"သားလာမွာကို သူကႀကိဳေတာင္ေျပာမထားဘူး။ ေျပာဖို႔ပဲ ေမ့ေနလား မသိပါဘူး သားရယ္"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆက္အသြယ္မရွိလို႔ပါ"
"ေအာ္ ေအးေပါ့ ေအးေပါ့။ ခုေခတ္လူငယ္ေတြမ်ား လူခ်င္းေတြ႕ၿပီးပဲ အဆက္သြယ္လုပ္ၾကေတာ့တာေနမွာ။ လာပါ သားရယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ မထိုင္နဲ႔။ သူ႔အခန္းမွာသာ ဝင္ထိုင္ေနေတာ့။ ခုပဲ ရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားတာ။ သားကိုျမင္မွ ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္လိမ့္မယ္"
ဘတ္ဟြၽန္းျငင္းခ်ိန္လည္းမရပါ။ လက္ကေနဆြဲၿပီး အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခန္းထဲေရာက္တဲ့အထိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးလိုက္လိုက္ရသည္။
"ဒီမွာ ေစာင့္ေနာ္။ အန္တီ အသီးပို႔ခိုင္းလိုက္မယ္"
"ရပါတယ္ အန္တီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခဏပဲ"
"အန္တီကမရပါဘူး။ သားက ခုမွ အိမ္လိုက္လည္တာကို"
ေျပာၿပီး တံခါးပါပိတ္ေပးသြား၏။ အခန္းက ဘတ္ဟြၽန္းအခန္း ၄လေလာက္ေတာင္ရွိလိမ့္မည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ရာက အခန္းရဲ႕အလယ္တည့္တည့္မွာျဖစ္သည္။ မွန္တစ္ျခမ္းအလွဆင္ထားသည့္ဘက္မွာေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲ၊ သူ႔ေရွ႕မွာက ဆိုဖာဆက္တီေတြ။ မွန္အမႈန္နဲ႔ကာထားတဲ့တစ္ဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ အဝတ္လဲခန္းျဖစ္ပုံရသည္။
ဘတ္ဟြၽန္း လိုက္လံလွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ေျခလွမ္းေတြက စာၾကည့္စားပြဲဆီေရာက္သည္။ သူမ်ား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို စပ္စုသလို ျဖစ္သြားႏိုင္လား မသိေပမယ့္ ရွင္းလင္းေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ၾကည့္စရာကလည္း ဒါပင္။
အနက္ေရာင္ေစြးေနတဲ့စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ၊ လက္ေတာ့ပ္နဲ႔ ဓါတ္ပုံေထာက္ေလးေတြကအမ်ားႀကီး။ ဓါတ္ပုံထဲမွာ ေကာင္ေလးႏွစ္်ေယာက္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုခ်ီပိုးထားလ်က္ ႏွစ္ေယာက္လုံးၿပဳံးေနၾက၏။ ဘတ္ဟြၽန္း မမွတ္မိတဲ့အတိတ္ေပမယ့္ ဓါတ္ပုံေရာင္မွိန္မွိန္ထဲက ၿပဳံးရယ္ေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္လည္းၿပဳံးမိ၏။ ရွိေနၾကတဲ့ ဓါတ္ပုံအေတာ္မ်ားမ်ားက ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပုံေတြခ်ည္းပဲျဖစ္ကာ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ဖုန္းစရင္မ္လင္းလာျခင္းနဲ႔အတူ ဘတ္ဟြၽန္းကို မင္သက္သြားေစေသာ wallpaper.
Ending Part(Z)
Start from the beginning
