႔မခံစားရဘဲ ရင္ခြင္က်ယ္ကို မွီတြယ္ထားရင္း သူေပးသမွ် အၾကင္နာတိုင္းကို လိုက္လံမွတ္သားခံစားေနမိ၏။
Ending Part(Z)
Start from the beginning
