"ကေလးေလး"
"ဗ်ာ..."
"အမူးကေလး..."
"ကိုႀကီးေနာ္"
သူ႔လက္ႀကီးကိုဆြဲယူၿပီး မနာေအာင္ကိုက္ပစ္လိုက္မိသည္။ ရယ္သံေတြက ကားထဲမွာအလွ်ံအပယ္။ ေခါင္းေမာ့ရယ္ပစ္လိုက္တဲ့မ်က္ႏွာမွာ ပါးခ်ိဳင့္နက္နက္က ထင္းကနဲ။ အၿပဳံးေတြကိုၾကည့္ေနရင္း စိတ္ဆိုးခ်င္တာေတြလည္း ေမ့သြားရသည္။
ဒီေန႔ သူဝတ္လာတဲ့အေနာက္တိုင္း suit က ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔သြားတိုင္း သူတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ ဝတ္ေလ့မရွိခဲ့ဘဲ။ ရွပ္အက်ႌျဖဴျဖဴေအာက္မွာ က်ယ္ျပန္႔ေနတဲ့ရင္ဘတ္ႀကီးက အေပၚကအနက္ေရာင္ကုတ္ထပ္ဝတ္ထားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္ရင္ အဲ့လိုၾကည့္ေကာင္းေနတာႀကီးကို ေငးၾကေတာ့မွာေလ။ ဘယ္သူ႔ေရွ႕ၾကည့္ေကာင္းခ်င္လို႔ ဒီလိုေတြဝတ္စားလာမွန္းလည္းမသိ။ ေျပခ်င္တဲ့စိတ္ေလးက တင္းတင္းရစ္ပတ္ခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားျပန္သည္။
"ကားေပၚပဲ ေစာင့္ေနေတာ့ေနာ္"
"ကိုယ္လိုက္ခဲ့မွာေပါ့"
"ေနပါ။ ခဏေလးပဲ"
ေျပာဆိုလို႔လည္းမရပါ။ စတူဒီယိုေရွ႕ကားရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ဘတ္ဟြၽန္းေနာက္ကေန လိုက္ဆင္းလာသည္။ လိုက္လာေတာ့လည္းေကာင္းတာပါပဲ။ ဘတ္ဟြၽန္း မမူးဘူးသာေျပာေနတာ။ ေသာက္ေနက်အက်င့္မရွိေတာ့ လူက ေထြေတာ့ေထြေနသည္။ ေလွ်ာက္ေနက် လမ္းေတြပင္ ေျဖာင့္မတ္မေနၾကသလို။ ေလွ်ာက္လမ္းကိုေက်ာ္ၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းအခန္းထဲဝင္။ sketch book ကိုယူအၿပီး ျပန္လွည့္အထြက္မွာ ဘတ္ဟြၽန္းေျခလွမ္းေတြမွားၿပီး ၿပိဳလဲ၏။
ကံေကာင္းတာ ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔တေလွ်ာက္လုံးကပ္လ်က္လိုက္လာေပးသူေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းလုံးလုံးလ်ားလ်ားလဲက်မသြားဘဲ ဘတ္ဟြၽန္းကိုေပြ႕လ်က္ေျခေခ်ာ္သြားသူနဲ႔ထပ္လ်က္အတိုင္း ဆိုဖာခုံေပၚလဲက်ၾကသည္။
"အင့္"
"ကေလးေလး။ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ။ နာသြားလား"
"ဟင့္အင္း...ကိုႀကီးေရာ"
"ကိုယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
Ending Part(Z)
Start from the beginning
