"အိုမားေရ ဧည့္သည္လာတယ္"
"လာၿပီ သားငယ္...အယ္ ပတ္..."
အိုမားအသံက တစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ႏွစ္မ်ိဳး။ ကိုႀကီးကိုထူးဆန္းစြာၾကည့္ေနပုံေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္း အားနာသြားရၿပီး ကိုႀကီးကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကိုႀကီးမ်က္ႏွာက ဘတ္ဟြၽန္းနဲ႔လိုမဟုတ္ဘဲ တည္တည္တန္႔တန္႔ႀကီး။
"မေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားေပးတဲ့ကိုႀကီးေလ အိုမား"
"ေအာ္ ေအးကြယ္။ ထိုင္ပါ။ ထိုင္ၾကပါ။ အိုမားတစ္ခုခုျပင္လိုက္မယ္ေနာ္။ ေန႔လယ္စာေရာ..."
"ေတာ္ၿပီ အိုမား။ သားတို႔ အျပင္မွာစားမွာ။ ကိုႀကီးကို ေကာ္ဖီမတိုက္နဲ႔ေနာ္။ ရင္ခံသြားမယ္။ juice ပဲ။ ကိုႀကီး ခဏေလးေနာ္။ just only 10 minutes"
"ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါ ကေလးေလးရ"
တစ္ေယာက္ထဲ ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းေခါင္းေပၚ လက္ဝါးနဲ႔ပြတ္သပ္ေပးလာကိုေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္း မျငင္းေတာ့။ အေပၚထပ္ကိုေျပးတက္ ေရအျမန္ခ်ိဳးၿပီး ဘတ္ဟြၽန္းလည္း သူ႔နဲ႔တြဲဖက္ညီေနေစဖို႔ Off White စြယ္တာထုတ္ဝတ္ပစ္လိုက္သည္။
ဒီေန႔ေတာ့ မာစီဒီးကားအနက္ေရာင္တံခါးထိ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေပးလာသူက မေန႔ကထက္ ႏူးညံ့ေနသလိုပင္။ ကားကိုေမာင္းႏွင္ပုံကလည္း အလြန္တရာကိုမွ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနသလိုပါ။
"ကိုယ္က လူဆိုးျဖစ္ေနရင္ ကေလးဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ျပန္ေပးဆြဲခ်င္လို႔လားဟင္။ အဲဒါဆိုလည္း ဆြစ္ဇာလန္ကိုေခၚသြားေပးေနာ္။ အိုမားက လက္ထပ္ၿပီးမွ သြားရမယ္။ တစ္ေယာက္ထဲမလႊတ္ဘူးဆိုလို႔ အရမ္းစိတ္ညစ္ေနတာ"
"အတတ္ကေလး။ ကိုယ္ တကယ္ေမးေနတာ။ အခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ မသိဘဲ ဘယ္လိုယုံၾကည္မႈနဲ႔ ကိုယ့္ကိုအနားထားရဲတာလဲ။ ကိုယ္ တကယ္ ကေလးကို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား"
"ဘယ္လူဆိုးက မိဘေတြကိုပါလိုက္ေတြ႕ ခြင့္ေတာင္းတတ္လို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာသိတယ္။ တခ်ိဳ႕အရာေတြက သက္ေသျပစရာမလိုဘူး စိတ္နဲ႔ခံစားႏိုင္တယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ျဖည္းျဖည္းစီေျပာျပေပးသြားလို႔ရတာပဲေလ ကိုႀကီးရ"
Ending Part(Z)
Start from the beginning
